متن نوحه سنتی

نوحه اول (لیلا بگفتا ...

لــیلا بــگفتا ای شــهِ، لــب تشنـه کامان/ دستــم به دامــان، آقـا الامان

رودم به میدان می رود، در چنــگ گرگــان/ از هجر اکبر، مشکل برم جان

آه و واویــــــــــــلا، کــــــو اکبـــــــــر مـــــــن/ نــور دو، چشــمان تــر مـــــن

شبها نخفتم تا سحــــر، پــــای گهــــواره/تا تــــــو را کردم، هیجده ساله

کـــــردی امیدم نا امید، این بود خیـــــالت/ رفتی ز دنیا، شیـرم حلالــــت

آه و واویلا، کو اکبر من/ نور دو، چشمان تر من

دارم امیــــــــدی از خــدا، یک بار دیگر/ در بـــــــرم آیـــد، نوجوان اکبــــــــر

گردم به دور قامتش، دستی به گردن/ بوسم دو چشم، شهلای اکبـــــــر

آه و واویلا، کو اکبر من / نور دو، چشمان تر من

اکبــــــــر جوان تازه جنگ، این همه لشکر/ تا کی بیاید، در برم بینــــــــــم

ترســــــــم بمیرم نبینم روی او دیگر/ تا صف محشر نوجوان اکبـــــــــــــــــر

آه و واویلا، کو اکبر من/ نور دو، چشمان تر من

ای زینب محزون بیا، کن تو امــدادی/ تا بُریم امشب، رخت دامــــــــــــادی

اهل حــــرم گویند سرود، انــدر این وادی/ از بهر اکبر، تا کنیم شـــــــــادی

آه و واویلا، کو اکبر من/ نور دو، چشمان تر من

مــــــحزون سر و سینه زند، از بهر اکبـــــر/ می کند نوحه، با دو چشم تر

گردی شفیعش ای جـــوان، در صف محشر/از سر جرمش بگذرند دیگــــر

آه و واویلا، کو اکبر من/ نور دو، چشمان تر من

نوحه دوم

شیعیان ماه محرم به جهان گشت بپا                      شد ز نو وقت عزا (2 )

زینب غمزده آمد به سوی کرببلا                           با دو صد حسرت و آه

شاه دین گفت به عباس علمدار جوان                    با دو صد حسرت و آه (2 )

گو که بعد تو چه سازم من از این جور و جفا                      با دو صد حسرت و آه

زینب غمزده گفتا به حسین خسرو دین                             با دلی زار و حزین (2 )

می شوند کشته جوانان در این دشت بلا                              با دو صد حسرت و آه

نوحه سوم

گفتا سکینه با دیده تر                 عباس عمو جان بر من تو بنگر

خشکیده دهانم               از کف رفته جانم                        واویلا از این غم

صحرا پر از آب من تشنه کامم                وز تشنه کامی در پیچ و تابم

خشکیده دهانم               از کف رفته جانم                        واویلا از این غم

عمو مگر ما خانه نداریم               جز یک خرابه منزل نداریم

خشکیده دهانم               از کف رفته جانم                        واویلا از این غم

یک قطره آب اندر حرم نیست                 بی آب عمو جان تا کی توان زیست

خشکیده دهانم               از کف رفته جانم                        واویلا از این غم

نوحه چهارم

 شیعیان ماه محرم به جهان گشت بپا                      شد ز نو وقت عزا (2)

زینب غمزده آمد به سوی کرببلا               با دو صد حسرت و آه

شاه دین گفت به عباس علمدار جوان                    با دو صد آه و فغان (2)

گو که بعد تو چه سازم من از این جور و جفا                      با دو صد حسرت و آه

زینب غمزده گفتا به حسین خسرو دین                 با دلی زار و حزین (2)

می شوند کشته جوانان در این دشت بلا                  با دو صد حسرت و آه

نوحه پنجم

شیعه ماه غم آمد موسم ماتم آمد (2)                   جمله زنید بر سر ماه محرم آمد

چون شاه شهیدان شد عازم به میدان(2)                 از هجر برادر گریان زینب آمد

جون پور علیلش آگه شد که بابش (2)                  دارد عازم جنگ بهر شهادت آمد

آن قوم ستمگر کشتند نوجوانم(2)                        بعد علی اکبر نوبت اصغر آمد

اطفال شه دین لرزان زین مصیبت (2)                    هر یک بهر تودیع گرد آن شه آمد

عون و علمدار من قاسم و یاران من(2)                  بعد شهادتشان طاقت من سر آمد

بنال ای ناخدا تو اندر این مصیبت (2)                     ذاکر دل شکسته ماه محرم آمد

نوحه ششم

 شیعیان از نو شد ماه محرم، با ناله و غم                زنید و بر سر اندر این ماتم، آه و واویلا آمد محرم

زینب محزون با چشم گریون، گفت ای برادر         می برندم شام، این قوم کافر، آه و واویلا آمد محرم

لیلای مضطر گفتا به اکبر با دیده تر           کن ترک میدان، زین سفر بگذر، آه و واویلا آمد محرم

یکدم روان شو قدت ببینم، ای جان مادر                تا نوجوانی داغت نبینم، آه و واویلا آمد محرم

مادر روانم من سوی میدان، قدم نظر کن               از نوجوانت قطع نظر کن، آه و واویلا آمد محرم

رخت دامادی، بهرت بریدم، ای جان مادر               آخر نکردی، آن رختت برتن، آه و واویلا آمد محرم

رخت دامادی لایق من نیست، ای جان مادر      چون بر تن من غیر از کفن نیست، آه و واویلا آمد محرم

نوحه هفتم

لیلا بگفتا ای آرام جانم                 کن ترک میدان ای روح روانم

بنشین اندر کنارم            کز هجرت بیقرارم          اکبر جوان لیلا (2)

مادر پیش من چون جانان جانی                کن ترک میدان ای یوسف ثانی

بنشین اندر کنارم            کز هجرت بیقرارم          اکبر جوان لیلا (2)

گر روی میدان بابت شود گریان               عمه ات زینب زین ماجرا نالان

بنشین اندر کنارم            کز هجرت بیقرارم          اکبر جوان لیلا (2)

شبها نخفتم من ای جان مادر                    رنجها دیدم ای شبه پیمبر

بنشین اندر کنارم            کز هجرت بیقرارم          اکبر جوان لیلا (2)

نوحه هشتم

گفتا لیلا به افغان بهر اکبر (2)                  ترک میدان کن ای شبه پیمبر

بنشین یکدم در برم                     کن رحم بر چشم ترم                 ای جان مادر (2)

بود امیدم که دامادت نمایم (2)                 حجله ات بندم شادت نمایم

حوران آیند از سماء                    گویند در عیشت ثنا                    این جان مادر (2)

ای صبا چون رسیدی در مدینه (2)                        گو سلامم به صغرای حزینه

برگو کشتند اکبرت                    شد خاک غم بر سرت                 ای جان مادر (2)

نوحه نهم

ای عندلیبان گلشن خراب است (2)                      آهسته نالید اصغر به خواب است

از داغ اصغر دلخون رباب است                 لای لایی از سفر برگشته رودم

شیر از پیکان کافر خورده رودم

گهواره خالی اصغر نپیداست (2)               یاران چه سازم رودم ناینجاست

در باغ رضوان در نزد زهراست                 لای لایی از سفر برگشته رودم

شیر از پیکان کافر خورده رودم

اهل مدینه یکسر بیایید (2)                      ما بیکسان را یاری نمایید

خاک مصیبت بر سر نمایید                       لای لایی از سفر برگشته رودم

شیر از پیکان کافر خورده رودم

یاران ز غربت زینب رسیده (2)                 ظلم و ستم ها بسیاری دیده

بار مصیبت قدش خمیده             لای لایی از سفر برگشته رودم

شیر از پیکان کافر خورده رودم

نوحه دهم

بر لب بحر فرات سقای لب تشنگان(2)      چو فتاد بر روی زمین گفت ای شه کون و مکان

بیا که دیده ام به راه ست                          هنگام بدرود و وداع ست مولا حسین جان

آوای هل من ناصرش شه خوبان شنید(2)              آمد به بالینش نشست ز دل آهی کشید

بگرفت برادر را به بر                                           اشکش روان شد از بصر مولا حسین جان

تا باشدم جان در بدن شه لب تشنگان(2)                           مرا به خیمه ها مبر به پیش کودکان

وعده آب من داده ام                                                      عذرم بگو از وعده ام مولا حسین جان

هذا فراق بینی و بینک سرورم(2)                          بیا و بردار از زمین کنون این پیکرم

این آخرین وداع بود                                                       هنگام الوداع بود مولا حسین جان

این زینت دوش نبی گل باغ جنان (2)                    نوحه سرایت شد فتوت به صد شور وشین

بنما قبول سروده اش                                           بر جود تو دو دیده اش مولا حسین جان

نوحه دهم

یاران زمین کربلا خون گرفته                   خون حسین و یارانش از دجله تا هامون گرفته

زینب سر به زانو با دل پر خون گرفته

هر سو فتاده بر زمین یک گلعذاری                      یکسو نوای مادران با آه و زاری

زینب سر به زانو با دل پر خون گرفته

یکسو روان خون یاران چون چشمه ساران             یکسو روان سوی خیام خیل سواران

زینب سر به زانو با دل پر خون گرفته

یکسو فغان تشنگان بگرفته صحرا                        یکسو کنار علقمه افتاده سقا

زینب سر به زانو با دل پر خون گرفته

نوحه یازدهم

شد شب هجران، خواهر نالان                   کم نما افغان، با دل سوزان

فردا به دشت کربلا زینب ای زینب                        گردد سرم از تن جدا زینب ای زینب

چون شود فردا، می روم میدان                  تا شوم اندر، خاک و خون غلطان

از غم مکن شیون بپا زینب ای زینب                      با ناله و شور و نوا زینب ای زینب

سیر بنگر بر، این رخ گلگون                    چون شود فردا، غرقه اندر خون

دیگر نمی بینی مرا زینب ای زینب             خونم بریزند اشقیاء زینب ای زینب

می شوم کشته، با همه یاران                     جسمها پر خو، بی کفن عریان

از ما نماند کس بجا زینب ای زینب                        جز عابدین در خیمه ها زینب ای زینب

نوحه دوازدهم

ای شیعه بر سر زن، ماه ماتم از نو، بپا شد حسین                شهیدم به دشت کربلا شد

زینب از کرببلا به کوفه تا شام روان شد چرا                       چه ظلمی به آل مصطفی شد

آل احمد ز جفای آل سفیان شدند در به در             روانه به سوی شهرها شد

تیر کین حرمله زد به حلق اصغر ستم کرد             چرا که اصغر شهید بی صدا شد

نوحه سیزدهم

ماند خاکستر بجا از خیمه های سوخته                   سبز شد بانگ عزا از خیمه های سوخته

می رود تا آسمان همراه بانگ یا حسین                 شعله شور و نوا از خیمه های سوخته

آب آب کودکان تشنه در ظهر عطش                    رفته تا عرش خدا از خیمه های سوخته

از سفیر تیر صیادان غزالان حرم                           در بیابان شد رها از خیمه های سوخته

کز شرار آتش بیداد رویید از جگر                        شیون آل عبا از خیمه های سوخته

در غبار آتش و اندوه می آمد برون                       سروهای سر جدا از خیمه های سوخته

ناله ها می داد سر بیمار دشت کربلا                       ناله هایی جانگذاز از خیمه های سوخته

کس در آن وادی غم جز زینب محزون نبود           تا برون آرد ورا از خیمه های سوخته

از میان شعله های مرگ چون آید برون                اهل بیت مصطفی از خیمه های سوخته

می ترواد عطر مظلومیت خون خدا                                    تا ابد در کربلا از خیمه های سوخته

تا ابد تاریخ شد فریاد خونین حسین                      ثبت شد عشق و صفا از خیمه های سوخته

ناله و ایثار و عشق و تیغ زهر آلود کین                 می رسد این ماجرا از خیمه های سوخته

از گلوی سرخ اصغر حنجر خونین دین                  می رسد بانگ درا از خیمه های سوخته

ما چه بر دلهایمان از فراقت او داغهاست                می چکد ابر شفا از خیمه های سوخته

آبروی عشق از جاه و جلال زینب است                   اعتبار نینوا از خیمه های سوخته

در غریبستان دشت سرخ و گلگون بلا                   می ترواد ناله ها از خیمه های سوخته

آتش بیداد زد بر دامن طفلان عشق                       ناله هایی شد بپا از خیمه های سوخته

کربلا شد کعبه دلهای عشاق حسین                       شد بپا سعی و صفا از خیمه های سوخته

جعفری دستی بزن بر دامن مولای مهر                  دردها گردد دوا از خیمه های سوخته

واحد هر شب من غمدیده

من زینب نالانم، از داغ برادرها                             دارم سخنی امشب، از غایت حرمان ها

دارم غم سنگینی، کان را نکشد کوهی                   واگو نکنم آن را، ترسم شکند جان ها

یک لحظه به گوش جان، بشنو همه دردم را                      تا جور و عدو بینی، و آن ماتم و این غم را

شب بود و سیاهی ها، غم بود تباهی ها                  حق زخمی خنجرها، در عرصه میدان ها

امروز مرا بنگر، تا حال دی ام دانی                                    من بودم و مولایم، عباس و دگر تنها

تا دین خدا گردد، قائم به دم یاران                        خون خوردم و خود دیدم، در خون همه آنها

بشنو که چها آمد، از دست عدو بر ما                    یاران مرا کشتند، لب تشنه به میدان ها

عطشان همه اطفال و، خونین همه مردان                زنها همه سرگردان، من ماندم و حرمان ها

آمد شه دین آخر، گفتا که حلالم کن                    من می روم و بستم، با تو همه پیمان ها

اشکی که ز سر اندوه، راهش ه برون وا شد                 دریای سرشکی شد، در عالم و دوران ها

او خون خدا بود و، من ناله آزادی             هر جا که کشم آهی، سوزد دل انسان ها

دانی همه احوالم، پس ناله کن و شیون                   تا زنده بماند حق، پیوسته به دوران ها

ای شیعه بزن بر سر، تا کرببلا زن پر                     تا خون حسین بینی، جوشان به دل و جانها

او خطبه خون خواند و، من خطبه گل خواندم                      او کشته به میدان شد، ما خوار بیابانها

او بر سر نی گشت و، ما بی سرو سامانها                حق که خدا یار است، با بی سرو سامانها

گر اهل دلی بشنو، زیرا که حسینم گفت                ذلت به کجا و ما، با این همه ایمانها

هر نور و هدایت او، کشتی نجات هم او                 اندر شب ظلمانی، و اندر شب طوفانها

هر کس ره او پوید، آب حَیِوان جوید                    گلهای جنان بوید، در روضه رضوانها

پایان نکنی مخلص غمنامه این ماتم           گویی که گراشی خوش، خوش چاکیده گریبانها

واحد شب عاشورا

واحد شب عاشورا، از سید کاظم موسوی

در کرببلا شورش و محشر بود امشب

در قلب حسین از ستم اخگر بود امشب

از هیبت این شب به فغان دختر زهرا

ز اندیشه فردای برادر بود امشب

در خیمه همه اهل حرم زار و پریشان

از آه و فغان دیده ز خون تر بود امشب

بر زانوی غم با دل پر حسرت و گریان

زینب ز غم مرگ برادر بود امشب

لیلا شده ماتم زده با حالت مضطر

اندر غم مرگ علی اکبر بود امشب

 

کلثوم حزین با دل پر خون و پریشان

در ماتم عباس دلاور بود امشب

گردیده رباب خونجگر از حالت اصغر

اندر سر گهواره مکدر بود امشب

با ناله و غم مادر قاسم شده دمساز

در حجله عروس، خسته و مضطر بود امشب

قاسم چو یکی طایر بشکسته پر و بال

تا صبح ز غم، دیده او تر بود امشب

در خلد برین از غم فردا شده دل خون

از بهر حسین، زار، پیمبر بود امشب

زهرا ز غم مرگ حسین گشته پریشان

خون در جگر ساقی کوثر بود امشب

گردیده حسن با جگر پاره عزادار

بر سینه زنان بهر برادر بود امشب

افسرده ز غم دیده محزون و دل افکار

از بهر حسین سبط پیمبر بود امشب

ای شیعه در این بزم عزا اشک فشانید

در بزم حسین حضرت داور بود امشب

یک شب ز حیات شه دین بیش نمانده

جبریل امین واله و مضطر بود امشب

بر زینب و کلثوم و همه عترت طاها

رنج و محن از چرخ ستمگر بود امشب

یک دشت پر از همهمه لشکر اعداء

در دست همه نیزه و خنجر بود امشب

گفتا قاسم به فغان که ای شه تشنه لبان               اذن میدان مرا ده عمو سیرم ز جهان

بعد یــاران جانـی ســیرم ز زندگانــی                اذن میدان مرا ده عمو سیرم ز جهان

کشتند حر دلاور عون و عباس و جعفر                اذن میدان مرا ده عمو سیرم ز جهان

وصیت کرده با من بعد از اذن شهادت                 اذن میدان مرا ده عمو سیرم ز جهان

عزیزانت یک سر گشتنند در خون شناور                        اذن میدان مرا ده عمو سیرم ز جهان

الوداع الوداع امشب شب عاشوراست                   دور خیمه بر سر زنان زهراست

الوداع الوداع امشب زینب محزون                       زینب محزون در فکر فرداست

الوداع الوداع امشب لیلای محزون                        لیلای محزون در فکر فرداست

الوداع الوداع امشب عروس ناشاد                        عروس ناشاد در فکر فرداست

الوداع الوداع امشب عـابد بیمار                       عابـد بیمار در فکر فرداست

ماهِ محرم شد با دیدۀ تر محبّان سراسر               رختِ سیه زین غم بنموده در بر کنید خاک بر سر

اندر عزای، سبط پیمبر

وارد شدند در کربلا در یوم دوّم همین ماه و آن شاه        رو کرده به یاران گفتا که منزل ما بُوَد اینجا

از ناقه ها بار، گیرید و یکسر

همراهِ آن شاهِ بی خیل و لشکر بودند شش برادر             عباس و عبدالله و عون و جعفر دو ماه منوّر

قاسم از یکسو، یک سمتی اکبر

لیلا جدا گردد اینجا ز اکبر کند خاکِ بر سر                تیر ستم آید به حلق اصغر ز قوم ستمگر

رنگین ز خونش شد دستِ مادر

ای شیعه مگر قتل شه کرببلا شد                         یا ماه عزا شد

یا ماتم فرزند علی شیر خدا شد                           در دشت بلا شد

چون آب به روی شه لب تشنه ببستند                 دلها بشکستند

بسیار عزیزان حسین تشنه نشستند                    در دشت بلا شد

از تیر جفا اصغر او غرقه به خون شد                   زینب به فغان شد

این جور و ستم جمله ز اولاد زنا شد                     در دشت بلا شد

یک غنچۀ گل بر سر دست شه مظلوم                 آن کودک معصوم

مانند مه یک شبه انگشت نما شد                                    در دشت بلا شد

اطفال شه دین همه لرزان و گریزان                    از جور لعینان

آتش به خیام حرم آل عبا شد                             در دشت بلا شد

ای شیعه از چه عون و عباس و علی اکبر ناشاد     هم قاسم داماد

لب تشنه شهیدان همه در راه خدا شد                  در دشت بلا شد

ای شیعه از چه زینب و کلثوم و هم سکینۀ زار      گردیده گرفتان

یا بلکه زجور و ستمِ شمر دغا شد                                    در دشت بلا شد

بر ناقۀ عریان ز جفا سیدِ سجاد                           با ناله و افغان

یا بسته به گردن غل و زنجیر به پا شد                در دشت بلا شد

ای شیعه از چه اهل بیت زار آن شاه شهیدان        با ناله و افغان

بر ناقه و محمل حرم شیر خدا شد                       در دشت بلا شد

به دشت کربلا لیلای محزون بگفتا با صد افغون    علی اکبر جوان تاجدارم دمی کن ترک میدون

بیا ای ماه کنعان، مرو در چنگ گرگان دل لیلا مسوزان (2 )

چه گلی از گلشنِ وصلت نچیدم جوان نا امیدم      به جای خلعت دامادی تو کفن بهرت بریدم

گل نشکفته ام رو در خزانی، اسیر کوفیانی           روی ناکام علی زین دار فانی، نخواهم زندگانی

نظر بنما به حال زینب زار و این عترت طاها        ترحم کن دمی بر حال لیلا مهِ یثرب و بطحا

نشین گویم سکینه تا ببارد، برایت مشک و عنبر  زند شانه به گیسوی تو زینب، گلاب از دیدۀ تر

گمانم از دلِ لیلا محزون، خبر هرگز نداری          «شریفیان» چرا از بهر اکبر ز دیده خون نباری

شاه دین گفت به عباس دلاور                 ز جا برخیز ببین حالم برادر

علم بر گو به دستِ کی سپارم                 به غیر از تو علمداری ندارم

علم را نوبت دیگر بپا کن                       به من هم یاری از بهر خدا کن

علم بر گو به دست کی سپارم                 به غیر از تو علمداری ندارم

در عالم جز منِ مظلوم و بی یار               کسی نشنیده شاهی بی علمدار

علم برگو به دست کی سپارم                  به غیر از تو علمداری ندارم

علمدار سپاهم ای برادر                          شهید بی گناهم ای برادر

علم بر گو به دست کی سپارم                 به غیر از تو علمداری ندارم

ای شیعه ز نو محرم آمد، هنگام عزا و ماتم آمد     

بر سر بزنید در این مصیبت، در ماریه شاه عالم آمد

گفتا شه دین به نوجوانان، اینجا بُوَد وعده گاه جانان 

عباس تو خیمه ها بپا کن، چون امر خدا مسلم آمد

این دشت بلاست قتلگاهم، گردند شهید اقربایم     

آتش بزدند به خیمه گاهم، زینب به عزا و ماتم آمد

از جور و جفای قوم اعدا صد چاک شود یوسف لیلا

گردد چو به خاک و خون شناور، لیلا به عزا و ماتم آمد

شیعه به سر زن ماه عزا شد                    ماه محرم یاران بپا شد

فرزند زهرا با لب عطشان                       رأس شریفش از تن جدا شد

سلطان خوبان سبط پیمبر                       گفتا به خواهر با حال مضطر

خواهر ندارم من یار و یاور                      دارم وصیت وقت وداع شد

خواهر چو رفتم من سوی میدان              اصغر به دستم با حال محزون

گفتم دهید آبی بهر این طفل                   تیر سه شعبه سویش روان شد

دست علمدار شاه بی یار                                    از تن جدا شد با چشم خونبار

از بعد مرگ ثانی حیدر                           روز حسین چون شام سیه شد

 

 شیعه باز است و غم (2 )، با آه و الم                    به سر و سینه بر زن، که زنو شد محرم

شیعه باز است و غم

چو شهنشاه دین روبروی قوم کین                      فرمود ایها الناس به صدای حزین

زهراست مادرم پسر حیدرم                    نامم بود حسین و سبط پیمبرم

کشتید اکبرم هم با اصغرم                      عباس جوان و عون جعفرم

کشتید یاوران قاسم نوجوان                    در خیمه علیل است عابد ناتوان

بن سعد لعین اطفالم ببین                       در خیمه نشسته زینب دل حزین

شیعه کردن شهید آن قوم پلید               نوگل باغ زهرا از حکم یزید

شیعه دیدی چسان کردند کوفیان                       رأس عزیز زهرا بر نوک سنان

گفتا عباس جوان (2 )                کی شه تشنه لبان

سکینه آمده نزدم با دو صد آه و فغان                 ده اذن میدانم

فرزند شاه عرب (2 )                 دارم از خود عجب

سقای تشنه لبانم جانم آمد به لب                                    ده اذن میدانم

سکینه هر زمان (2 )                  گوید عمو جوان

همچو من تشنه لبی کو عمو در این جهان                        ده اذن میدانم

شاها در خیمه ها (2 )                 بانگ فریاد و آه

از صغیران حجازی می رود تا سما                       ده اذن میدانم

ای شیعیان مگر ماه عزا نو شد (2 )                     جمله دلها پر از غم شد، واویلا حسین (2 )

شد کشته شاه دین فرزند پیغمبر، شد (2 )                      غم نصیب زینب شد، واویلا حسین (2 )

شد پیکر پاره پاره پیرک علی اکبر، شد (2 )                    لیلا محزون و مضطر شد، واویلا حسین (2 )

شده پاره پاره حلقوم علی اصغر، شد (2 )                                    در خون خود شناور شد، واویلا حسین (2 )

ای شاه غضنفر فَر در کرببلا بنگر (2 )                             بین کشته جوانانت، هم قاسم و هم اکبر (2 )

یک طرف علی اکبر، یک طرف علی اصغر (2 )                آن یکی گلو پاره، دیگری شده بی سر (2 )

شاها به حق اکبر یک لحظه بر ما بنگر (2 )                      ما جمله عزاداریم، از بهر تو ای سرور (2 )

لیلا بگفتا ای شهِ، لب تشنه کامان             دستم به دامان، آقا الامان

رودم به میدان می رود، در چنگ گرگان             از هجر اکبر، مشکل برم جان

آه و واویلا، کو اکبر من               نو دو، چشمان تر من

شبها نخفتم تا سحر، پای گهواره             تا تو را کردم، هیجده ساله

کردی امیدم نا امید، این بود خیالت                     رفتی ز دنیا، شیرم حلالت

آه و واویلا، کو اکبر من               نور دو، چشمان تر من

دارم امیدی از خدا، یک بار دیگر             در برم آید، نوجوان اکبر

گردم به دور قامتش، دستی به گردن                  بوسم دو چشم، شهلای اکبر

آه و واویلا، کو اکبر من               نور دو، چشمان تر من

اکبر جوان تازه جنگ، این همه لشکر      تا کی بیاید، در برم بینم

ترسم بمیرم نبینم روی او دیگر              تا صف محشر نوجوان اکبر

آه و واویلا، کو اکبر من               نور دو، چشمان تر من

ای زینب محزون بیا، کن تو امدادی                     تا بُریم امشب، رخت دامادی

اهل حرم گویند سرود، اندر این وادی                  از بهر اکبر، تا کنیم شادی

آه و واویلا، کو اکبر من                           نور دو، چشمان تر من

محزون سر و سینه زند، از بهر اکبر                     می کند نوحه، با دو چشم تر

گردی شفیعش ای جوان، در صف محشر                        از سر جرمش بگذرند دیگر

آه و واویلا، کو اکبر من                           نور دو، چشمان تر من

شیعیان ماه محرم به جهان گشت بپا                   شد ز نو وقت عزا (2 )

زینب غمزده آمد به سوی کرببلا                                    با دو صد حسرت و آه

شاه دین گفت به عباس علمدار جوان                 با دو صد حسرت و آه (2 )

گو که بعد تو چه سازم من از این جور و جفا                    با دو صد حسرت و آه

زینب غمزده گفتا به حسین خسرو دین                          با دلی زار و حزین (2 )

می شوند کشته جوانان در این دشت بلا                           با دو صد حسرت و آه

گفتا سکینه با دیده تر                عباس عمو جان بر من تو بنگر

خشکیده دهانم              از کف رفته جانم            واویلا از این غم

صحرا پر از آب من تشنه کامم               وز تشنه کامی در پیچ و تابم

خشکیده دهانم              از کف رفته جانم            واویلا از این غم

عمو مگر ما خانه نداریم             جز یک خرابه منزل نداریم

خشکیده دهانم              از کف رفته جانم            واویلا از این غم

یک قطره آب اندر حرم نیست               بی آب عمو جان تا کی توان زیست

خشکیده دهانم              از کف رفته جانم            واویلا از این غم

شیعیان ماه محرم به جهان گشت بپا                   شد ز نو وقت عزا (2)

زینب غمزده آمد به سوی کرببلا                        با دو صد حسرت و آه

شاه دین گفت به عباس علمدار جوان                 با دو صد آه و فغان (2)

گو که بعد تو چه سازم من از این جور و جفا                    با دو صد حسرت و آه

زینب غمزده گفتا به حسین خسرو دین              با دلی زار و حزین (2)

می شوند کشته جوانان در این دشت بلا               با دو صد حسرت و آه

شیعه ماه غم آمد موسم ماتم آمد (2)                 جمله زنید بر سر ماه محرم آمد

چون شاه شهیدان شد عازم به میدان(2)              از هجر برادر گریان زینب آمد

جون پور علیلش آگه شد که بابش (2)               دارد عازم جنگ بهر شهادت آمد

آن قوم ستمگر کشتند نوجوانم(2)                      بعد علی اکبر نوبت اصغر آمد

اطفال شه دین لرزان زین مصیبت (2)                 هر یک بهر تودیع گرد آن شه آمد

عون و علمدار من قاسم و یاران من(2)                بعد شهادتشان طاقت من سر آمد

بنال ای ناخدا تو اندر این مصیبت (2)                  ذاکر دل شکسته ماه محرم آمد

شیعیان از نو شد ماه محرم، با ناله و غم              زنید و بر سر اندر این ماتم، آه و واویلا آمد محرم

زینب محزون با چشم گریون، گفت ای برادر      می برندم شام، این قوم کافر، آه و واویلا آمد محرم

لیلای مضطر گفتا به اکبر با دیده تر         کن ترک میدان، زین سفر بگذر، آه و واویلا آمد محرم

یکدم روان شو قدت ببینم، ای جان مادر              تا نوجوانی داغت نبینم، آه و واویلا آمد محرم

مادر روانم من سوی میدان، قدم نظر کن              از نوجوانت قطع نظر کن، آه و واویلا آمد محرم

رخت دامادی، بهرت بریدم، ای جان مادر                        آخر نکردی، آن رختت برتن، آه و واویلا آمد محرم

رخت دامادی لایق من نیست، ای جان مادر       چون بر تن من غیر از کفن نیست، آه و واویلا آمد محرم

لیلا بگفتا ای آرام جانم               کن ترک میدان ای روح روانم

بنشین اندر کنارم           کز هجرت بیقرارم         اکبر جوان لیلا (2)

مادر پیش من چون جانان جانی              کن ترک میدان ای یوسف ثانی

بنشین اندر کنارم           کز هجرت بیقرارم         اکبر جوان لیلا (2)

گر روی میدان بابت شود گریان             عمه ات زینب زین ماجرا نالان

بنشین اندر کنارم           کز هجرت بیقرارم         اکبر جوان لیلا (2)

شبها نخفتم من ای جان مادر                  رنجها دیدم ای شبه پیمبر

بنشین اندر کنارم           کز هجرت بیقرارم         اکبر جوان لیلا (2)

گفتا لیلا به افغان بهر اکبر (2)                 ترک میدان کن ای شبه پیمبر

بنشین یکدم در برم                   کن رحم بر چشم ترم                ای جان مادر (2)

بود امیدم که دامادت نمایم (2)              حجله ات بندم شادت نمایم

حوران آیند از سماء                   گویند در عیشت ثنا                   این جان مادر (2)

ای صبا چون رسیدی در مدینه (2)                      گو سلامم به صغرای حزینه

برگو کشتند اکبرت                    شد خاک غم بر سرت                ای جان مادر (2)

ای عندلیبان گلشن خراب است (2)                    آهسته نالید اصغر به خواب است

از داغ اصغر دلخون رباب است               لای لایی از سفر برگشته رودم

شیر از پیکان کافر خورده رودم

گهواره خالی اصغر نپیداست (2)              یاران چه سازم رودم ناینجاست

در باغ رضوان در نزد زهراست               لای لایی از سفر برگشته رودم

شیر از پیکان کافر خورده رودم

اهل مدینه یکسر بیایید (2)                    ما بیکسان را یاری نمایید

خاک مصیبت بر سر نمایید                     لای لایی از سفر برگشته رودم

شیر از پیکان کافر خورده رودم

یاران ز غربت زینب رسیده (2)              ظلم و ستم ها بسیاری دیده

بار مصیبت قدش خمیده                         لای لایی از سفر برگشته رودم

شیر از پیکان کافر خورده رودم

بر لب بحر فرات سقای لب تشنگان(2)   چو فتاد بر روی زمین گفت ای شه کون و مکان

بیا که دیده ام به راه ست                                   هنگام بدرود و وداع ست مولا حسین جان

آوای هل من ناصرش شه خوبان شنید(2)                        آمد به بالینش نشست ز دل آهی کشید

بگرفت برادر را به بر                                         اشکش روان شد از بصر مولا حسین جان

تا باشدم جان در بدن شه لب تشنگان(2)                                    مرا به خیمه ها مبر به پیش کدکان

وعده آب من داده ام                                                       عذرم بگو از وعده ام مولا حسین جان

هذا فراق بینی و بینک سرورم(2)                                    بیا و بردار از زمین کنون این پیکرم

این آخرین وداع بود                                                      هنگام الوداع بود مولا حسین جان

این زینت دوش نبی گل باغ جنان (2)                 نوحه سرایت شد فتوت به صد شور وشین

بنما قبول سروده اش                                         بر جود تو دو دیده اش مولا حسین جان

یاران زمین کربلا خون گرفته                  خون حسین و یارانش از دجله تا هامون گرفته

زینب سر به زانو با دل پر خون گرفته

هر سو فتاده بر زمین یک گلعذاری                    یکسو نوای مادران با آه و زاری

زینب سر به زانو با دل پر خون گرفته

یکسو روان خون یاران چون چشمه ساران                       یکسو روان سوی خیام خیل سواران

زینب سر به زانو با دل پر خون گرفته

یکسو فغان تشنگان بگرفته صحرا                      یکسو کنار علقمه افتاده سقا

زینب سر به زانو با دل پر خون گرفته

فتوت هم از سوز دل نوحه سرا شد                      ای ذاکرا تو هم بنال که موسم شور و نوا شد

زینب سر به زانو با دل پر خون گرفته

شد شب هجران، خواهر نالان                 کم نما افغان، با دل سوزان

فردا به دشت کربلا زینب ای زینب                     گردد سرم از تن جدا زینب ای زینب

چون شود فردا، می روم میدان                تا شوم اندر، خاک و خون غلطان

از غم مکن شیون بپا زینب ای زینب                    با ناله و شور و نوا زینب ای زینب

سیر بنگر بر، این رخ گلگون                   چون شود فردا، غرقه اندر خون

دیگر نمی بینی مرا زینب ای زینب                      خونم بریزند اشقیاء زینب ای زینب

می شوم کشته، با همه یاران                   جسمها پر خو، بی کفن عریان

از ما نماند کس بجا زینب ای زینب                     جز عابدین در خیمه ها زینب ای زینب

ای شیعه بر سر زن، ماه ماتم از نو، بپا شد حسین             شهیدم به دشت کربلا شد

زینب از کرببلا به کوفه تا شام روان شد چرا                     چه ظلمی به آل مصطفی شد

آل احمد ز جفای آل سفیان شدند در به در                      روانه به سوی شهرها شد

تیر کین حرمله زد به حلق اصغر ستم کرد                       چرا که اصغر شهید بی صدا شد

  ***

 

ساقی لب تشنگان                  سوی میدان شد روان

سینه ی مولا                   شد زغم غوغا

عالم شیون و غم        محزون قلب خاتم      زین رو شور و ماتم

*** *** ***

روبروی قوم کین                  می خروشد اینچنین

حیدر است بابم                  باب احبابم

مولایم حسین است   ما را نور عین است   زین رو شور و ماتم

*** *** ***

گرد عباس از جفا                 کوفیان بی حیا

حمله ور سویش                 خصم بد خویش

با تیر، تیغ و شمشیر     هر دم بارش تیر     زین رو شور و ماتم

*** *** ***

زد به قلب دشمنان                با خروش و بی امان

آه از آن دم کان                ساقی عطشان

از زین واژگون شد    عباس غرق خون شد    زین رو شور و ماتم

*** *** ***

در برش آمد حسین               شد دو عالم شور و شین

دیده ها گریان               شد حرم نالان

عطشان کام طفلان     گریان دیده هاشان     زین رو شور و ماتم

» نوحه : شیعیان از نو

» شاعر : امیر گوهر شناس

 

شیعیان از نو (۲) بزنید بر سر

                                                     بهر شهزاده، علی اکبر(2)

 

امید لیلا شبه پیمبر

                                                  ما را مسوزان تا صف محشر

یکدم تأمل بینم جمالت

                                                 شیری که خوردی بادا حلالت

 

پور شهنشاء ساقی کوثر

                                                           فرزند زهرا سبط پیمبر

رأس شریفش از تن جدا شد

                                              بر پا عزا در أرض و سما شد(2)

 

از داغ عباس پشتم شکستید

                                                            آب گوارا رویم ببستید

طفل صغیرم اصغر فدا شد

                                       شهزاده قاسم عیشش عزا شد(2)

» واحد : حدیث حنجر و خنجر

» شاعر : محمود موجی

  

زنو هنگامه غم شد دو عالم غرق ماتم شد

                                                                  طلوع بیرق ماتم زاقلیم محرم شد

سپهسالار دشت خون بپا بنموده در هامون

                                                      بنای محو خصم دون چو تکلیف مسلّم شد

شد هنگام مرور غم چو در اندیشه عالم

                                                         صلا دادند شد ماتم زمان حزن اعظم شد

سیاهی شد جهان آرا میان سینه صحرا

                                                      نوا خوان حضرت حوّا علم بر دوش آدم شد

حدیث حنجر وخنجر هجوم جور ویرانگر

                                                  به روی نیزه شرح سر عزا در هر دو عالم شد

پریشان زاده ی زهرا زجور لشکر اعداء

                                                          لبالب سینه صحرا ز نسل ابن ملجم شد

در آن جولان تیغ و خون در آن هنگامه ی محزون

                                                   میان دشت آذرگون چو حُر جان داد مَحرم شد

چو قاسم آن گل احمر دو لب بگشود کای سرور

                                                        دمی حال مرا بنگر به دل حزن دمادم شد

پس از اکبر ز جان سیرم ز هجرش سخت دلگیرم

                                                   کنون ای مرشد و پیرم دلم در چنگ ماتم شد

ابالفضل آسمان گیرد نمی خواهد امان گیرد

                                                 زدشمن تا که جان گیرد به پیکارش مصمّم شد

میان شط حزن آئین دلش یکباره شد غمگین

                                                        لب عطشان شاه دین به کام او مقدّم شد

چو ابن بوتراب آمد ز دشمن در عتاب آمد

                                                     لب عطشان ز آب آمد جهان ویرانه آندم شد

علمدار سپاه دین رُخش از خون سر رنگین

                                                  فتاد آن مه ز صدر زین بخون آغشته پرچم شد

ز هجر ماه بی همتا زداغ هجرت سقا

                                                 نه تنها قامت مولا که پشت این جهان خم شد

روان گردید چون مولا به سوی لشکر اعداء

                                                       دل زیب از این غوغا پر از آشوب از غم شد

شروع غارت خنجر ز جور شمر ویرانگر

                                                      پریشان انبیاء یکسر فغان در جان خاتم شد

امان از محنت دشمن که زینب را نبود ایمن

                                                  گزند و طعن اهریمن به زخم سینه مرحم شد

به سوی زینب مظطر ز عرش حضرت داور

                                                      به زاری ساره و هاجر به آه و ناله مریم شد

فدای حجت ای مولا ز سعی ات شد صفا پیدا

                                                            گلوی اصغر شیدا حدیث چاه زمزم شد

بنال ای "موجی "محزون رخ اکبر شده گلگون

                                                         زجور تیغ خصم دون جهان یکباره ماتم شد

» نوحه  : دست عباس

» شاعر : مهدی فتوّت

 

دست عباس فتاده در کنار علقمه(2)

                               ساقی شد صد پاره در خون کربلا شد همهمه

                         کربلا ماتم گرفته "با حسین"(2) فاطمه

 

تا که سقّا ناله لب تشنگان از جان شنید

                                            صولت حیدر بداد و لشکر دشمن درید

                کف بزد آب و نخوردش "تا حسین"(2) تشنه بدید

 

چون برون امد ز شط آن ساقی لب تشنگان

                                         از عدو آمد به سویش بارش تیر و سنان

                   قلب سقا پاره تا شد "پاره مشک"(2) پهلوان

 

چون عمود آمد به فرقش گفت اخی ادرک اخی

                                   زار و بشکسته حسین ابن علی داد این ندا

               شد شکسته پشت من ای "یادگار"(2) مرتضی(ع)

 

اُسوه ی اهل فتوّت یک نظر بر "مهدی" دار

                                                  تا قبول اُفتد رثایش نزد رب کردگار

                      سرور مردان 'مردی' "تا جهان"(2) پایدار

****

» نوحه  : این آخرین دیدار زینب با حسین است (نوحه ایام محرم)

» شاعر : محمود موجی

 

در کربلا بر پا فغان و شور شین است                  این آخرین دیدار زینب با حسین است

 

                                                      * * * * *

شد لحظه جانسوز و غمبار جدائی                              وقت وداع آن دو نور نیرین است

                                  آه  این آخرین دیدار زینب با حسین است

 

                                                      * * * * *

زینب بگفتا کـای اخـــا دراضطـرابم                               شد تازه داغ مادر و هجران بابم

من بی تو با این دشمنان گویا چه سازم           افغان و غوغا زین جهت در عالمین است

                                 آه  این آخرین دیدار زینب با حسین است

 

                                                      * * * * *

شاه شهیدان در غم اصلاح امت                           دشمن غریق کینه بدرو حنین است

                                  آه  این آخرین دیدار زینب با حسین است

 

                                                      * * * * *

در کربلا زینب فغـان از دل بر آرد                             در غصه ها اندوه و ماتم می شمارد

گوید به سوئی اکبر و عباس یکسو                درخون شناور شاه بی سر نور عین است

                                  آه  این آخرین دیدار زینب با حسین است

 

                                                      * * * * *

"موجی"بخوان غمنامه آل پیمبر                           قاسم بخون غلطیده خونین زلف اکبر

درخون شناور عون و عبدا... و جعفر                    ماه منیر از کینه مقطوع الیدین است

                                  آه  این آخرین دیدار زینب با حسین است.

» نوحه  : شیعه از بهر خدا

» شاعر : محمود موجی

 

شیعه از بهر خدا قصه غم گوش نما                           زینب غمزده زین حزن و عزا شد به نوا

که منم دخت بتول راحتی آرای رسول                          آنکه آورده به این عالم غمدیده اصول

 

من که سرگشتۀ آن کوی توأم  "حسین، حسین"

                                                                     من که ماتم زدۀ روی توأم  "حسین، حسین"

                                                   کشتۀ تیر و سنین (2)

                                     

                                                          * * * * * *

 

سفر کرببلا کرده مرا غرق بلا                                      گویم اینک به شما قصۀ شرح شهدا

گویم اینک سخنی از مُحَنِ انجمنی                            گویم از بی کفنی کشته دور از وطنی

شمر بد کار پلید چون ز کمر تیغ کشید                               قلب غمدیده امیدش ز برادر ببرید

 

وای از آن لحظه که فریاد زدم  "حسین، حسین"

                                                                       شعله بر عالم ایجاد زدم  "حسین، حسین"

                                                   کشتۀ تیر و سنین (2)

 

                                                          * * * * * *

 

با دوصد شیون و شین ماه جهانتاب حسین                    هیبت حیدری آن هیمنۀ بدر و حنین

ساقی کرببلا میر علمدار سپاه                                  در تحیّر شد از او لشکر بی دین و دغا

کام عطشان حرم ناله کنان تا که زغم                   واژگون غرق به خون گشته علمدار و علم

 

کیست بالای سر ساقی کنون؟  "حسین، حسین"

                                                               کیست از حجر اخا دیده بخون؟  "حسین، حسین"

                                                   کشتۀ تیر و سنین (2)

 

                                                          * * * * * *

 

من به صد شور و فغان بر سر نی دیده ام آن               رأس پاک شهدا وان سر مولای جهان

دل به تاب و تب او آیۀ حق بر لب او                                   غرق ماتم ز اِلَم گشته دل زینب او

خیزران و دو لبش قافله ای غم عقبش                     شعله بر قلب جهان زد ز مصائب تَعَبش

 

ذکر عالم شده زان تشت طلا  "حسین، حسین"

                                                                     به لبان همه آن شور و نوا  "حسین، حسین"

                                                   کشتۀ تیر و سنین (2)

 

                                                          * * * * * *

 

من به آواز جلی با همۀ رنج و بلا                                 جاودان کرده ام آن نهضت شاه شهدا

کو به کو با دل خون کردم از اندوه فزون                     بانگ رسوائی دون وان ستم خصم زبون

 

کن "گراشی"(1) تو زغم ناله چنین  "حسین، حسین"

                                                      چونکه شد کشتۀ شمشیر و سنین  "حسین، حسین"

                                                   کشتۀ تیر و سنین (2)

___________________________________________________

1- در این مصرع هر نوحه خوانی مجاز است نام خود را جایگزین نماید

» نوحه  : بیرق اندوه

» شاعر : محمود موجی

 

چون بیرق اندوه بپا در دو جهان شد                       دل ناله کنان شد

یکباره سیه پوش همه کون و مکان شد                  زین بار گران شد

 

تا کرد به صحرای بلا مسکن و مأوا                          آن زاده ی زهرا

فریاد و فغان یکسره در جان جنان کن                     دل ناله کنان شد

 

زانوی ادب نزد اخا زد گل احمر                                      عباس دلاور

تا رخصت میدان بستاند به بیان شد                       دل ناله کنان شد

 

کای زاده ی زهرا شده ام یکسره دلتنگ                 بگذار روم جنگ

عطشان همه اطفال و اخایت نگران شد                دل ناله کنان شد

 

"موجی" به نوا گشته که ای شافع محشر      ای کشته ی بی سر

این جمع ز داغ تو چنین سینه زنان شد                  دل ناله کنان شد

» نوحه : ایام محرم (زیر واحد)

» شاعر : محمود موجی

  

شیعه به سر زن، از نو عزا شد                    زین شور وافغان، غوغا به پا شد

                         ارض وسماء شیون کنان از این بلا شد

 

                                               * * * * * *

 

شد زلف اکبر، از خون معطر                                  بر دوش یاران، شبه پیمبر

                          قلب  حسین ابن علی ماتمسرا شد

                         ارض وسماء شیون کنان از این بلا شد

 

                                               * * * * * *

 

کون ومکان شیون کنان (2) از این مصیبت چون شد قیامت

                                                                تا که رگان خونفشانش در نوا شد

                         ارض وسماء شیون کنان از این بلا شد

 

                                               * * * * * *

 

آمد زمیدان، سقای طفلان                              دستش جدا شد از تیغ عدوان

                              تارک عباس علی از کین جدا شد

                         ارض وسماء شیون کنان از این بلا شد

 

                                               * * * * * *

 

نای نساء العالمین (2) حضرت زهرا، بنموده غوغا

                                                      حضرت ختم المرسلین، صاحب عزا شد

                         ارض وسماء شیون کنان از این بلا شد

 

                                               * * * * * *

 

"موجی" به زاری، کن سوگواری                           با آل حیدر، کن غمگساری

                        چون دو جهان بر سر زنان زین ماجرا شد

                         ارض وسماء شیون کنان از این بلا شد

» نوحه : عارف شش ماه کربلا

» شاعر : محمود موجی

  

طفل صغیر عطشانم (2) ای رودم ای رود (2)

                                    آتش زده بر دامانم (2) لب تشنه آسود

                            آه ای رودم ای رود

 

                               

 

آرام دلم لالایی (2) ای رودم ای رود (2)

                            ای آب و گِلم لالایی (2) ای مقصد ومقصود

                            آه ای رودم ای رود

 

 

قنداقه به تن سربازم (2) ای رودم ای رود (2)

                                بر دست پدر جانبازم (2) مادر ز تو خشنود

                            آه ای رودم ای رود

 

                           

 

روی دست سرور دین (2)                شد علی اصغر چو غمین

حرمله زد، تیر جفا، شد دوجهان غوغا

                                          شور فغان در دوجهان شد زنو برپا

 

                                 

 

زغم گهواره تو (2)                                             زگلوی پاره تو

شمس و قمر، زیر وزبر، شیون و واویلاست

                                   شور عزا، حزن و نوا، در ملاء اعلا ست

 

"موجی "به نوا می آید (2) ای رودم ای رودم (2)

                            چون شه به نوا می آید (2) با ناله فرمود (2)

                            آه ای رودم ای رود

» واحد : ساقی عشق

» شاعر : کیامرث خورده بین

 

شیعیان بــاز به جانم غم عبــــاس افتــاد

                                      مردم چشم تــرم در یم احســــاس افتــاد

جــان به لب آمــده از قصــه پر غصــه او

                                           کو زبــانی که تــوان وصف کنـد قصــه او

یک‌ جهان‌ دل ‌همه ‌از داغ‌ غمش‌ غمگین است

                                  سینــه هـا سوختــه زان واقعــه خونین ‌است

گوش کن شیعـه کنـون قصه ســـرداری او

                                           آورم تــا بــه زبــان شــرح فــــداکاری او

وعـــده آب بــه دلهــای پریشــــان داده

                                     گشته ساقی و به جانبـــازی خـود جان داده

چشم انداخت به دریـای بـــلا گشت روان

                                           بود تنهــــا نگهش‌ در نگه ‌تشنــــه لبــان

هفت تکبیر زد و عــازم جانبــــازی گشت

                                   ساقــی عشق مهیــای ســرافـرازی گشت

اسب همت پـی پیــکار عــــدو تیــز نمود

                                       دست در قبضـه شمشیـــر بلا خیـــز نمود

آه زان دم که به قاموس بــلا مــــاوا کرد

                                         دیــده علقمــه را چشمــه خونپــــالا کرد

تشنــــه لب بود ولــی بـر لب خود آب نزد

                                              آب را بـرجگــر تفتـــــه بــی تـــاب نزد

دست را کرد پر از آب و بـه نزدیک دهــان

                                          برد تــا ســرد کند بلکه دمـــی آتش جان

جلوه‌گر گشت به یادش لب عطشان حسین

                                       عطش تشنــه لبــان و غم طفـلان حسین

تا لب تشنه شـود مست سرافــرازی خویش

                                       یک قدم تا بـه سرافرازی نهد پـای به پیش

تشنه از آب بـرون گشت و دل آب شکست

                                         کمر مــوج به یــاد کف مهتـــاب شکست

آبـــرو داد به مشکی ‌که امیــد حــرم است

                             ای دو صد حیف ‌از این ‌مشک‌ که ‌صید ستم است

بود تنهــــا به امیــدی ‌که مگر قطــره آب

                                           به حــرم بــاز رســاند پـی دلهــای کباب

دشمن از عـــزم علمــدار حسیـن آگـه شد

                                          لشکــر فتنــه و آشـوب حصـــــار ره شد

کوفیــان راه بـر آن ســاقی عطشـان بستند

                                         پیکــرش را ز دم نیــزه و خنجــر خستنــد

خارهــا حلقـــه به گــرد گل محصور زدند

                                            تیغهــا بـر جگـــر لالـــه مخمـــــور زدند

یــورشی کـــرد علمدار و خصان را پس زد

                                        تیــغ لا بر سَـر و دَستِ سپــــهِ نــاکَس زد

آه اما که چو بـی دست شد آن سرو رشیــد

                                   پیش چشمش گسست رشتــه آمـال و امید

جهد بنمود و به دنـدان ز وفــا مشک گرفت

                                         مشک از بهـر دو صد دیـده پر اشک گرفت

مشک هم اشک شد و بر جگر خاک بریخت

                                          تا دلش از دم پیــکان بـــلاخیــز گسیخت

ندهــد تیـــر امــانش که به خیمـه نگـرد

                                           دم آخــر به دو دیـــــده غم دل را ببـــرد

بی رکوع سر به سجـود آمــده از زین افتاد

                                         فـرق بشکافتــه عبــاس‌ بـه بـالیــن افتاد

غرق خون گشت خــدا قد رســـای عباس

                                         جــان بـه قـربـان همه مهر و وفای عباس

یا ابوالفضل فــــدا گشتـــه بـا عیـن رضا

                                           گر نشــد بهــرحـــرم وعـــده آب تـو روا

تو الفبــای وفـــا و کــرم عشـــق شدی

                                    از ادب آب ننـــوشیــدی و سـرمشق شدی

تــا ابـــد نـام تو سـر لوحه اوراق دل است

                                   خورده‌بین نوحـه ‌سرای تو و این ‌داغ ‌دل است

جسم حسین عریان اندر بیابان است

زبان حال حضرت سکینه وعمه

عمه جان دیشب به لب آوای دیگر داشتیم

سایه مهر پدر پیوسته بر سر داشتیم

تا که بابا بود از دشمن به دل بیمی نبود

گرچه از سوز عطش ما دیده تر داشتیم

خیمه ها راهی برای یورش دشمن نداشت

تا عموئی همچو عباس دلاور داشتیم

گیسوی ما را خبر از این پریشانی نبود

تا که دل ما را در کمند زلف اکبر داشتیم

تا که قاسم بود ما را خاطری آسوده بود

هم عنانی همچو عبدالله و جعفر داشتیم

در کنار گاهواره ذبا وجود تشنگی

ذکر با قنداقه شش ماهه اصغر داشتیم

تا که بابا بود ما را صورت نیلی نبود

گرچه داغ سیلی و رخسر مادر داشتیم

قصه میخ در و گنجینه اسرار را

نقش لوح سینه گدلهای پرپر داشتیم

تازیانه خوردن ما را کسی باور نداشت

گرچه بر بازوی مادر نقش یاور داشتیم

    ژولیده

گریز دوم

مران یکدم

 

مران یکدم ساربان اشتر

ناقه زینب رفته اندر گل

بده ظالم مهلتی آخر

زان که من دارم عقده ها در دل

مرا ناقه تا که بنشینم

برسر نعش شاه مظلومان

مران ناقه زان که من دارم

از جفای شمر ناله و افغان

مران یکدم ساربان اشتر

ناقه زینب رفته اندر گل

بده ظالم مهلتی آخر

زان که من دارم عقده ها در دل

مران ناقه که گویم من

درد دل با این پیکر عریان

مران ناقه زان که من دارم

از جفای شمر ناله و افغان

بیا ای مرگ تا شوم راحت

زان به مرگ خود گشته ام مائل

مران یکدم ای ساربان اشتر

ناقه زینب رفته اندر گل

بده ظالم مهلتی آخر

زان که من دارم عقده ها در دل

بده مهلت تا بمانم من

در کنار این پیکر بی سر

از آن ترسم ساربان امشب

آید و برّد دستش از پیکر

ندارد چون طاقتی دیگر

مادرم زهرا باب من حیدر

در این صحرا ای شترداران

ماندم آسان و رفتم مشکل

مران یکدم ای ساربان اشتر

ناقه زینب رفته اندر گل

بده ظالم مهلتی آخر

زان که من دارم عقده ها در دل

شتربانان رحم بنمائید           

بردل لیلا برمن مضطر

که دارد او درد دل بسیار

برسر نعش نوجوان اکبر

چه سازم با مادر اکبر

می کند هر دم خاک غم به سر

بیا ای مرگ تا شوم راحت

چون ز مرگ خود گشته ام مائل

مران یکدم ای ساربان اشتر

ناقه زینب رفته اندر گل

بده ظالم مهلتی آخر

زان که من دارم عقده ها در دل

گریز سوم

درد هجران
 

رفتم ز کویت با آه و افغان

بردامن من دست یتیمان

مظلوم حسین جان (2)

تو خفته در خون در طرف هامون

من رو به سوی شام غریبان

مظلوم حسین جان (2)

هذا فراقٌ بینی و بینک

ای وای بر من از درد هجران

مظلوم حسین جان (2)

زین پس من و تو دایم حالی

تو با شهیدان من با اسیران

مظلوم حسین جان (2)

من دل ندارم محمل نشینم

اشترم برانید ای ساربانان

مظلوم حسین جان (2)

وقت وداعت است آخر نگاه است

نی وقت راه است ای نابکاران

مظلوم حسین جان (2)

ای بی مروت یک لحظه فرصت

تا دفن سازم نعش شهیدان

مظلوم حسین جان (2)

ماندی برادر با خیل یاران

زینب روان است بر شام ویران

مظلوم حسین جان (2)

تو خفته در خاک با پیکری چاک

زینب روانه بر شام ویران

مظلوم حسین جان (2)

گریز 4

از دل بی شکیب می خوانم

مثل ابن شبیب می خوانم

بس که مضطر شده دل زارم

ذکر اَمَّن یجیب می خوانم

کی داره روضه می خونه امشب،امشب کی اَمَّن یجیب گرفته دور زینب

سر نهادم به دامن خیمه

یه سئوال بپرسم رد شم،کدوم خیمه؟

سر نهادم به دامن خیمه

از حسین غریب می خوانم

اولین شبی است که حسین رو از من جدا می کنند

از غریبی که در دل گودال

شده شیب الخضیب می خوانم

              ***

شب نوحه شب گرفتاری است

دوستان موقع عزاداری است

تازه عزا شروع شده،بدون مقدمه برم،می دونم اشک داری

آتش از خیمه ها زبانه گرفت

شادی ام را غم زمانه گرفت

بر خلاف قطا که لانه نداشت

مرغ غم در دل آشیانه گرفت

باز گلچین پست گل ها را

زیر سیلی و تازیانه گرفت

هرچه خلخال و زیور و زر بود

خصم از ما چه ظالمانه گرفت

این یه بیت همه ی روضه ی شام غریبان رو در بر میگیره،غیرتی گریه کن،به امام سجاد علیه السلام عرضه داشتند شاگردان:آقاجان یه جوری گریه می کنید،انگار پدر شما اولین نفر از خانواده ی شماست،که به شهادت رسیده،حضرت فرمود نه،گریه من واسه ی این نیست،ما با شهادت مأنوسیم،شهادت میراث ما خانواده است،پس آقا جان چیه این همه سال،گریه می کنید،اشک می ریزید،سی و پنج سال پرچم کربلا،بر سر در خانه ی شما نصبه،آقا یه جمله فرمود،فرمود:ما با شهادت بیگانه نبودیم،شهادت ارث ما بود،ولی اسارت ارث ما نبود،این اسارت مارو بیچاره کرد،این جسارت ها مارو آب کرد،حالا این یه بیت،امشب اونهایی که زینبی اند،باید سنگ تموم بذارند

هرچه در خیمه بود غارت شد

زینب آماده ی اسارت شد

شام غریبان به این راحتی به کسی گریه نمی دن،تا شب عاشوراء سراسر تلاطم و هیجانی،از بزرگان وقتی سئوال می کنیم چرا،شام غریبان تازه روضه ها شروع شده،اول گریه ی زینبه،می بینیم ما گریه ندارم، علت چیه؟این جور جواب ما رو می دن:«روزی گریه شام غریبان،روزی خواصه،تو اون ده شب اگر نمرت قبولی باشه،اگه تو اون ده شب خوب گریه کرده باشی،می تونی،شام غریبان با زینب گریه کنی،اون دستی که اباعبدالله رو دست خواهرش گذاشت،خواهر رو آرام کرد،رو قلب همه ی سینه زنا و گریه کنا هم گذاشت».شما ها اگه امشب بدونید،چه خبره کربلا،میمیرید،بدونید بدنها رو خاکه،من نمی خوام این جوری روضه بخونم،بگم امشب چه خبر شده؟ بگم امشب اومدن تو گودال هرکاری دلشون خواست کردن،یکی لباس رو برد،یکی کفشا رو برد،نمی تونم برات باز کنم،زینب چند قدمی حسینش باشه ولی نتونه بیاد کنار حسینش،لذا امشب شبه عجیبیه،گریه داشته باشی   بی بی امضاء کرده.

از حرم

این رو برا مادرا می گم،برا مریض دارها میگم،برا اونهایی که امشبم،دلشون نیومده نیان،گفتن بریم، امشب شب ربابه،امشب شب سکینه است،امشب شب رقیه آتش گرفته است،

ازحرم گاهوراه را بردند

یادگار ستاره را بردند

من خودم دیدم ازتن بابا

جامه ی پاره پاره را بردند

عمه از گوش دختر مسلم

بخدا گوشواره را بردند

بس کنید این همه گنه نکنید

روی تاریخ را سیه نکنید

مرد عرب میگه دیدم دامن دختره داره میسوزه،ترسیده،دختردارها دست بچه ات بسوزه یه ذره،می دَوی،حالا تصور کن،دامن این بچه آتش گرفته بود،میگه دویدم به سمتش،هرچه من می اومدم،اون عقب می رفت،گفتم:دخترم ناراحت نباش،من با تو کاری ندارم عزیزم،منم دختر دارم،منم بابا اَم،گفت: نه،شما می خوای منو بزنید،منو اذیت کنی.گفتم:نه،عزیزم،خیالت راحت باشه،دختره ایستاد،دامنش رو خاموش کردم،یه نگاه به من کرد،دید نمی خوام اذیتش کنم،صدا زد آقا اَزت یه خواهش دارم،گفتم:چیه عزیزم،گفت:می خوام،یواش بگم،گفتم:راحت باش،من نمی ذارم کسی تو رو آزار بده،میگه دیدم اشاره کرد،به لبهاش،گفت:من چند روزه آب نخوردم،تشنگی داره هلاکم میکنه،آب،آب. گفتم:باشه همینجا بایست،راحت باش،دیگه آب آزاد شده،تا بعد از ظهر آب رو بسته بودند،(من میگم،اینها فقط می خواستند عباس رو دق بدن،اینها می خواستند سقارو خجالت زده ببینند،می خواستند کاری کنند،به خیمه ها دیگه برنگرده،سقای دشت کربلا). صدا زد صبر کن،خودم برات آب میآرم،می گه رفتم ظرف آب آوردم،این دختر ظرف آب رو گرفت،آورد بالا،تا نگاه کرد دیدم دستش رو آورد پایین،داره راهش رو کج میکنه،گفتم:کجا می ری؟گفت:به من بگو گودال قتلگاه کجاست؟ .چرا؟مگه نگفتی تشنه هستم؟گفت:آره،اما بابام از من تشنه تر بود،می خوام برم آبش بدم،شنیدم لحظه ی آخر روضه خونده،وصیت کرده: شیعتی ما ان شربتم عذب ماء فاذکرونی ،حسین.. آره امشب هرکس با آب  یه جور معامله کرده،هرکی امشب یه جور با آب برخورد کرده،اما وای از دل زینب،وای از دل زینب،امشب یکی از سخترین شب های زینبه،بچه ها رو جمع کرد،هرکدوم رو از یه گوشه جمع کرد،یکی زیر خارها زخمی شده،یکی لابه لای خیمه ی سوخته اُفتاده،زینب دونه دونه ی اینها رو جمع کرد،لشکر زینب همین هاست دیگه،زینب با همین ها باید بره کوفه فتح کنه،زینب با اینها باید بره شام فتح کنه،علمدار زینب رقیه است،اگه عباس علمدار حسینه،علمدار سپاه زینب رقیه است،یه نفری شام رو فتح کرده،برو ببین چه خبره تو حرمش،همه رو جمع کرد،لا اله الا الله،داغ خیلی سخته،وقتی یه خانواده داغ می بینند،همه ی نگاها به بزرگتره،اگه بزرگتر نتونه خودش رو کنترل کنه،بچه ها هم زود از کوره در میرن،همه نگاه به عمه میکنن،عمه خودش کی گریه کنه،باید همه رو آروم کنه،الهی بمیرم بی بی جان، همه رو آروم کرد،یه مرتبه نگاه کرد،گفت رباب،من دارم اشتباه میکنم،یا درسته؟ چی میگی بی بی جان،گفت: خوب نگاه کن یکی از دخترهارو نمی بینم،تو تاریخ اسم دقیق ننوشتن،ولی من از شواهد و قرائن،می گم:این کار، کار رقیه است،شاید رقیه باشه،چون عاطفی تر از همه بود،چون بی خداحافظی باباش رفت،تو خیمه میگن خواب بود،حتی به اسم فاطمه ی صغری،زینب میگه گفت:من پاشم برم دنبال این بچه بگردم،از خیمه خارج شد،همین امشب،الهی بمیرم برات زینب،تک و تنها،دل شب،یه دشت پر از دشمن،این همه بدن های بی سر رو خاک،یه مرتبه شنید صدای گریه از طرف گوداله،آروم آروم رفت طرف گودال،نگاه کرد،دید دختره نشسته جلو بدن بی سر،لااله الا الله،چه بدنی،یه بدنی که سر نداره،یه بدنی که لباس نداره،چه گذشته،دید داره این دختر با زبان عاطفیش حرف می زنه،من بعضی جملات رو معنی کردم،عبارت روایت میگه،خون هارو از دست بابا و بدن بابا پاک کرد،به بدنش مالید،صدا زد،بابا،داره شب میشه،نمی خوای بیای به ما سر بزنی،بابا کی من رو یتیم کرده،ببرمت در خونه ای که شب آخر حواله ی ما دست این خانومه،می خوای انشاءالله تا آخر عمرت حسینی باشی،الان اسمش رو می برم،صدا زد بابا،یادته، تو کودکی هام برام،قصه میگفتی،برام از مادرت زهرا گفتی،بابا شنیدم لحظه ی آخر اومدی صورت کف پای مادرت گذاشتی،حالا من اومدم،سر که نداری،اومدم صورت بذارم کف پات،پاشو جوابم رو بده،صدا زد بابا خودت گفتی:مادرت شب ها بالا سرت آب می ذاشته،خودت گفتی:نصف شب ها تشنه ات می شده،بابا پاشو،من اگه تشنه ام بشه چیکار کنم،به کی بگم،حسین........عمه جانش اومد بغلش کرد،عمه اینقدر گریه نکن،عمه اینقدر ناله نزن،نوازشش کرد،بچه رو از بدن بابا جدا کرد،جلوتر از من می ری یا من بگم، آره همینه،بچه یتیم رو باید نوازش کرد،دختر بچه رو باید با نوازش از بابا جدا کرد،ای کاش همه بچه ها رو خود عمه جدا می کرد،این یه دختر بود،این جوری جداش کردن،نمی دونم،چند ساعت قبل بود،یا نه، اما یه دختر دیگه هم هست،اومد تو گودال،دید عمه اش یه بدن بی سر رو بغل کرده،خودش رو انداخت رو بدن باباش،اما دیگه نگذاشتن زینب جداش کنه،عبارت مقتل میگه،ان شاءالله دروغ باشه،ان شاء الله امام زمان(عج)بیاد بگه اینها نبوده،اما مقتل ها نوشتن،من نمی دونم معنی کنم یانه،شام غریبانه معنی می کنم، فجروها عن جسد ابیها،یعنی گرفتن کشیدنش،اما رها نمی کرد،گفت:از من دست بردارید،من بابام رو می خوام،هر کاری کردن،جدا نشد،عمه اش اومد،گفت:این رو جدا نکنید،می دونید چیکار کردن،خود این دختر گفته،یه نگاه کرد گفت:بابا بلند شو ببین،عمه ام رو دارن کتک می زنن.حسین.........

منبع: کتاب گودال سرخ

 

گریز 5

بگذار ناله از جگر خود برآورم

جانم بگیر تا شب غم را سرآورم

وقی برای گریه ندارم،نگاه کن

باید که کودکان تو را دربرآورم

جسمی نمانده تا که سپر بیشتر شود

چشمی نمانده تا که دو چشمی تر آورم

باید دو طفل بی نفس ِ زخم خورده را

از زیر خارهای بلا پرپر آورم

باید که چند کودک ترسیده ی تو را

از خیمه های مانده در آتش درآورم

گفت:ابی عبدالله هرکسی رو ظهر عاشوراء تعقیب می کرد،او رو به هلاکت می رسوند،همه می دونستند که ابی عبدالله دنبال هرکی بره،می کشه،یکی از شامیان نقل میکنه:میگه دیدم حسین با ذوالجناح سمت من حرکت کرد،نفسم بند اومد،گفتم کارم تمومه،فرار میکردم،دیدم سیدالشهداء به اسم صدام کرد،فرمود :بایست کاریت ندارم،ایستادم دیدم آقا دستش رو جلو آورد،یه خلخال کف دست من گذاشت،گفت: میدونم به بچه ات وعده دای،براش سوغات ببری،این رو بگیر از پاهای بچه هام درنیار.چند تا معنی داره،معنی های روضه یه طرف،توی همچین موقعی ابی عبدالله حاجت دشمن رو میده،آی کسانی که یازده شب پرپر زدی برای اربابت،یعنی تو رو دست خالی از این جلسه رد میکنن،ای کاش اینها یه مقدار محبت رو که از ابی عبدالله میدیدند ،خجالت زده می شدند،تو روایت نوشته فاطمه ی صغری، که خیلی ها اون رو سه ساله ی ابی عبدالله معرفی کردند،یعنی رقیّه خانوم،میگه نشسته بودم،همین طور ابدان بی سر ،بی جان رو روی خاک میدیدم،یه وقت دیدم یه عده دارن سمت خیمه ها حمله میکنن،رسیدن به عمه ها،دیدم معجرها رو دارن میکشن،فرار کردم،صدای ناله ام بلند شد،وا محمدا،وا علیا،همین که داشتم می رفتم دیدم یه نفر از این کافرها از این دشمن ها دنبال من،من هم دارم فرار می کنم،با کعب نی به کتف من کوبید،رو خاک افتادم،چنان گوشواره از گوشم کشید،از هوش رفتم،یه لحظه چشمم رو باز کردم دیدم عمه جان من رو بغل کرده،دختر گلم،عزیز دلم،چشات رو باز کن،چه کشید زینب،ای وای ای وای، بعضی ها که حربه ای ندارن به روضه های روضه خونها گیر میدن،ما که اصل روضه رو هم نمی خونیم ،یه روضه ی ساده می خونیم گریه کنی،یکی از علماء این روضه رو برای مقام معظم رهبری حفظه الله خوندند،بخدا عمق فاجعه خیلی بالاتر از این حرف هاست،هرچی تا حالا شنیدید بالاتره،امروز ملائک اومدند به کمک ابی عبدالله،اجنه اومدند،سرپرست  و رئیس گروه اجنّه شیعه،زعفر جنی،کتاب ها نوشتند زمان مرحوم آیت الله بروجردی،از دنیا رفت،میگن خیلی ها پای منبر میدیدنش،وقتی روضه میخوندن،هرچی می خوندن،میگفت:نه ،بالاتر از این حرف ها بود،من با چشم های خودم دیدم چه کردن

باید که چند کودک ترسیده ی تو را

از خیمه های مانده در آتش درآورم

تا ساربان نیامده انگشت را بلند کن

باید روم ز دست تو انگشتر آورم

گهواره نیست ترس من از پشت خیمه هاست

باید نشان قبر علی را در آورم

باید برای دخترکان یتیم تو

قدری بگردم و دو سه تا معجر آورم

پیراهن امانتی مادرم کجاست

گشتم نبود تا که بر این پیکر آورم

نامحرمی به ناقه ی عریان اشاره کرد

باید روم به علقمه آب آور آورم

گیسوی مادرت زگلوی تو سرخ شد

باید که چادری به سر مادر آورم

تا باز هم نگاه کنم بر حسین خویش

باید باز هزار نیزه شکسته درآورم

***

ای کشتی نجات بشر قلزم کرم

باور نمی کنم که تو باشی برادرم

برسینه ی شکسته ی تو که نظر کنم

یاد آورم زسینه ی مجروح مادرم

حسین

ای تشنه لب حسین

حسین

عشق زینب حسین

حسین

ای بی کفن حسین

حسین

صدپاره تن حسین

میون این همه وحشی،یه نفر هم بود دلش یه خورده،به رحم اومد،میگه وقتی خیمه ها رو آتیش زدند،مقاتل رو وقتی می خونی،صرف این نبود بخوان خیمه ها رو به غارت ببرند،حروم زاده دستور داد،گفت:خیمه هارو بسوزونید،هرکی تو خیمه هاست آتیش بزنید،تعجب نکن،گفت:دیدم دختر بچه ای دامنش آتیش گفته بود،از خیمه ها بیرون دوید،پای برهنه روی این خارها داره میدوه؛با اسب دنبالش رفتم،دیدم بچه ترسید ،دستاش رو  روی سرش گذاشت،گفت:آی مرد ما یتیم شدیم،ما دیگه صاحب ندارم،گفتم:کاری باهات ندارم،اومدم آتیش دامنت رو خاموش کنم،تو این یکی دو روزه اینها فقط کسانی رو دیدن که فقط آتیش میزنن،کسی که بخواد آتیش دامنی خاموش کنه ندیده،بچه با تعجب نگاه کرد، وقتی آتیش دامنش رو  خاموش کردم،دیدم انگار یه چیزی می خواد بگه،خواسته ای داره،گفتم:چی می خوای،حرفی داری بگو،گفت:بگو ببینم تو خورجین اسبت،یه مقدار  آب پیدا میشه؟ سه روزه اینها آب رو به خیمه ها بستن،میگه اومدم یه مقدار آب آوردم براش،دستش دادم،دیدم هی نگاه به آب میکنه،هی اشک میریزه،گفتم:مگه آب نمی خواستی بخوری،دو جور گفتن،یه جورش اینه ،گفت:به من بگو علقمه راهش از کدوم طرفه،می خوام برم به عموم بگم:دیگه خجالت نکشه،آب آزاد شد،یه جوری دیگه هم اینجوری نقل کردن،گفت:چرا آب نمی خوری،گفت:برا اینکه هنوز صدای بابام تو گوشمه،هی میگفت:آخ جیگرم داره میسوزه،حسین..............

منبع: کتاب گودال سرخ

 

گریز 6

در باز شد تو تالار یزید، دیدند زن و بچه را به طناب بستند، اصل پاکی و طهارت، سر مبارک را داخل طشت طلا گذاشتند، آن ملعون شراب می خورد، اضافه ی شراب را پایین تخت روی سر مبارک می ریزد، یکی از زنها مؤمنه سر را با گلاب شست، دوباره آوردند، شروع کرد با چوب خیزران زدن، می گفت: عجب لب و دندان قشنگی داری حسین! کجایند بزرگان من ببینند چی کردم با تو ... .

 

منبع:کتاب گلواژه های روضه

گریز 7

در کتاب الوقایه الحوادث آمده خانه خدا را زیارت می کردم، دیدم یک سیاه پوست که دست ندارد، صورت را به پرده ی خانه ی خدا می زند و می گوید خدایا غلط کردم و مرا ببخش، می دانم منو نمی بخشی، دست روی شانه ی او گذاشتم، گفتم خدا ارحم الراحمین است، مگر می شود بنده ی خودش را نبخشد، گفت: من گناه سنگینی انجام دادم، به او گفتم اگر گناهت به اندازه ی کوه های عالم باشد، باز هم خدا می بخشد، گفت نه من کار پستی انجام دادم، برایت تعریف می کنم، به شرطی که مرا طردم نکنی، گفتم باشه، گفت وقتی ابی عبدالله وارد مکه شدند، بعد از زیارت می خواستند از مکه خارج شوند، دنبال ساربان خوبی می گشتند تا اینکه مرا معرفی کردند، همچنان که ساربانی کاروان را می کردم، چشمم به انگشتر حضرت افتاد، می دانستم اگر به او بگویم به من می دهد، این در دلم بود تا اینکه به کربلا رسیدیم، تا وقتی که حسین (علیه السّلام) را کشتند، گفتم الان بهترین موقع است تا بروم و انگشتر را از دست آقا در بیارم، بین کشته ها می گشتم، هوا تاریک شده بود، از قتلگاه نوری از بدن آقا به آسمان می رفت، همین که جلو آمدم چشمم  افتاد به انگشتر آقا، هر کاری کردم بیرون نیامد، مجبور شدم انگشت آقا را قطع کنم، یه وقت هودجی از بین زمین و آسمان پایین آمد، دیدم وجود رسول اکرم (ص) است، که با نگاهی غضب آلود به من نگاه کرد و سپس از رگ های بریده ی ابی عبدالله ناله ای بیرون آمد و فرمود: یا رسول الله ببین با انگشت پسرت چیکار کردند، در آن لحظه حضرت نفرین کردند و گفتند: تا قیامت رویت سیاه باشد و دستت بریده باشد و برای همین است که همه مرا را ترک کردند ... .


گریز 8

مناجات نامه

مناجات اول

اگر کسی یک خانه بخرد می آید به اطرافیانش می گویدکه من یک خانه خریدم،این شکلی است .این طوری است .ایا خوب خریدم یا نه؟ بابا !همه ی ما ازروز اولی که امدیم یک خانه خریدیم.برویم خانه مان را ببینیم.یک خانه خریدیم تنگ وتاریک است و هیچ ندارد، هیچ چراغ و روشنایی ندارد...کی می اید این خانه ما را ببیند؟! خانه ای که خودش را در حدیثی اینطور معرفی میکند:

انا بیت الغربه ؛من خانه ی غربتم .

انا بیت الوحده ؛من خانه ی تنهایی ام. 

  انا بیت التراب؛من خانه ی خاکی ام.

انا بیت الدود؛من خانه ی کرم هایم

همه باید یک روزی به این خانه ای که خریده ایم منتقل شویم.همه رفتنی هستیم.اگر بنا بر ماندن در این دنیا بود و ماندن،کمالی محسوب نمی شد،پیامبران وائمه(ع)از همه در ماندن وا پیش تر بودند؛اما میبینیم روزی رسید که امیرالمومنین مجبور شد،زیر تابوت حبیبه اش را بگیردو بدن بیجان فاطمه اش را درون قبر بگذارد. 

 باتو ای قبر مرا شرح شب تار بس است

قصه ی سوز دل و دیده ی خونبار بس است

با فشارت تن زهرای من ازار مده

بهر این خسته فشار در ودیوار بس است

عرصه بر سینه ی سینای نبی تنگ مکن

بهر این سینه همان ضربت مسمار بس است

پهلوی او بشکسته است دلش را مشکن

بهر دلجویی او این همه ازار بس است

گشته نیلی رخش از ضربت سیلی عدو

هدیه اش بهر پدر زردی رخسار بس است

داغ زهرا زغم محسن پرپرشده ام

بهر اثبات غم حیدر کرار بس است

سوخت ژولیده ازاین غم که به حسرت گفتم

با تو ای فبر مرا شرح شب تار بس است

مناجات دوم

یا رب ارحم ضعف بدنی و رقه جلدی و دقه عظمی...."ای پروردگار من !بر تن ضعیف وپوست نازک من واستخوان بی طاقتم رحم کن....سلیمان بن خالد میگوید: اما صادق (ع) شبی در مهمانی یی شرکت کرد .سفره را پهن کردند. در میان ان مقداری نان بود.ظرف غذایی نزد امام گذاشتند.وقتی امام دست خود را بر روی غذا گذاشت؛چون داغ بود، فوراً دستش را بلند کرد و فرمود:"استجیر بالله من النار...."پناه میبرم به خدا از اتش دوزخ . ما طاقت این داغی غذا را نداریم؛پس چگونه طاقت اتش را داشته باشیم؟ما صبر بر این داغی نداریم؛پس چگونه بر اتش دوزخ صبر کنیم.این جمله ها را چندین بار تکرار کرد تا غذا خنک شد.انگاه از ان غذا خورد.یا الله !در جایی که امام معصوم این چنین از اتش جهنم خائف است،ما چه بگوییم وچه کنیم؟!وای برما!وای برما ! "با رب ارحم ضعف بدنی...."

من ضعیفم من ذلیلم مستکینم مستجیرم

روسیاهم بی پناهم یا غیاث المثتغیثین

یوسف روحم گرفتار است در چاه معاصی

خود برون اور ز چاهم یا غیاث المثتغیثین

از خجالت چون برارم سر به سوی اسمانت

شرم ریزد از نگاهم یا غیاث المثتغیثین

مناجات سوم (مربوط به ماه رمضان )

 اگر به گدایی بگویی: پول خورد ندارم.بیا جلو تر پول خورد کنم.کمی او را دنبال خودت بکشانی و بعد برگردی و بگویی:"برو پول ندارم"چه حالی میشود ؟می گوید :"تو که نمیخواستی به من کمک کنی،چرا من را دنبال خودت کشاندی؟!چرا مرا امیدوار کردی؟"  یا الله اگر نمیخواستی امشب به ما چیزی بدهی چرا ما را اینجا جمع کرده ای؟چرا ما را به اینجا کشاند ه ای؟!

یا رب من اگر گناه کارم چه کنم؟

بیچاره وخوار وشرمسارم چه کنم؟

هر چند که بسته ام به خود راه نجات

اما به درت امیدوارم چه کنم؟

مناجات چهارم

 نمیدانم تا حالا دیده ای بچه ای که پدرش او را کتک میزند؛اما بچه به جای این که فرار کند ،با همان حالت گریه و ناله خودش را درون اغوش بابایش میاندازد؟از کتک پدر به اغوش پدر پناه میبرد؛چون جای دیگری را ندارد.  خدایا!ماهم به غیر از تو پناهی نداریم .اگر ما را عذاب کنی ،مجبوریم باز هم به سوی تو فرار کنیم؛اخر نجات دهنده ای به جز خودت نمی شناسیم. 

رو به سوی تو نمودم که پناهم بدی

نعمت مغفرت و عفو گناهم بدی

ته چاه هوس افتادم واسوده شوم

ان زمانی که نجات از ته چاهم بدهی

روز من گشته ز تاریکی غفلت چون شب

چه شود خاتمه بر روز سیاهم بدهی 

مناجات پنجم

مربوط به ماه رمضان

از اداب مهمانی این است که مهمان حتی اگر شده ،باکمی نمک پذیرایی شود .الان هم ماه مبارک رمضان است .ضیافة الله است.مهمانی خداست.خداوند،رسولگرامیش را فرستاده و همه ی بنده گان را به این مهمانی دعوت کرده است. سفره های پذیرایی گسترده و غذاهای گوناگون درون سفره چیده شده است؛منتها غذا ،غذای جسم نیست ،غذای روح است . غذای این میهمانی امرزش گناهان است.عفو خطاها است.محبت امیرالمومنین(ع) و حضرت زهرا است.یا الله!نکند از کنار این  سفره،پذیرایی نشده بلندمان کنی !محبت امیرالمومنین(ع)وحضرت زهرا(س)را در دل ما بیشتر و بیشتر نکنی!نکند گناهان ما را نیامرزی!...  مگر نه این است که خودت در دین خویش پذیرایی از مهمان را حتی اگر شده با کمی نمک جزءاداب قرار دادی؟ما هم که مهمان ناخوانده نیستیم؛ بلکه به دعوت خودت امده ایم. چطور دست خالی از کنار سفره ات برخیزیم ؟چطور بگوییم از کنار سفره کریم، گرسنه برخواسته ایم؟چطور بگوییم مهمانی خدا تمام شده و گناهان ماامرزیده نشده است؟هیهات ما هکذا الظن بک....

دوستان خویشتن اماده ی دیدار کنیم

دل غفلت زده را روشن وبیدار کنیم

رمضان امده خوب است به درگاه خدا

اشک ریزان به گناهان خود اقرار کنیم

پیک حق دعوتمان کرده سر سفره دوست

خود مهیای به مهمانی دادارکنیم

باید این ماه که شیطان به غل و زنجیر است

توشه ای بهر سفرکردن خود بار کنیم

دوستان تا که دهان و دل و جان پاک شود

نام زیبای گل فاطمه تکرار کنیم

کی شود اشک بریزیم به پای سخنش

روضه او خواند و ما دیده گهر بار کنیم

کی شود راه کند باز به زوار حسین

کربلا ز اب فراتش همه افطار کنیم

کی شود همره یاران به روی خاک بقیع

گریه بر فاطمه و سینه و مسمار کنیم

مناجات ششم

گداها میروند ودر خانه یکی را میزنند .ممکن است یک وقت در باز شود وعتاب کنند که این چه وقتی است درزدی؟!چرا مزاحم شدی؟ناامید نمی شود و میرود درخانه دیگری را میزند.او هم ممکن است عتاب کند .بد اخلاقی کند وکمکی نکند ؛ولی بلاخره یکی پیدا میشود وکمکی میکند .بلاخره دری به رویش باز میشود؛اما اگر خداونددر به روی گدایان درگاه خویش باز نکند ،به غیر درگاه او کجا بروند؟چه جایی را دارند که بروند؟هیچ در دیگری را نمیتوانند دق االباب کنند،بدبخت و بی چاره میشوند .خدایا اگر امشب ما را نبخشی چه کنیم؟یا رحیم ؛یا غفور!  

 تو تنها دستگیر این گدایی

کریمی و رحیمی وباوفایی

خدای من تو خوب ومهربانی

مرا از درگهت هرگز مرانی

تو خود اگاهی از درد درونم

تو دانی غصه های قلب خونم

مناجات هفتم

امشب بعید است خداوند دست رد به سینه این جمعیت بزند ؛چون خود خداوند فرموده است :(فاما السائل فلا تنهر) یعنی سائل و گدا را مرانید؛پس چطور ممکن است امشب به ما جواب ندهد و ما را از درگاهش براند ؟غیر ممکن است کسی که خودش فرموده:گدا را مرانید،امشب این جمعیت رادست خالی و ناامید برگرداند.

 الا ای مهربان امد گدایت

کند با حالتی محزون صدایت

خدای من تو خوب و مهربانی

مرا از درگهت هرگز مرانی

خدایا من به غفلت مبتلایم

دگر از معصیت بنما جدایم 

معصیت خانه خرابم کرده است

غافل از روز حسابم کرده است

 ای خدای من به فریادم برس

بین که شیطان انتخابم کرده است

مناجات هشتم

پیامبر اکرم (ص)

گریز اول

یکی از پسران رسول خدا (ص) به نام قاسم، در چهار سالگی از دنیا رفت . حضرت در مراسم تشییع پیکر فرزندش (با دلی سوخته و چشمانی اشکبار )به یکی از کوههای مکه نگاه کرد و گفت: ای کوه ،اگر این مصیبت بر تو وارد میشد تو را ویران میکرد و از هم میپاشاند.  از این مصیبت بیش از یک ماه نگذشته بود  که پسر دیگرآن حضرت به نام عبدالله در گذشت .پیامبر (ص) در مرگ او هم بسیار سوخت و بسیار گریه کرد.

اینجا فرزند پیامبر (ص) به مرگ طبیعی از دنیا رفت و با احترام کفن و دفن شد و با احترام تشییع شد ؛با این حال پیامبر (ص) اینطور منقلب شد و گریست و فرمود :اگر این مصیبت بر کوه وارد میشد کوه از هم میپاشید؛پس چه میکرد اگر میبود کربلا ؟آن هنگامی که امام حسین (ع) را محاصره کرده بودند و هر کسی ضربه ای میزد.......همان هنگام که حضرت زینب(ع)

آهی کشید از دل و با دیده ی پر آب

بابضعه رسول خدا کرد این خطاب

مادر بیا که بی کس و تنها حسین توست

تنها میان لشکر اعدا حسین توست

مادر بیا بین که در این دشت مرگبار

بی یار رو بی پناه و هم آوا حسین توست

این پاره پاره تن که فتاده به روی خاک

از تشنگی به حالت یغما حسین توست

این نازنین بدن که ندارد برای من

یک جای بوسه در همه اعضا حسین توست

این گل که پرپر از ستم قوم مشرکین

گردیده پیش چشم من اینجا حسین توست

منبع:کتاب گریزهای مداحی،نویسنده: محمد هادی میهن دوست

انتشارات: صبح امید 

  گریز دوم

پیامبر (ص) با شروع بعثتش دانشگاه انسان ساز خود را تاسیس کرد . زحمات زیادی کشید و خون دلهای فراوان خورد تا این دانشگاه رونق گرفت .اساتید دانشگاه را نسل در نسل معرفی کرد و فرمود : از شما اجری نمی خواهم مگر مودت دوستی و احترام به اساتید این دانشگاه.  

به امر حق به دارالملک هستی

محمد کرد دانشگاه تاسیس

علی داماد خود استاد کل را

در انجا نصب کرد از بهر تدریس

بود برنامه اش تبیان قرآن

 بر این استاد و این برنامه تقدیس

اگر خواهی شوی انسان کامل

به دانشگاه احمد نام بنویس

شاعر:بصیر اصفهانی

اما بعداز  رسول الله، شاگردان منافق ، کینه ها ،حسادتها و عقده های خود را نمایان کردند. دور این دانشگاه را محاصره کردند. هیزم آوردند و در دانشگاه را آتش زدند و احترام اساتید خود را باسیلی و تازیانه و غلاف شمشیر به جای آوردند. دانشگاه به حالت نیمه تعطیل درآمد. نسل در نسل همین احترام ها را با اساتید دیگر دانشگاه هم به جای آوردند. بعضی را مسموم ،بعضی را شهید و بعضی را در زندان شهید کردند. کاری کردند که الان اکثر مردم از فیض دیدار امام و مراد و استاد خود محروم هستند و فقط عده ای محدود از شاگردان خصوصی سعادت دیدار با او را دارند."اللهم العن امة اسست اساس الظلم و الجور علیکم اهل البیت"

لعنت حق باد بر آن قوم پست

کز عداوت عهد و پیمان را شکست

رخنه در کار رسالت کرده اند

با ستم غصب خلافت کرده اند

پس گرفتند از شما این اصل را

پاره کردند رشته های وصل را

لعن حق بر آن گروهی کز ستم

بهر قتلت کرده قامت را علم

اسب ها شان را به زین آراستند

بهر ذبح تو زجا برخاستند

آن یکی میزد تو را تیر خدنگ

دیگری میزد تو را ظلمانه سنگ

آن یکی با نیزه میشد حمله ور

تیغ زهر الود در دست دگر

از سنان و خنجرو شمشیر تیز

جملگی بودند باتو در ستیز   

منبع:کتاب گریزهای مداحی،نویسنده: محمد هادی میهن دوست

انتشارات: صبح امید


گریز سوم

قریش رسول خدارا مذمم ؛ یعنی نکوهیده(در مقابل محمد به معنای ستوده) مینامیدند. و او را دشنام میدادند .سخت ترین روزی که از سوی قریش بر رسول خدا گذشت ، روزی بود که حضرت از منزل بیرون آمد . هرکه او را دید اعم از برده و آزاد ،تکذیبش کرد و آذار و اذیتش نمود . رسول خدا در همین حال به منزل باز گشت و از شدت اندوه و غم ، جامه ای به خود پیچید؛اما خداوند این آیه را بر او نازل کرد "یا ایها المدثر قم فانذر" ای جامه به خود پیچیده به پا خیز و انذار کن.

عرض من این است :بعد از  رسول خدا (ص)هم ، همان ها دو باره میدان یافتند.آنجا به پیامبر (ص) دشنام میدادند و اینجا به امام معصوم امام حسن اشاره میکردند و میگفتند:"یا مذل المومنین"؛ای ذلیل کننده مسلمان ها !...آنجا به رسول خدا توهین میکردند و اینجا روی منبر رسول خدا ،در مقابل امام حسن (ع)به پدرش امیرالمومنین (ع) دشنام میدادند.

ای زمین و آسمان سوگوار غربتت

آفتاب حنجرم سنگ مزار غربتت

شهر یثرب داغدار خاطرات رنج توست

خم شده پشت مدینه زیر بار غربتت

از همه زخم زبان ،تهمت،خیانت از تو صبر

چشم تاریخ اشکبار روزگار غربتت

کاش میشد روشنای تربت پاک تو بود

چلچراغ اشک ما در شام تار غربتت 

شاعر:سیدمهدی حسینی قمی

منبع:کتاب گریزهای مداحی،نویسنده: محمد هادی میهن دوست

انتشارات: صبح امید

گریز چهارم

زمانی که قریش دید، یاران رسول خدا (ص) به حبشه مهاجرت کرده اند و امنیت و آرامش یافته اند و اسلام در بین قبایل مختلف گسترش پیدا کرده است گرد هم جمع شدند و بر ضد بنی هاشم پیمان نامه ای را نوشتند.قرار شد به آنها دختر ندهند و از آنها دختر نگیرند .هیچ کالایی به آنها نفروشند و هیچ کالایی را هم از آنها نخرند.زمانی که تصمیم آنها قطعی شد،آن را در صحیفه ای نوشتند و به نشان تاکید بر عمل ،آن را در کعبه نصب کردند.نویسنده این نامه "منصوربن عکرمه "بود .رسول خدا (ص) نویسنده این نامه را نفرین کردو بر اثر نفرین پیامبر بعضی از انگشتان منصور فلج شد.یا رسول الله!اینجا نویسنده این نامه را نفرین کردی ،انگشتانش فلج شد . ای کاش میبودی و آن پاره کننده نامه فدک را هم نفرین میکردی !آن هنگامی که فاطمه (ع) با سندی که ابوبکر برای او نوشته بود ،بیرون آمد. گفت :نامه را به من بده .فاطمه (ع)از دادن آن نامه خودداری کرد . عمر با ضرب لگد و سیلی ،در حالی که به محسنش حامله بود ،نامه را گرفت و پاره کرد  و به نقلی آب دهان به روی نامه انداخت. آری ای کاش رسول خدا میبود و او را نفرین میکرد

کاش میبود در آن کوچه ، نبی تا که مگر

  راه بر قاتل دختر ،پی کیفر گیرد

کاش میبود که از خادمه دختر خویش

خبری از سبب سوختن در گیرد

کاش میبود آنشب جسد فاطمه را

گاه بر دوش علی ،گاه پیمبر گیرد

کاش میبود در آن شام غریبان که به دست

اشک غربت مگر از چهره حیدر گیرد

  کاش میبود که طفلان یتیم اورا

بدهد تسلیت و بوسد و در بر گیرد

کاش میبود در نیمه شب ها که حسین

خیزد از خواب و بهانه ، پی مادر گیرد

       منبع:کتاب گریزهای مداحی،نویسنده: محمد هادی میهن دوست

               انتشارات: صبح امید


گریز پنجم

روز جنگ احد ،روز سختی بود .روز گرفتاری و امتحان بود. در اثر غفلت عده ای دشمن به میان لشکر مسلمانان زد وآنها را متلاشی کرد. خداوند عده ای را به شهادت گرامی داشت تا اینکه دشمن به رسول خدا دسترسی پیدا کرد و انقدر سنگ به حضرت زدندتا به پهلو افتاد.دندان رباعی اش شکست و صورت و لب مبارکش مجروح شد ؛به حدی که خون از صورتش جاری شد.حضرت به خون ها دست میکشید و میفرمود:چگونه رستگار خواهد شد ،قومی که صورت پیامبرش را با خون رنگین کند؛در حالی که او آنان را به سوی پروردگارشان دعوت میکند؟

سختی این روز در همین جا تمام نشد . این سنگ زدنها  تا کربلا و شام هم ادامه یافت. امام حسین (ع) خسته شده بود . تشنه بود و لبانش از خشکی ترک خورده بود. نیزه را به زمین زد تا لحظه ای  استراحت کند. در این هنگام سنگی بر پیشانی مبارکش فرود آمد. خون صورت مبارکش را فرا گرفت . وجه الله غرق خون شد .پیراهن عربی اش را بالا زد تا خونها را از چهره اش پاک کند ؛اما امان از تیرها ی زهر آگین و سه شعبه ی حرمله یک وقت ناله ی امام حسین (ع) بلند شد:"بسم الله و بالله و علی ملة رسول الله".

در جنگ احد سنگ به لب و دندان رسول خدا زدند . در شام بلا و مجلس یزید هم چوب خیزران بود ولب و دندان امام حسین (ع) .نگاه بچه ها بود و دندان امام حسین (ع)گریه بچه ها بود و خنده های سر مستانه ی یزید ....

فغان که ضربت چوب جفا نمود کبود

لبی که از نفسی جان دهد مسیحا را 

عزیز فاطمه عریان به روی خاک و یزید

زناز سر ننهد خوابگاه دیبا را

سر یزید به بالین سر حسین به تنور

خدای صبر دهد زین قضیه زهرا را

      منبع:کتاب گریزهای مداحی،نویسنده: محمد هادی میهن دوست

           انتشارات: صبح امید

گریز ششم

اواخر عمر شریف پیامبر(ص) بود.رسول خدا در پایان خطبه ای فرمود:ای گروه مسلمان!من شما را به خدای متعال و به حق خودم بر شما سوگند میدهم که هر کس حقی بر گردن من دارد،بلند شود و از من طلب کند.کسی بلند نشد .برای مرتبه ی دوم و سوم سوگندشان داد. پیرمردی "عکاشه "بلند شد وجمعیت را شکافت و جلو رفت تا مقابل رسول خدا قرار گرفت.گفت :پدر و مادرم فدای تو باد !در یکی از غزوات با شما بودم .بر میگشتیم که شتر من به شتر شما نزدیک شد. من نزدیک شما آمدم تا پای شما را ببوسم. تازیانه شما فرود آمد و به شکم من اصابت کرد.نمیدانم از روی عمد یا اینکه می خواستید شتر را برانید. رسول خدا فرمود: ای بلال به منزل فاطمه (ع) برو و چوب ممشوق را بیاور .بلال در حالی که دست روی سر گذاشته بود و فریاد میزد:این رسول خداست که خود را مورد قصاص قرارداده است،در منزل فاطمه (ع) را زد و گفت :ای دختر رسول خدا !چوب ممشوق را بدهید. حضرت فاطمه (ع) فرمود :ای بلال پدرم این چوب را برای چه میخواهد ؟امروز که نه روز حج است و نه روز جنگ! بلال جریان قصاص را گفت.فاطمه (ع)فرمود:ای بلال پس به حسن و حسین (ع)بگو مقابل او بایستند تا انها را قصاص کنند و نگذارند رسول خدا را قصاص کنند .علی (ع) بلند شد و فرمود ای عکاشه !این پشت و شکم من .بیا و با دست خود مرا قصاص کن وصد ضربه به من بزن .سپس حسن وحسین(ع) بلند شدند و فرمودند:ای عکاشه مگر نمیدانی ما نوه ی رسول خدا (ص) هستیم؟پس قصاص ما همانند قصاص از رسول خدا ست.عکاشه قبول نکرد .رسول خدا فرمود: "ای عکاشه اگر می خواهی قصاص کن"گفت :وقتی مرا زدید شکمم برهنه بود .رسول خدا (ص) شکم خود را برهنه کرد .فریاد گریه جمعیت بلند شد .با ناباوری میگفتند:آیا عکاشه پیامبر را میزند؟جلو آمد. وقتی چشمش به سفیدی شکم رسول خدا افتاد بی اختیار به سوی او دوید و شکم آن حضرت را بوسیدو گفت : پدر و مادرم فدای تو باد !چه کسی طاقت قصاص کردن شما را دارد؟.... 

اینجا عکاشه به جای ضربه ی چوب ،پیامبر (ص) را بوسید ؛اما یزید -لعنه الله علیه-به زعم خود میخواهد  به عوض بدر و احد و خندق سر بریده ی امام حسین را قصاص کند.به جای چوب ممشوق چوب خیزران را برداشت و به جای بوسه بر لبان قاری قرآن ، همچنان به لب و دندان او میزد و جسارت میکرد . هنگام قصاص پیامبر (ص) حسن و حسین (ع) بلند شدند و فرمودند:( مگر نمیدانی که ما نوه ی پیامبر هستیم ؟قصاص ما مثل قصاص رسول خداست .)این جا همین کلام زبان حال دختر امام حسین است :نزن یزید ! به جای او مرا بزن .مگر نمیدانی که من دختر امام حسینم ؟قصاص من مثل قصاص از امام حسین است. مرا به جای او بزن ....      

در مدینه که کنارم خفتی

  یادم آمد که برایم گفتی

دخترم هر که بخواند قرآن

خلق بوسند لبش از احسان

نیست دیگر به دلم طاقت و تاب

یک سوال است مرا کرده کباب

پس چرا لعل لبت خونین است

مزد قرآن تو آخر این است  

منبع:کتاب گریزهای مداحی،نویسنده: محمد هادی میهن دوست

انتشارات: صبح امید

گریز هفتم

جنازه ی مطهر پیامبر (ص)را بعد از سه شبانه روز به خاک سپردند.اگر چه مردم وفا نکردند و از بدن آنطور که باید تجلیل نکردند؛اما به بدن هم جسارت نکردند.در کربلا هم جسد امام حسین (ع)سه روز بی کفن بر روی زمین ماند ؛امااینجا هر چه توانستند به این بدن جسارت کردند؛پیراهنش را ربودند؛انگشتر را با انگشت ربودند؛بدن را قطعه قطعه پامال سم اسبان نمودند...

چرا عمامه ای بر سر نداری

چرا انگشت و انگشتر نداری

اسیر زخم هما یک جای سالم

برای بوسه ی خواهر نداری

تو را ای آیه ی تطهیر کشتند

به تیغ و نیزه و شمشیر کشتند

به هم با دست خونین دست دادند

مرا با گفتن تکبیر کشتند

          منبع:کتاب گریزهای مداحی،نویسنده: محمد هادی میهن دوست

              انتشارات: صبح امید
 

اربعین

امروز کربلا زینب روضه گرفته،مجلس ختم برای حسین برپا کرده،همه هرکدوم یه گوشه ای ایستاده بودند،هر کی یه صورت قبر رو بغل می کرد،هر کی یه جور ناله می زد،نوحه ها فرق می کرد،یکی میگفت: جوانان بنی هاشم بیایید،یکی اون طرف تر میگفت،صدا میزد:گلم تاب ندارد،حرم آب ندارد،یکی اون طرفتر میگفت:سقای دشت کربلا اباالفضل،اباالفضل،اما همه ی این روضه هارو زینب جمع کرد،یه مرتبه دیدند یه خواهری داره ناله میزنه،همه روضه خونها ساکت شدند،گفتند بشنویم زینب چی میگه:آخ، اگر کشتند چرا آبت ندادند...حسین...صدا نمونه تو سینه،معلوم نیست اربعین سال دیگه زنده باشیم یا نه،حسین.....هی خاکهارو میریخت رو سرش،هی میگفت،بیچاره زینب،الان برم مدینه سراغ حسین رو از من بگیرن،جواب چی بدم،بگم حسین و تو گودال جا گذاشتم،ای حسین........زبون حال میگم،تصورم اینه،میشه زینب کنار قبر برادر قرآن نخونده باشه،آخه از باباش علی یاد گرفت،باباشم میرفت سر قبر مادر میخواست آروم بشه،آخه خود فاطمه وصیت کرد،کجا رفتم،یازهرا،کجا رفتم روز اربعین،قربون دل سوخته ات برم زینب،شاید دلت برا روضه ی مادر تنگ شده،علی فاطمه شو دفن کرد،خودش با دست خودش خاک ریخت،سنگ لحد گذاشت،دستاشو به هم زد نشست رو قبر،شروع کرد قرآن خوندن،آخه زهرا فرموده بود،علی جان نکنه منو دفن کنی زود بری،تنهام نذار،بشین بالا قبرم قرآن بخون،شاید میخواست بگه،وقتی بهم گفتن امامت کیه؟میخوام بگم این آقای غریب بالای قبر،این که داره گریه میکنه...

روضه دوم

ای دادخواه عترت و قرآن بیابیا

ای زخم دین به تیغ تو درمان بیابیا

فقط منو شما نمیگیم بیابیا

از زخم هر شهید ندا میشود بلند

ای التیام زخم شهیدان بیابیا

تا چند شیعه ناله ی یابن الحسن زند

ای شیعه را پناه و نگهبان بیابیا

یابن الحسن،یابن الحسن

درمان درد عترت و قرآن ظهور توست

داروی زخم های فراوان بیابیا

این مردم قریب به پنجاه شب و روز از اول محرم،گفتم:اول محرم،انگار همین دیروز بود پیرهن مشکی به تن کردیم،دیدید چقدر زود گذشت،محرم و صفر میاد و میره،خوش به حال اونایی که تو این دو ماه عزا یه کاری می کنند،یه عملی انجام میدهند دل امام زمان و بدست میارن،چقدر دنبال این بودی یه کاری کنی امام زمانت رو خوشحال کنی،امشب اومدی شام اربعین بگی یا بقیة الله،منم مثل شما،به تأسّی از شما،شما که فرمودید:یا جدا، فَلَئِنْ أَخَّرَتْنِى الدُّهُورُ ، وَ عاقَنی عَنْ نَصْرِک َ الْمَقْدُورُ،همه ی شما با این فرازها آشنایید،اونایی که زیارت ناحیه خوندند،منم مثل شما،شمایی که فرمودی یا جدا اگه کربلا نبودم،اگه نبودم روز عاشورا یاری ات کنم،یا جدا ، فَلاََ نْدُبَنَّک َصَباحاً وَ مَسآءً؛شب و روز برات گریه میکنم،امام زمان فرمود: وَ لاََبْکِیَنَّ لَک َ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً،به جای اشک،نه اینکه اشک چشمم تمام بشه،به جای اشک خون گریه میکنم،آقا جان ماهم مثل شما،نه اینکه مثل شما،ما هم به تبعیت از امام زمانمون اومدیم زیر خیمه عزا،حالا که نمیتونیم کربلا باشیم،حالا که از قافله ی کربلایی ها جداشدیم و عقب موندیم،لااقل خودمون رو با گریه به شما برسونیم و نزدیک کنیم،آقاجان،امشب یه نظری به این چشمهای عاشق بینداز،آقای من،مولای من،یا صاحب الزمان:

درمان درد عترت و قرآن ظهور توست

داروی زخم های فراوان بیابیا

دوتا سئوال مقدمه ی روضه منه ، ببینیم چطوری ناله میزنید،این سئوال رو از آقات میکنی،حرف دل شیعه،حرف دل سوخته ی شیعه اینه:

تا کی میان مقتل خون دست و پا زند

جدت حسین با لب عطشان بیابیا

یه سئوال دیگه:امام زمان

تا کی

علماء،سادات،من و ببخشند،شام اربعین ِ اگه نبود،از این یه بیت میگذشتم،آقاجان،روز ،روز مصیبت عمه جان شما زینبه،امروز همه ی مردم یه روضه ی مشترک داشتند،امروز زن و مرد همه یه ذکر مشترک میگفتند،از اول صبح گفتی یا نه؟اگه نگفتی الان بگو،همه با هم یه روضه میخوندند،این روضه:امان از دل زینب،یا صاحب الزمان:

تاکی مهار ناقه ی زینب به دست شمر

با اشک چشم و موی پریشان بیابیا

روضه سوم

نوحه زبانحال حضرت سکینه علیها السلام

بابا ، بابا ، نور بصرم بابا

ای تاج سرم بابا ای همسفرم بابا

آن دم که من از ناقه            

افتادم و غش کردم 2

بابا تو کجا بودی ...  

از ما تو جدا بودی 2

آن دم که تو از ناقه

افتادی و غش کردی 2

من بر سر نی بودم  

با تو همه جا بودم

کی از تو جدا بودم ... 2

بابا، بابا ، بابانور بصرم بابا

ای تاج سرم بابا ای همسفرم بابا

جانم پدر جانم پدر هستی تو مهمانم پدر

آن دم که مرا ظالم

اظهار کنیزی کرد 2

بابا تو کجا بودی

از ما تو جدا بودی 2

آن دم که تو را ظالم

اظهار کنیزی کرد

در طشت طلا بودم

مشغول دعا بودم

کی از تو جدا بودم ... 2        

بابا ، بابا، بابا نور بصرم بابا

ای تاج سرم بابا ای همسفرم بابا

جانم پدر جانم پدر هستی تو مهمانم پدر

از بعد زینب در جهان

عاشق تر از من بر تو نیست

در عشق بازی ای پدر

فرزانه ام ، فرزانه ام

جانم پدر جانم پدر هستی تو مهمانم پدر

بابا به شمع روی تو

پروانه ام،  پروانه ام

من نوگلی پژمرده ام

سیلی ز دشمن خورده ام

جانم پدر جانم پدر هستی تو مهمانم پدر

چوب ، گر زده خصمت به لب

من بوسه بر جایش زنم

روشن شده از نور تو

کاشانه ام کاشانه ام

جانم پدر جانم پدر هستی تو مهمانم پدر

روضه چهارم

نوحه زبانحال حضرت سکینه علیها السلام

آمدم به قتلگه 2

بابا عزا به پا کنم

درد دل از برای تو 2

ز جور اشقیا کنم

آمده  ام به قتلگه 2

بابا عزا به پا کنم

بابا نگر حزینه ام 2

من دخترت سکینه ام

آوردی از مدینه ام  2

بی تو سفر چرا کنم

آمده ام به قتلگه 2  

بابا عزا به پا کنم

در دل از برای تو 2

از جور اشقیا کنم

آمده ام به قتلگه 2

بابا عزا به پا کنم

بابا گلی گم کرده ام 2

کو اصغر شیرین زبان

می گردم اندر کشته ها

شاید گلم پیدا کنم 2

آمده ام به قتلگه 2  

بابا عزا به پا کنم

من دختر افسرده ام 2

سیلی ز دشمن خورده ام

درد دل از برای تو 2  

ز جور اشقیا کنم

آمده ام به قتلگه 2

بابا عزا به پا کنم

روضه پنجم

زبانحال حضرت سکینه با عمه اش زینب علیها السلام نزدیک کربلا در اربعین حسینی

شمیم جانفزای کوی بابم ، مرا اندر مشام جان بر آمد

گمانم کربلا شد عمه نزدیک،که بوی مشک ناب و عنبر آمد

مهار ناقه را یکدم نگهدار ، به استقبال لیلا اکبر آمد

بگوشم عمه از گهواره خاک صدای دلنشین اصغر آمد

مران ای ساربان یکدم شتر را ، رباب در جستجوی اصغر آمد

حسین را ای صبا بر گو که ازشام ، به کویت زینب غم پرور آمد

روضه ششم

زبانحال حضرت سکینه با عمه اش زینب علیها السلام نزدیک کربلا در اربعین حسینی

شمیم جانفزای کوی بابم ، مرا اندر مشام جان بر آمد

گمانم کربلا شد عمه نزدیک،که بوی مشک ناب و عنبر آمد

مهار ناقه را یکدم نگهدار ، به استقبال لیلا اکبر آمد

بگوشم عمه از گهواره خاک صدای دلنشین اصغر آمد

مران ای ساربان یکدم شتر را ، رباب در جستجوی اصغر آمد

حسین را ای صبا بر گو که ازشام ، به کویت زینب غم پرور آمد

روضه هفتم

زبانحال حضرت سکینه با عمه خود در اربعین حسینی

آنان که بهر دنیا دل از خدا بریدند

گلهای باغ ما را در خاک و خون کشیدند

بر روی آل احمد از کینه آب بستند

فریاد العطش را از کودکان شنیدند

مانند ابن ملجم فرق علی اکبر

از ضرب تیغ کینه از راه کین دریدند

در پیش چشم نجمه لب تشنه جسم قاسم

پامال سم اسبان کردند و سر بریدند

از بهر جرعه آب لب تشنه  دست سقا

از تن جدا نمودند بر آرزو رسیدند

بر روی دست بابا شش ماهه کودکی را

مانند غنچه گل با تیر کینه چیدند

اینجامکن اقامت ترسم دوباره آیند

آنان ک ناز ما را با کعب نی خریدند

ما را ببر از اینجا بالین قبر زهرا

تا گویمش چه کردند آنان با یزید ند

ما وارثان اوییم در تازیانه خوردن

از روی ما به سیلی یک باغ لاله چیدند

ژولیده

روضه هشتم

زبانحال حضرت سکینه علیها السلام

دیشب فضا آبستن اندوه و غم بود

فریاد مظلومی ز بیداد ستم بود

دیشب زمین کربلا شوری دگر داشت

حال و هوای روز عاشورای دگر داشت

دیشب شفق از دیده در ناب می ریخت

طفلی به روی قبر بابا آب می ریخت

دیشب گلان باغ زهرا جمع بودند

پروانه از بهر طواف شمع بودند

دیشب سکینه با پدر رازی مگو داشت

رازی مگو ازجنگ آب و آبرو داشت

دیشب به بابا داستان آه می گفت

از اشک چشم و خستگی راه می گفت

دیشب بابا اشک چشمش نوش می داد

راز دلش را عمه او گوش می داد

می گفت بی تو لاله ها بی رنگ گشته

از دوری اصغر دل من تنگ گشته

بابا بگو با من علی اکبرت کو

من تشنه آبم بگو آب آورت کو

ای ساغر قالو بلا را جرعه نوشم

بانگ اناالعطشان تو آید به گوشم

روزی که می رفتی به کوی آرزویت

دیدم که عمه بوسه زد زیر گلویت

رفتی ولی فکر مرا باور نگشتی

رفتی کجا بابا دیگر برنگشتی

بابا نبودی تا ببینی خصم سرکش

درخیمه ها از راه کین افروخت آتش

بابا نبودی در شب  شام غریبان

گشتیم ما آواره کوه و بیابان

دستی که سیلی زد به روی مادر تو

نیلی نمود از کینه روی دختر تو

مانند زهرا مادرت دارم نشانه            

هم جای ضرب سیلی و هم تازیانه

بابا خبر از گوشه ویرانه دارم  

آری خبر از شمع و از پروانه دارم

آنشب سه ساله دخترت شوری به سر داشت

گویی هوای دیدن روی پدر داشت

آنشب سر تو شمع جمع عاشقان بود

برگرد تو پروانه طفلی نیم جان بود

آنشب سه ساله همت خود را نشان داد

شد مشتری با قیمت یک بوسه جان داد

بطل کربلا

روضه اول

یا صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه الشریف

ناگاه زمین شد پر از زلزله  و حرمله با تیر دو تا چشم به هم دوخت، عمو سوخت ."دوتا دستا قطع شده" که ناگاه عمود آمد و بشکافت سرش را ، دو تا چشم ترش را ،چو تیر آمد و بر مشک عمو خورد، همه آرزویش مرد ، طرف خیمه صدا زد، که ارباب دریاب برادر ،که دگر تاب ندارد، حرم آب ندارد، علی خواب ندارد.

اباالفضل،....جانم...همه ناله بزنن،....دوست دارم شما بگین...چقدر منتظر امشب بودی...

وقتی بیش از 90 زخم امیر المؤمنین تو جنگ اُحد برداشت،خم به ابرو نیآورد،یه روز چشم درد گرفت امیرالمؤمنین ،پیغمبر اومد دید امیرالمؤمنین از چشم درد در تب و تابه،دو نفر یکی امیرالمؤمنین کاشف الکرب عن وجه الرسول الله است،یکی عباس کاشف الکرب عن وجه الحسین ِ،تا پیغمبر دید علی چشم درد داره،این چشم ها داره اذیت میشه،پیغمبر اکرم دست رو چشم امیرالمؤمنین کشید،این درد چشم آروم شد،یا رسول الله چشم درد کاشف الکرب خودت رو نمی تونستی ببینی،حسین چی کشید،نه یه چشم درد،اومد دید تیر تو چشم عباس خورده،یا صاحب الزمان،عباس این تیر و چه طور از چشم در بیاره،آقا خم شد،این تیرو گذاشت بین دو تا زانو،تیرو از چشم بیرون بکشه،نانجیب با عمود آهن به فرق عباس زد،حسین...

چند تا خانوم خیلی از هم شرمنده بودند،اونم از رو ادبشون،یکی ام البنین،این بچه هارو میدید میگفت:عباس ِ  من رو حلال کنید،اگه آب به خیمه رسونده بود علی اصغر زنده بود،یکی سکینه،هر وقت ام البنین رو میدید سرش رو مینداخت پایین،میگفت:ام البنین من رو حلالم کن،من مشک و دادم دست عباس،اما زینب شروع میکرد برا ام البنین از کربلا گفتن:ام البنین تا عباست بود ما در آرامش بودیم همه راحت بودند،ام البنین تا علم خوابید حسین سراسیمه اومد تو خیمه،لااله الا الله،آخه میگه قبلش هر کی به شهادت میرسید ابی عبدالله می اومد تو خیمه زن و بچه رو ،همه رو آروم میکرد،اما عباس که افتاد میگه دیدم حسین گوشه ی خیمه،خودش زانوهاش رو بغل گرفته،چی شده داداش؟گفت:زینب جان برو رخت اسارت به تن بچه ها کن،دیگه کار تموم شد.

رفت از کفم آب آورم ای داد و بیداد

دیدی چه آمد بر سرم ای داد و بیداد

سقای طفلان منی

آب آور و جان منی

مظلوم اباالفضل

جسممون اینجاست،دلمون کربلاست،ای کاش الان تو بین الحرمین بودیم،حسین جان،به گنبد نگاه کن،از زبان حسین بگو:

پشتم شکسته از غمت برادر من

بنگر به بالینت نشسته مادر من

سقای طفلان منی

آب آور و جان منی

مظلوم اباالفضل

روضه دوم

زیبا و با صفا شده ای احتیاط کن

از خیمه ها جدا شده ای احتیاط کن

اوجی گرفته ای و به طوبی رسیده ای

هم قدِّ مرتضی شده ای احتیاط کن

مهتاب روی شانه ی تو آب زیر پات

یک دست تا خدا شده ای احتیاط کن

یک "ان یکاد" نذر خودت کن برادرم

خیلی گرانبها شده ای احتیاط کن

یک لشکر آمده که بگیرد تو را ز من

از بس که دلربا شده ای! احتیاط کن

دستت که قطع شد همگی جنگ جو شدند

حالا جداجدا  شده ای احتیاط کن

دیگه شب آروم نشستن نیست

ای وای حرمله سر زانو نشسته است

مقصود تیرها شده ای احتیاط کن

ماه من تو کجا و خاک کجا

آسمان را سپرده ای به زمین

خوب شد زینبم نبود و ندید

با چه وضعی تو خورده ای به زمین

          ****

با زمین خوردنت من افتادم

خواهرم بین خیمه ها افتاد

یکی از دست های تو اینجاست

بگو آن دیگری کجا افتاد

این همه سال منتظر بودم

بشنوم یک برادر از آن لب

گفتی اما چگونه، شکر

ولی حسرتش ماند بر لب زینب

با چه رویی به خیمه برگردم

چه بگویم جواب طفلان را

تا برایت دعا کند دیدم

جمع کرده رباب طفلان را

با چه رویی حرم روم وقتی

پیکرت را نمی برم عباس

بعد تو وای بر دل زینب

بعد تو وای بر حرم

ترسم از غارت تو  و خیمه ات

این جماعت زحرص لبریزند

نروم میروند سمت خیام

بروم بر سر تو میریزند

غارتش را شروع کرده عدو

آن که این مشک  پاره را ببرد

با چه وضعی غروب از خیمه

معجر و گوشواره را ببرد

دعا کنیم همین امشب،یه نشونی از اباالفضل،یه نشونی از علی اکبر،یه نشونی از مادر سادات،تو بدنتون باشه و جون بدید،ان شاءالله بی سر بیام ارباب،یکی از شهداست،بنام شهید اباالفضل شفیعی،میگن همیشه میگفت:دوست دارم مثل اباالفضل به شهادت برسم،وقتی افتاده رو زمین،دو تا دستاش از بدن جدا شده،وصیت نامه اش رو از جیبش در اوردند،دیدن نوشته خدایا،اسمم اباالفضله،آرزوم هم اینه مثل عباس دو تا دستام جدا بشه،حتی تو جون دادن هم عاشقا این طور اقتدا میکنن،امشب یاد کنیم از همشون،از همه شهدا،تو خط میگن  نقل مجلس اونها این بوده،یکی میگفته من اباالفضلیم،ان شاء الله مثل عباس دست نداشته باشم،یکی میگفته:من علی اکبریم،ان شاءالله ارباًاربا بشم،چیزی از من برنگرده،یکی میگفته:هر کجا قرار باشه ترکش بخوره ،خدا کنه اول یه ترکش به پهلوم بخوره،قیامت بتونم پیش مادرم سرم رو بالا بگیرم،یکی از شهدا میگن دیدیم داره میخنده،گفته من همه رو سپرده ام به خود ارباب،هر چی خودش بخواد،هر جوری خودش میپسنده،من همین جور راضی ام،این جوری شهدا عشق بازی میکردند با مولا و آقای خودشون،تو جون دادنشون هم میخواستن اقتدا کنند به اهلبیت،زندگیمون هم ان شاءالله این جور بشه،لبیک به امام بتونیم بگیم،بخدا صدای هل من ناصر ینصرنی حسین،در همه ی زمانها جاریست،کل یوم عاشورا،کل ارض کرببلا،لذا مرحوم آقای نجفی میگه :تو کربلا پرده ها که کنار رفت،گوش دلم شنوا شد،دیدم صدای زنگ سیدالشهدا بلند شد،با صدای زنگ داره این صدا تو همه ی فضا می پیچه:هل من ناصر ینصرنی،چند ثانیه نکشید،دیدم صدای زنگ حرم عباس بلند شد،صدا داره بلند میشه:لبیک،لبیک،لبیک..این ولایت پذیری رو باید از عباس یاد گرفت،غیرت اباالفضلی در دفاع از دین و حریم ولایت باید داشت،امام حسن در خونه نشسته بود،جلوی در آقا لحظاتی نشسته بود،یه نامرد ملعونی نابینا بود،عصا زنان اومد سمت صدای امام حسن مجتبی،سر این عصا تیز بود،یه میخ بلندی سر این عصا بود،تا رسید کنار اما حسن،این نوک عصا زمین رو لمس کرد،رسید به پای امام حسن،این عصا رو برد بالا محکم کوبید رو پای امام حسن،روایت میگه،از اون طرف پای آقا بیرون زد،آقا رو زمین افتاد،آقا رو برداشتن خونه بردند،آقا قمر بنی هاشم از راه رسید،گفت:حسن جان چیه؟هرکاری کرد امام حسن نگفت،آقا پرسون پرسون فهمید کی بوده،بیرون شهر گیر آورد یارو رو ادب کرد،بماند حرفا مفصله،این قدر تعصب به حریم ولایت داشت،عرضم اینه عباس جان وقتی افتادی رو زمین،اقات حسین وسط میدان اومد این خون رو پیشانی رو پاک کنه،دامن عربی رو بالا زد،یه سنگی به پیشونی آقا اصابت کرده،یه تیری به قلب آقا خورد،به سینه ی آقا خورد،هر کار کرد ابی عبدالله،از جلو این تیر رو بیرون بکشه نشد،از پشت سر این تیر رو ابی عبدالله در اورد،مثل ناودانی خون از آقا جاری بود،دست زیر خون میبرد،به آسمان میپاشید،به سر و رو میپاشید،ناله میزد،گفت:خدا تو شاهد باش منو اون دو نفر کشتند،اقا دو تا تیر دل شیعه رو تا قیام قیامت سوزونده،هرچی گریه کنند تمومی نداره،یکی همون تیری که ابی عبدالله هر کاری کرد از جلو بکشه نتونست،از پشت سر کشید،یکی هم تیری که به چشم عباس خورد،تصور کنی بیچاره ات میکنه،تیر میخورد به بدن اصحاب،این تیرو با دستشون در می آوردند؛اما اینقدر تیر خورده بود به قمر بنی هاشم، حتی صار کالقنفذ، مثل خار پشت،اینقدر تیر تو بدن آقا بود،اما اینی که خورده بود تو چشمش،خم شد،تیر رو گذاشت بین دو تا زانوهاش،تا اومد بکشه بیرون،با عمود آهن....

روضه سوم

چه خبره امروز حرم عباس،آه نکشی،بخدا قسم همین که دلت هوای اونجا میکنه،اشکت جاری میشه،محاله اسمت رو جزو زائرها ننویسند،محاله،این پیرهن ها این شالها نشونه ی اینه که ما در خونتیم.گفت:تو تبریز دو تا لااُبالی بودن،اومدن تو مجلس ،شب تاسوعاست،سینه زنها سینه میزدن،این دو تا هم اومده بودن،تو حسینیه،فقط مسخره میکردن و میخندیدن،سینه زن سینه میزد مسخره میکرد،بلند گریه میکرد،مسخرش میکرد،میون دار رو مسخره میکرد،مداح رو مسخره میکرد،اومدن برن،دم در پاشون خورد به استکان نعلبکی های روضه امام حسین،برداشت از زمین،برد تا دم چایخونه گذاشت و رفت،شب یکی از این دو نفر دید،درخونشون رو دارن محکم میزنن،اومد در رو باز کرد،دید رفیقشه،دار زار زار گریه میکنه و ناله میزنه،گفت:چی شده؟گفت:من یه خوابی دیدم،اون یکی هم گفت:اتفاقاً منم دیشب یه خوابی دیدم،تعریف کردن دیدن هر دو یه خوابی دیدن،گفت:خواب دیدم آقا ابی عبدالله ایستاده ،کنارش قمر بنی هاشم،مؤدب سر به زیر انداخته،حسین سئوال کرد عباسم،امروز اسم همه ی عزادارامون رو نوشتی؟بله آقا جان،لیست رو گرفت،ابی عبدالله نگاه کرد،همه رو دید،گفت:داداش اسم دو نفر رو  یادت رفته بنویسی،میگه آقا قمر بنی هاشم سرش رو پایین انداخت،گفت:آقاجان،سیدی و مولای،اینها اومدن سینه زن ها رو مسخره میکردن،فرمود:آره عزیز دلم،اما گردن من حسین حق دارن،دو سه تا از استکان نعلبکی های رو جابجا کردن،حسین همین هم ندیده نمیگیره عباسم.(اگه ناله ات جا بمونه،ضرر کردی،اگه اشکت جاری نشه خجالت زده میشی،روز عباسه)این بچه ها فردا شب اومدن،تو حسینیه لباس عزا پوشیدن،وارد شدن،پیرغلامی است رئیس اون حسینیه،تا دید اینها وارد شدن،یه عده اومدن جلوشون رو بگیرن،گفت:نه اینجا عزاخونه ی امام حسینه،به کسی ربطی نداره،اینها اومدن دم در ،هر دو گریان،گفتن نه ما امروز اومدیم نوکری کنیم به ما بگید ما کجا باید خدمت کنیم،دیگه می خوایم حلقه گوش بشیم در این خونه،حالا آماده ای بسم الله:

رفتی و با رفتنت چه بر سر من رفت

داغ ،داغ سنگینیه،کنار بدن علی اکبر،ناله ها زد ابی عبدالله،زانوش خم شد،اما این عبارات فقط برا،روضه ی عباس اومده، بان الانکسار فى وجه الحسین،سریع شکسته شد ابی عبدالله،فبکاء،بکاءً شدیدا،بلند بلند کنار بدن عباس داره ناله میزن و گریه میکنه،دشمنم خوب همراهی کرد،همچین که صدا ناله اش بلند شد،گفتند ببینید چی میگه،فنادا وا اخا وا عباسا،الان انکسر ظهری،همه شروع کردن هلهله کردن،امروز باید صدات غالب بشه،صدا هلهله ها رو حسین نشنوه،

رفتی و با رفتنت چه بر سر من رفت

هرچه توان داشتم ز پیکر من رفت

پشت و پناه یکی دو روزه ی من نه

یک جبل الرحمه از برابر من رفت

اونهایی که رفتن عرفات میدونن،جبل الرحمه یک کوه بزرگی است میرن روی این کوه می ایستند،کوهی بود پشت حسین،لذا هنوز ابی عبدالله زنده است،اما تا عباس رو زمین افتاد،حسین کنارش نشست،یکی داد میزد،هرکی میخواد بره سمت خیمه ها، علمدار رو زمین افتاد،پناه خیمه ها رو زمین افتاد،

نسیت کمر درد من به خاطر اکبر

دردم از این است که برادر من رفت

گفتم اباالفضل هست غصه ندارم

عیب ندارد اگر که اکبر من رفت

زود زمین خوردن من علتش این است

تیغ به بال تو خورد بر پر من رفت

بس که بلند است هلهله به گمانم

کوفه خبردار شد که لشکر من رفت

طفل رضیع من را رباب کفن کرد

فکر کنم دیده آب آور من رفت

غیرتی ها کجا نشستن

خواهر من یک به یک به اهل حرم گفت

وای اباالفضل رفت،معجر من رفت

گفت مرا هم ببر به علقمه زینب

گفتم پیش همین خیمه باش مادر من رفت

دل نگران نباش،مادرم سرش رو دامن گرفت،با این بیت چیکار میکنی من نمی دونم.

عباس رفتی و با رفتن تو دست حرامی

تا بغل گوش های دختر من رفت

تن زهرا هم از افتادن تو میلرزد

چه رسد دخترکی که تو پناهش بودی

نشست کنار بدن،گفت داداش تا حالا بچه های من راحت میخوابیدن،خواب به چشم دشمن ها نمیومد،میگفتن عباس هست،رشادتش زبانزد بود،یه حرفی میشنوی،چهار هزار تیرانداز،کنار شریعه،محاصره بکنن،اونهایی که تو هشت سال دفاع مقدس بودن،میفهمن یعنی چی،تو محاصره ی دشمن،یک نفر به تنهایی بره،به دل دشمن بزنه،ترسی از کسی نداره،یه تنه به دل دشمن زد،چهار هزار تیر انداز شما حساب بکنید،اینها همه زُبده بودن آورده بودن کنار شریعه ی فرات،اگه از این چهار هزار تیرها،فقط ده درصد بخوره،بعد میفهمی که روایت،تشبیه کردن به کالقنفذ،یعنی مثل جوجه تیغی،تمام بدن پر از تیر،مرحوم آیت الله شوشتری آورده:این همه تیر به بدن باشه،دست هم در بدن نداشته باشی،عمود آهن به فرقت بزنن،وقتی رو زمین بیوفتی،همه ی این تیرها به بدن میرن،ای وای،ای وای،ابی عبدالله میدونه سر نازنین خودش رو زودتر میبرن،گفت:

جان حسین باش روی نیزه مراقب

دیدی اگر سمت کوفه خواهر من رفت

هرکاری کردن این سر دیگه رو نیزه وانایستاد،اما اگه سر عباس رو نیزه نباشه،اینها شکست خورده ان،میگن،عباس کو؟سر رو ،روی نیزه بستن،خیلی از روایات نوشتن،گفت:داداش آخرین لحظات دو تا خواهش ازت دارم،اول اینکه من رو نبر سمت خیمه ها،من از بچه هات خجالت میکشم،یه خواهش دیگه حسین جان،حسین جان هنوز یه چشمم میبینه،اما خون رو چشمم رو گرفته،دست ندارم خونها رو پاک کنم،تو خونها رو پاک کن،یه بار دیگه روی قشنگت رو ببینم،ابی عبدالله خونها رو از چشم عباس گرفت،عباس پشیمون شد از این خواسته اش،دید داداش نشسته داره زار زار گریه میکنه،به پهنه ی صورت داره اشک میریزه،گفت:چرا داری گریه میکنی،گریه نکنم عباس،داداش خوبی مثل تو رو دارم از دست میدم،همه ی لشکرم داره از دستم میره،ابی عبدالله نگاه کرد دید از گوشه ی چشم عباس،داره اشک میآد،داداش تو چرا داری گریه میکنی،تو الان مهمون مادرمی،الان مهمون بابام میشی،یه حرفی زده آخر وفاداری عباسه،گفت:راست میگی داداش،من دارم مهمون مادرت میشم،اما میبینم این لحظه ی اخر،اومدی بالا سرم،سرم رو  دامن گرفتی،حسین،ساعات دیگه کی می خواد سر تو رو  از رو خاک برداره.می خوام بگیم عباس رفتی،نبودی ببینی،بیچاره زینب،از بالای تل داره نگاه میکنه،نه، کسی نبود سر رو روی دامن بگیره،وشمر جالسٌ علی صدرالحسین، حسین..........

 منبع: کتاب گودال سرخ

روضه چهارم

یاکاشف الکرب عن وجه الحسین اکشف کربنا بحق اخیک الحسین علیه السلام

بر لب آبم و از داغ لبت می میرم 

هردم از غصه جانسوز تو آتش گیرم

مادرم داد به من درس وفاداری را 

عشق شیرین تو آمیخته شد با شیرم

یادم نمیره ، همون روز اول قنداقه ام رو هی دور سر تو می چرخوند آقام،هی میگفت بچه ام فدای حسین،اصلاً من برا همین به دنیا اومدم که فدای تو بشم.

اکبرت کشته شد و نوبتم آخر نرسید

سینه ام تنگ شد از بس که بود تأخیرم

کربلا کعبه عشق است و من اندر احرام 

شد در این قبله عشاق دوتا تقصیرم

دست من خورد به آبی که نصیب تو نشد 

چشم من داد از آن آب روان تصویرم

امشب باید یه جور دیگه بگی،دستت رو بیار بالا،عین پرچم تکونش بده،شب علمداره

سقای دشت کربلا اباالفضل،اباالفضل

بچه ها همه دست هم رو گرفتند، دور عمو می گشتند.این جوری دل عمو رو بردند

سقای دشت کربلا اباالفضل،اباالفضل

آبی رسان بر خیمه ها اباالفضل،اباالفضل

دست من خورد به آبی که نصیب تو نشد 

باید هر شب یادی از شهدا بشه،به یاد بچه هایی که وقتی رمز عملیاتشون رو فهمیدن یاقمربنی هاشمه،همه قمقمه ها رو خالی کردن،می دونی چرا قمقمه هاشون رو خالی می کردن،اصلاً آب نمی خوردن، امامی دونستند اگه دستشون به آب بخوره، عطش اونها کم میشه،عباس دستش به آب خورد،همچین که دست به آب رسید،دستاش رو آورد بالا،گفت:عباس دستای تو به آب رسید،اما دست حسین نرسید،این دست رو دیگه نمی خوام،این چشم رو دیگه نمی خوام،ای فدات بشم حسین با این عباست،بی خود نبود، بهش گفتی:بنفسی انت،دلیل داره.

دست من خورد به آبی که نصیب تو نشد 

چشم من داد از آن آب روان تصویرم

باید این دیده و این دست دهم قربانی 

تا که تکمیل شود حجّ من و تقدیرم

وصل شد حال قیامم ز عمودی به سجود 

بی رکوع است نماز من و این تکبیرم

یه بیت،عاطفی ها،اونهایی که دل عاطفی دارن

بدنم را به سوی خیمه اصغر نبرید 

که خجالت زده زان تشنه لب بی شیرم

حسین..........

اومد محضر اباعبدالله،السلام علیک یا سیدی،یا مولای،یه حرفی بزنم،شاید تو اون لحظه ابی عبدالله گفت: حالا هم نمیگی داداش،کار داره تموم میشه،نمی خوای بگی، صدا زد داداش سینه ام سنگینه،صبرم سر اومده، دیگه بزار برم،ابی عبدالله یه نگاهی کرد،آی عزیز دلم،ابی عبدالله بهش گفت:تو برادر منی،تو علمدار منی،تو صاحب لوای منی،یه حرفی ابی عبدالله زده،من عین جمله ی حضرت رو بگم،بخدا برا من همین روضه است،حضرت یه نگاهی بهش کرد،فرمود:عباسم، وَ إذا مَضَیتَ تفرّقَ عسکری،چی گفته حسین؟صدا زد عباس کجا می خوای بری،اگه تو بری لشکرم از هم می پاشه،اگه تو باشی همه هستن،اگه تو نباشی هیچ کی نیست داداش،عباس اصرار کرد،ابی عبدالله اجازه داد،همه می دونید به چه دلیلی اجازه داد،رفت میدان،چه اتفاقی افتاد،حالا ابی عبدالله نگرانه،بین این دو برادر،این رجز ها رد و بدل شد،انابن الحیدر کرار،انا بن محمد المصطفی،انا بن علی المرتضی،تا ابی عبدالله گفت:انابن فاطمه،فهمید خبرهایی است،فهمید دیگه صدا نمی آد،مسیر رو عوض کرد،ای وای،می خوام برات روضه بخونم،اما از این منظر،ابی عبدالله علم امامت داره،تا دید رجز سوم نیومد،راه رو به سمت علقمه عوض کرد،راوی میگه دیدم حسین،اونهایی که کربلا رفتن،روضه هارو مجسم ببینن،کف العباس یادته،یادته ایستادی گفتی اینجا کجاست،بهت توضیح دادن،اینجا همون جاست،دیدن حسین از اسب پایین اومد،یه چیزی رو از رو زمین بر میداره،این دست عباسمه،چرا رو زمین افتاده،دوباره رفت،دوباره فهمید،آمد به سرم آز انچه می ترسیدم، دوباره از اسب اومد پایین،الهی بمیرم، حیف این دستا نبود از بدن جدا شد،فهمید دیگه عباسش دست نداره،لااله الا الله، الهی بمیرم، یه مرتبه دیدن حسین،از دور داره نگاه میکنه،دید وسط میدون غوغاست،یه مرتبه شنید یه صدا داره می آد،یا اَخا، حسین فهمید عباس اون رو برادر صدا زده،دیگه عباسم رفتنی است،رسید کنار علقمه،میگن یه نگاه کرد دید،همه دور داداشش حلقه زدن،هی شمشیرها بالا میره،تا ابی عبدالله رو دیدن همه فرار کردن، این تفرون و قد قتلتم اخی؟ ،کجا فرار می کنید،دادشم رو کشتید،اومد،چه جوری اومد،تا نگاش به عباس افتاد،آه،برادر از دست دادی؟برادرای شهید کجان ناله بزنن،اگه شب تاسوعا نبود نمی گفتم،عین مقتله،چهار تا جمله نوشتن عموم مقاتل،دونه دونه رو معنی کنم،میکشتت،تا رسید،نگاه کرد،ابی عبدالله اول گفت: الان انکسر ظهری،ابی عبدالله داغ برادر زیاد دیده،هم تو کربلا زیاد دیده،هم مدینه امامش رو از دست داده بود،تو بقیع نگفت:انکسر ظهری،گفت:انکسر ظهری،یعنی کمرم شکست،برم جلوتر، و قلت حیلتی،یعنی راه چاره برمن بسته شد،می دونی صمیمی این حرف چی میشه؟آقا امام زمان ببخشید،می دونید و قلت حیلتی یعنی چی؟یعنی بیچاره شدم،سومین جمله ،وانقطع رجائی،یعنی دیگه ناامید شدم داداش،آخریش آدم رو میکشه،صدا زد داداش، و شمت بی عدوی،معنی کنم یا نه؟اجازه می دی؟یعنی داداش پاشو ببین دشمن داره ناسزا میگه،ببین روی دشمن باز شده،زخم زبون میزنه به من،حسین............... نشت، أخذ الحسین رأسه و وضعه فی حجرة ،نشت سر عباس رو بغل گرفت،چه سری،چه فرقی،سر رو بغل کرد،یه نگاه به عباس کرد،جا خورد،یه چیزی بگم،کنایه فهم ها،قربون ابروهای به هم پیوستت،کی دلش اومده .....،ابی عبدالله یه نگاه کرد،دید عباسش داره گریه میکنه،صدا زد مایبکیک یا اخی؟چرا تو داری گریه میکنی؟من باید گریه کنم،عباس صدا زد: کیف لا ابکی؟ الآن جئتنی و اخذت براسی عن التراب،داداش چرا گریه نکنم،می دونی گریه ام واسه چیه؟نگفت دستام،نگفت چشمم،نگفت سرم،نگفت تشنه هستم،دارم واسه این گریه میکنم،داداش الان تو اومدی سر من رو از رو خاک برداشتی، فبعد ساعة من یرفع رأسک عن التراب ؟ کی می خواد سر تو رو بلند کنه؟حسین........ کی می خواد سر تو رو بلند کنه؟می خوام یه جمله از زبون شما به عباس بگم،عباس جان نگران سر حسین نباش،خیلی طول نمیکشه،هنوز داره نفس میکشه،حسین هنوز زنده است،سرش رو جدا میکنن، حسین......

 منبع: کتاب گودال سرخ

روضه پنجم

شب عباس،اگه چشمی خدای نکرده،اهل بُکاء هم نیست،یه طوری باید به شکل بکائین در بیاد،اسمش رو تماشاچی نذارن،دست باید کار کنه،ناله باید کار کنه،امشب خود خانم حضرت زهرا سلام الله علیها،شخصاً یک به یک،اسم می نویسه،شب تاسوعا اگه کسی جا بمونه از قلم حضرت زهرا سلام الله علیها وای به حالش.

بسته از خون دلم راه تماشا شده است

تشنگی لب تو حیرت دریا شده است

مادرت ام البنین نیست اگر بر سر تو

همه ی دشت پر از گریه ی زهرا شده است

داغ دست قلم و مشک و علم پیرم کرد

بی تو ناچار ترین ام کمرم تا شده است

توی روضه ی عباس هرچه قدر هم بلند بلند گریه کنی،نمی تونه کسی منعت کنه،چرا؟آخه میگی اربابم ابی عبدالله اینطوری ناله زده،و فبکاء،بکاءً شدیدا،هرچه قدر صدای ناله اش بیشتر میشد،صدای هلهله ها بیشتر،لما قتل العباس،تا با خبر شد ابی عبدالله،هیچ کجا این عبارت رو نیاورده،حتی کنار سفره ی روضه ی علی اکبر، لما قتل العباس، بان الانکسار فى وجه الحسین،یه مرتبه دیدن حسین پیر شد،شکسته شد،همه لشکر دارن گوش میدن،کنار این بدن چی می خواد بگه،این همه دشمن داره شماتت میکنه، تا دیدن حسین گفت: الان انکسر ظهری،خیال همه راحت شد دیگه کمر حسین شکست،شروع کردن دست زدن،..

بی تو ناچار ترین ام کمرم تا شده است

بین این لشکر سرمست غرور از بدنت

پاسخ گریه من خنده و هورا شده است

هرچی میری جلوتر روضه سخت تر میشه،باید هم این طور باشه،ان شاءالله همچین شب هایی کنار حرم اباالفضل،گفت:

قسمتی از سر تو بیخته بر شانه ی من

وای من،چقدر زخم سرت وا شده است

عباسم،داداش،داداش،من امشب از کسی معذرت نمی خوام،آخه در محضر امام زمان(عج)دارم اینطور روضه میخونم،آقا داره برای عموش گریه میکنه

این تمام بدنت نیست علمدار رشید

چقدر فاصله در قد تو پیدا شده است

این یه دونه رو بشنو،نمی گم حداقل یک سال براش گریه کن،حداقل فردا که اومدی،قبل از اینکه روضه برات بخونن،یاد این بیت بیوفت،اشک بریز،

گرچه بد از روی زین نقش زمینت کرده اند

اما تکه های بدنت بر سر نی تا شده است

کاسه ی چشم کجا،حجم سر تیر کجا

قربون اون چشات برم،با چشماش  دشمن رو شکار میکرد،از چشماش می ترسیدند،خدا برات نیاره،هر عضوی از بدن اگر به درد بیاد،چشم درد اگه کسی داشته باشه،امیر المؤمنین علیه السلام با اون عظمت در یکی از غزوات رسول خدا،نوشتن نود زخم ظاهراً برداشته بود،صبر میکرد،اما یه وقت رسول خدا اومد دید،علی داره با اون عظمت گریه میکنه،داد میزنه،گفت:چی شده؟ علی جان،پسر عمو چی شده،تو رو این طور بی تاب ندیده بودم؟عرضه داشت یارسوالله،چشمم درد گرفته،دردش امونم رو بریده،پیغمبر میدونه چه خبره،فرمود:بشین عزیز دلم،از آب دهان مبارک روی چشم پسر عمو کشید،آروم گرفت،اما این چشم رو حسین کاری نمی تونه بکنه،می خوای بفهمی چی شده،کل بیت رو گوش بده

کاسه ی چشم کجا،حجم سر تیر کجا

در چشم تو شمشیر سه پر جا شده است

این اولین تیر سه شعبه بود،خدا لعنتش کنه،دومیش رو به حلق علی اصغر،سومیش رو به قلب نازنین ابی عبدالله زد،آخرین تیر سه شعبه رو هم به گلوی عبدالله زد،همه ی تیرها مسموم بود،کاری بود،کاری بدتر از شمشیر کرد،عباس خیلی کار برای من سخته،اما می خوام این کار رو بکنم،دلیل داره

می کشم تیر من از چشم تو برخیز ببین

چقدر چشم حرامی به حرم وا شده است

روایت میگه،ابی عبدالله هنوز کنار بدن هست،هنوز ابی عبدالله نرفته،این نانجیب ها تا عباس رو زمین افتاد،یه نفر از دور داد زد،آی سید هاشمی کو علمدارت،یعنی به عباست می نازیدی،دیدی ستون خیمه هات افتاد،یه نفر برای اینکه جگر حسین رو بیشتر آتیش بزنه،داد می زد،هرکی می خواد بره سمت خیمه ها دیگه می تونه بره،به اندازه ی غیرتت امشب باید ناله بزنی،حسین.......

خیمه ی دختر من بی تو در امنیت نیست

می دونی چرا عباس؟

سایه ی کعبه نی حرمله پیدا شده است

نقل میکنند هر شب تو حرم اباالفضل روضه به پا بود،الان هم همینطوره،اگر کسی از راه می اومد،مهون می شد، سید قزوینی ادب می کرد،می فرمود شما روضه بخونید،شما منبر برید،شیخ خراسانی از مشهد اومد،رفت بالای منبر ،منبر خوبی هم رفت،روضه ی خوبی هم خوند،مردم خیلی گریه کردند،بعضی ها خودشون رو زدند،برا همین روضه،روضه ی تیر زدن به چشم نازنین قمر بنی هاشم،سید میگه وقتی شیخ از منبر اومد پایین،اومدم گفتم:آقا چرا همچین روضه هایی که سند محکمی هم نداره میخونید،با دل مردم بازی میکنید،شیخ گفت: آقا جان من خیلی سند براش دارم،اما اینجا حرم عمو جان شماست، محل ادب کردنه،سوغاتی روضه شب تاسوعای اباالفضل برا ما باید ادب باشه،به بزرگتر ها،به پدر و مادر، آقا جان محل ادبه، من بحثی ندارم،هرچی شما بگید،سید میگه من اومدم خوابیدم،شب در عالم رؤیا،عمو جانم قمر بنی هاشم رو دیدم،سلام کردم،آقا با بی اعتنایی جواب سلامم رو دادند،گفتم:آقاجان قربونت برم،یه عمری من خادم حرم شما هستم،یه عمری من نوکری شمارو می کنم،چرا این طوری جواب سلامم رو می دید؟مگه من بی ادبی کردم؟دیدم آقا با غیظ بیشتر فرمود:سید مگه تو بودی ببینی کربلا با ما چه کردند،روضه ای که شیخ خونده،من خودم برات کامل میکنم،وقتی تیر به چشمم زدن،سوار بر اسب بودم،دست در بدن نداشتم بخوام تیر رو از چشمم بیرون بکشم،روی اسب پاهام رو بالا بردم،سرم رو پایین آوردم،می خواستم تیر رو مابین پاهام قرار بدم،سرم رو بالا بکشم،تیر از چشمم بیرون بیاد،در همین اثناء کلاه خود،از سرم افتاد،راه باز شد،یه وقت دیدم یه نانجیبی با عمود آهن.......» یه جای دیگه به شیخ کاظم سبتی فرموده،فرموده:« شیخ کاظم بگو، هر سواری بخواد از اسب رو زمین بیوفته،اول دستاش رو جلو میآره،صورت آسیب نبینه،اما من دست در بدن نداشتم،با صورت رو زمین افتادم»،حسین...اشکات رو کف دستت بگیر ،شب ،شب دعاکردن برا فرج آقاست، اللهم عجل لولیک الفرج...

 منبع: کتاب گودال سرخ

روضه ششم

شیخ جعفر شوشتری می گوید، اگر همه ی شهدا لحظه ی آخر آب از دست پیغمبر خوردند، عباس (علیه السّلام) نخورده، گفته اون آب را نمی خورم، برادرم تو خیمه لبهاش خشکیده ... .

منبع:کتاب گلواژه های روضه

روضه هفتم

بطل کربلا

عرب دیر به یه نفر می گه بطل، بطل کسی است که تا وارد میدان می شه همه چشم ها باز می مونه، کسی نمی تونه به این راحتی از مرکب پائینش بیاره ... .

روز عاشورا روز جان دادن عباس (علیه السّلام) بود، (زبانحال) آمد پیش برادرها (پسرای ام البنین) فرمود: امروز حواستون باشه، باید زودتر از همه برید، مادر ما رو روسفید کنید، من می خوام داغ شما را ببینم، پیش زهرا (سلام الله علیها) روسپید بشم، برادرها دست گردن هم انداختند، داغ سه برادر دیده1، داغ بنی عقیل جا خودش، داغ علی اکبر (علیه السّلام) سخت بود، عباس (علیه السّلام) زنده باشه، علی اکبر (علیه السّلام) و قاسم (علیه السّلام) بچه های زینب (سلام الله علیها) پرپر بزنند ... .

نزدیک غروب عاشورا شد، روش نمی شد حاجتش را بگه، صدا زد ذاق صبری، برادر جان ! دلم گرفته، دارم دق می کنم، عباس جان ! می خوای بری؟ سر پایین، بغلش کرد، برادرم ! سر عباس (علیه السّلام) را به سینه گرفت (زینب (سلام الله علیها) داره می بینه) بنفسی انت، حال که می خوای بری با هم می ریم، هر دو سوار شدند، (زبانحال) یه خانم پشت سر این دو برادر داره دعا می خوونه ... .

ای ساربان آهسته ران آرام جانم می رود ...

مشک پر آب کرد، آب خورد؟ نه وا ... صدا زد، انا بن علی المرتضی، باطنا یعنی حسین (علیه السّلام) به آب رسیدم ... .

صدای عباس (علیه السّلام) تا آمد، ابی عبدالله نیرو گرفت، مهار اسب را گرفت به طرف عباس (علیه السّلام)، انا ابن محمد المصطفی، حریف عباس (علیه السّلام) نمی شند، تیرانداز ایستاده، دست عباس (علیه السّلام) گرفتار مشکه، مواظب مشک است، هر چی تیر میاد، روی مشک خیمه زده مثل پرنده ها شده، یه نفر گفت: اینجوری نمی شه، دست راست را قطع کردند، انا ابن علی المرتضی، یعنی هنوز زنده ام، حسین (علیه السّلام) باید اسم کسی را ببره، عباس (علیه السّلام) درد استخوان یادش بره، صدا زد: انا بن فاطمه الزهرا، من پسر دست شکسته مدینه، ای دست بریده طاقت بیار2

غم از بهر مبارک بادم آمد              زهر بیدادگر بیدادم آمد

به دستم ضربت شمشیر تا خورد    غلاف تیغ قنفذ یادم آمد

دریغا حرمت ما را شکستید          دل یاسین و طاها را شکستید

شما دست مرا از من گرفتید         چرا بازوی زهرا را شکستید

تا دید دست نداره، نامرد پاش را گذاشت روی رکاب اسب، نامرد قهقه زد، اگه تو دست نداری من دارم، چنان با عمود آهن .... .

                   1. منتهی الامال: 1/381

              1. مقتل الحسین ذهنی

منبع:کتاب گلواژه های روضه

خانم حضرت رقیه س

روضه 1

نم نم داره بارون میآد

داره برام مهمون میآد

کنایه فهم ها

خرابه بوی نون میآد

وای وای

داره از راه دور میآد

تو طبقی از نور میآد

از سفر تنور میآد

وای وای

بابا خواهش میکنم،من میدونم تو راه زیادی پشت سر گذاشتی به من برسی،راهتم سخت بوده

آروم آروم از طبق بیا کنارم

سر رو سرت بذارم

بابا می خوام عمه نشنوه

حرف نگفته دارم

حرف نگفته اش رو ببین

چند شبه بابا یه لقمه نون نخوردم

اسم تو که می بردم فقط کتک می خوردم

نبودی و  اسیر شدیم

بسته به یک زنجیر شدیم

بابا یه روزه پیر شدیم

یکی زد و همه ام زدند

لگد محکمم  زدند

وای وای،حسین....

حالا که اومدی بمون

یه ذره لالایی بخون

از وقتی رفتی خواب از چشمام رفته،تو که بزرگی دو روز نمی خوابی به هم میریزی،این دختر از عاشورا به بعد دیگه نخوابید.

حالا که اومدی بمون

یه ذره لالایی بخون

میخوام بخوابم باباجون

وای وای

تا بینمون فاصله بود

سهمم فقط آبله بود

خندهای حرمله بود

وای وای

دختر بچه است دیگه تو جنس خودش روضه میخونه،اینم بخواد روضه بخونه،این جوری روضه میخونه،

رباب و ببین اصلاً نمی خوره آب

هر روز نشسته بی تاب

تنها به زیر آفتاب

شبا دیگه یا بچه اش و خواب میبینه

یا خواب آب میبینه

داره عذاب میبینه

این دختر وقتی طبق رو جلوش دید،با تعجب پرسید.چند تا جمله داریم تو این مقتل با تعجب گفته شده،اولین جمله ای که با تعجب ادا شد،خود عمه جانش تو گودال با تعجب  گفت:أ اَنت اخی، مگر نه کیه ندونه زینب حسین رو شناخت،اما تعجب کرد، از همه ی عالم زینب حسین رو بیشتر میشناسه،مرحوم قوام از روضه خونهای قدیم این حرف و میزده:یه سفر میری کربلا میای،بین هزار تا مهر تو جا مهری،مهر کربلا رو میشناسی،غیر از اینه؟اصلاً تشخیص میدی،اون وقت زینب بین این همه نیزه شکسته چه جوری حسین رو نشناسه،دومین جمله ای که با تعجب پرسیده شد،از خواهر همین خانم سه ساله سکینه خاتونه،اومد تو گودال دید عمه اش یه بدن بی سر و بغل کرده،صدا زد عمه: هذا نعشُ مَن؟این بدنه کیه این جوری بغل کردی؟اونم شناخت،میدونه عمه اش فقط بدن حسین رو بغل میکنه،اینم یه جمله ی با تعجب،یه جمله دیگه رو هم همین دختر گفته،یه نگاه به طبق کرد، ما هذا الرأس؟عمه این سر کیه جلو من گذاشتن؟تا گفتن سر بابات حسینه،سر و آروم به سینه چسباند،دیدن لبهاش رو گذاشت رو لبهای باباش،حسین.......

روضه 2

شام غربت سر اومد

تا پدر از در اومد

با سر از نیزه بابا

دیدن دختر اومد

زود رسیدم به پیری بابا

تو لباس اسیری بابا

مُردم از سر به زیری بابا

ای بابای خوب و غریب من

ای خورشید شیب الخضیب من

بچه این جوریه،حالتش اینجوریه،مخصوصاً وقتی بعد مدتها باباش رو ببینه،تا بابارو میبینه،شروع میکنه تعریف کردن،بابا کجاها رفتیم،بابا چی ها دیدم.

دیدم بزم شرابُ

از خواب پرید زین العابدین دید هی میزنه به سر و صورت "ناله بزن این شبها وقتشه"

دیدم بزم شرابُ

میچشیدم عزابُ

کی عزیزم؟

وقتی مرد غریبه

بست به دستم طنابُ

پر شدم از کبودی بابا

کجا؟

بین چندتا یهودی بابا

خوب شدم اصلاً نبودی بابا

شهر شام و ازدحامُ

تاره چشم کم سوی دخترت

آتیش افتاد بین موی دخترت

دیشب خوابت رو دیدم

صورتت رو بوسیدم

بچه وقتی خوابه،اولاً درست بیدارش میکنند،خصوصاً وقتی داره خواب میبینه،میبینی ،متوجه میشی داره خواب میبینه،یهو بیدارش نمیکنی،این نازدانه رو چطور بیدار کردن؟

دیشب خوابت رو دیدم

صورتت رو بوسیدم

اما با تازیونه

ناگه از خواب پریدم

جای پنجه به صورت دارم

من کجا خواب راحت دارم

من برا عمه زحمت دارم

هرکجا میومدن سراغ ما،تازیانه،تا نگاهمون به تو می اُفتاد بالای نیزه،تا میگفتیم بابا،بابا  با تازیانه می اومدن سراغ ما،عمه می اومد جلو،خودش رو سپر میکرد،اینقده تازیانه ها به بدن،عمه جانم زینب خورده، من دیگه روم نمیشه،تو چشمای عمه ام نگاه کنم.

این نازدانه رو آقا زین العابدین بغل گرفت،عزیز خواهرم،چرا اینجور بیتابی میکنی،چرا اینجور به سر و صورت میزنی،گفت:دادش الان اینجا بود،بغلم کرد،بغلش کردم،همین الان بابام پهلوم بود،بی تابی کرد،همه اسرا دور سه ساله جمع شدن،صدای ضجه و گریه بلند شد،به گوش اون ولد زنای اول و آخر رسید،گفت:چیه سروصدا راه اندختن،من و بی خواب کردن،گفتن یتیم حسین بی تاب شده،بهانه ی بابا گرفته،میگه من بابامو میخوام،گفت:خوب باباشو ببرید،سر حسین رو گذاشتن تو یه طبق،وارد خرابه کردن،همین که چشمش به طبق افتاد،دختری که تا چند لحظه پیش،دست به دیوار میگرفت راه میرفت،از  جا پرید،بابامو بذار زمین،نشت کنار طبق،روپوش رو کنار زد،بابایی،من الذی ایتمنی علی صغر سنی، من الذی قطع وریدک،کی رگ های گلوی تو رو برید؟....حسین....

روضه 3

می خوام این دلارو ببرم  پیش یه دختر کوچولو،این دختر کوچولو زبونش نگرفته،اما دیگه قدرت حرف زدن نداره،بگم؟این دختر کوچلو براش سر بابا آوردن،این دختر کوچلو صورتش کبوده،یا زهرا،چه خبره امشب؟

من دختری سه ساله

رُخم به رنگ لاله

بابا دیگه طاقت ندارم

فریاد از این زمونه

قامت من کمونه

روی خاکا سر میگذارم

های های،هرکی داره یه جوری پرواز میکنه،یا صاخب الزمان چه کردی با این دلا قربونت برم؟

تنم رمق نداره

نه گوش و نه گوشواره

بابا ببین که ناتوونم

عمه نشسته خسته

خیلی دلش شکسته

امید نداره که بمونم

بابا،لااله الا الله،یا نفهمی چی میگم،یا هر چی دلت سوخت،اون جوری دلت می خواد عرض ارادت کن،بابا حسین،بابا حسین

چند نفری رسیدن

قربون این گریه کردنا،قربون این اشکا،رقیه جان ببین چه جوری دارن برات میسوزن،تا صبح با خودت بگو،هی گریه کن

چند نفری رسیدن

باور کن دلم نمیاد بگم این جمله رو،بابا یه دختر سه ساله ،چند تا آدم نامرد،گُنده که لازم نیست دیگه،به یه بچه کوچولو اخم کنی،حساب کار خودش رو میکنه،بابا مگه این بچه چیکار کرده بود؟

چند نفری رسیدن

چیکار کنم؟اگه تو هم نمی خوای نگم؟نگم؟بگم؟

چند نفری رسیدن

موی من و کشیدن

یا زهرا،امشب ناله بزن،از کاروان ناله زنا عقب نمونی،امشب بلند بلند گریه کن

چند نفری رسیدن

موی من و کشیدن

نظر به سال من نکردن

هیچکی نگفت این بچه سه سالشه،یا بقیةالله

مرا به هر بهانه

زدند تازیانه

رحم به حال من نکردن

بابا بابا،شده دختر کوچولوت یا خواهر کوچلو داشته باشی؟از یه جاهایی هی خاطره ی خوش داره،یا یه جایی بهش سخت گذشته،هی میگه بابا اون جا بودیم،چه خوب بود،یادته؟یادته؟

وقتی که مدینه بودیم یادته

غم و از دل می زدودیم یادته

دست تو بود به دستم یادته

روی زانوت مینشستم یادته

یه آدم بزرگ دلش تو روضه کباب میشه،میسوزه،میخواد تو صورتش بزنه،دل آدم رحم میاد،بابامن نمیدونم اینها کی بودن و چی بودن،آی نامردا،بابا یه دختر کوچولو ،بچه ی فاطمه،

وقتی از راه میرسیدی یادته

گوشواره برام خریدی یادته

حالا گوشواره ندارم بابا جون

بیار این دستات رو بالا،پنج مرتبه یا زهرا(سلام الله علیها)

روضه 4

1-      نام مبارک : رقیه (س) یا زینب

2-      نام پدر : حضرت امام حسین سیدالشهدا علیه السلام

3-      نام مادر : مکرمه ایشان امّ اسحاق دختر طلحته ابن عبدالله

4-      محل تولد : مدینه منوّره

5-      سال ولادت : 57 هجری

6-      سن شریف : سه الی چهار سال

7-      در حادثه کربلا حضور داشت

8-      همراه کاروان به اسارت برده شد

9-      طبق دستور امام حسین (ع) زنان و مادران شهادت پدران را از کودکان مخفی می داشتند

10-حضرت رقیه با دیدن کودکان شامی که همراه پدرانشان به تماشای آنها ایستاده بودند به سراغ عمه آمده و از او بهانه پدر می گیرد .

11- بر اثر گریه و بهانه پس از خواب شب هنگام پدر را در خواب می بیند از خواب بیدار می شده و با گریه مجدد سراغ پدر را می گیرد . و شدت گریه او غوغایی را به راه انداخته که زخم دل زنان و مادران مصیبت دیده را تازه کرده که حتی آرامش را از مسئولین مربوطه و یزید می گیرد به طوری که آن ملعون از خواب بیدار شد و پس از جویا شدن علت گریه ، دستور می دهد که سر بریده پدرش را به او نشان داده تا ساکت شود .

12- پس از بردن سر مبارک امام (ع)در خرابه حضرت رقیه با دیدن سر خون آلود پدر از شدت غم و اندوه فراوان از دنیا می رود .[1]

13- بدن مطهر او را کنار بابا الفرادیس به خاک سپرده می شود این مقبره در شمال غربی محله قدیمی دمشق واقع در کشور سوریه است .

14- مشهد و مزار آن حضرت زیارتگاه و مطاف دلهای محبین اهل بیت علیهم السلام است زرقنا الله زیارتها فی الدنیا و شفاعتها فی الاخره .

«کودکی خردسال و کرامتی بزرگ »

 مرحوم آیت الله حاج میرزا هاشم خراسانی (متوفای سال 1352 هجری قمری )در منتخب التوارخ می نویسد : عالم جلیل ، شیخ محمد علی شامی که از جمله علما و محصّلین نجف اشرف است به حقیر فرمود : جد مادری من ، جناب آقای سیّد ابراهیم دمشقی ، که نسبتش به سید مرتضی علم الهدی منتاهی می شود و سن شریفش از نود افزون بوده و بسیار شریف و محترم بودند ، سه دختر داشتند ولی فرزند پسری نداشتند .

شبی دختر بزرگوار ایشان جناب رقیه بنت الحسین علیها السلام را در خواب دید فرمود به پدرت بگو به والی شام بگوید میان قبر و لحد مرا آب فرا گرفته و بدن من در آزار و اذیت است بیاید و قبر و لحد مرا تعمیر کند .

دختر قضیه را به پدر گفت : امام سیّد ابراهیم از ترس اهل تسنن به خواب او ترتیب اثر نداد . شب دوم ، دختر دومی و شب سومی دختر سومی خواب می بیند بعد از عرضه خواب سید ترتیب اثر نداد تا شب چهارم فرا رسید در آن شب شخص سید خواب می بیند که حضرت رقیه علیها السلام به طریق عتاب فرمودند چرا والی را خبر نکردی ؟ صبح آن روز سید نزد والی شام رفت و خواب خود را برای او نقل کرد والی شام دستور داد علما و صلحای شام را از سنی و شیعه بروند و غسل کنند و لباس نظیف در بر کنند ، آنگاه به دست هر کس قفل درب حرم مقدس باز شد ، همان کس برود و قبر مقدس  را نبش کند و جسد مطهرش را بیرون بیاورد تا قبر مطهر را تعمیر کنند .

بعد از انجام مقدمات دیدند تنها قفل به دست مرحوم سید ابراهیم باز شد وقتی نبش قبر صورت گرفت مشاهده شد که لحد حضرت رقیه علیها السلام را آب فراگرفته و بدن نازنین مخدّره میان لحد قرار دارد و کفن آن مخدّره مکرّمه صحیح و سالم می باشد لکن آب زیادی میان لحد جمع شده است .

سید ابراهیم دمشقی بدن شریف آن حضرت را از لحد بیرون آورد و بر روی زانوی خود تا سه روز نگه داشته به جز برایث نمازهای واجب که آن مخدره را بالای شی نظیفی می گذاشت و نماز می گذارد و تمام این سه روز به جز گریه خواب و خوراکی نداشت و بعداز تعمیر قبر ، آن حضرت را در میان لحد گذاشت سپس دعا کرد و خداوند پسری به نام سید مصطفی به او مرحمت فرمود و در پایان کار والی شام بعد از تفضیلو نوشتن ماجرا به سلطان عبدالحمید عثمانی و او هم تولیت زینبیّه و مرقد شریف حضرت رقیه و امّ کلثوم و سکینه : را به سیّد ابراهیم تولیت این اماکن شریفه را به عهده دارد و این قضیه حدود سنه هزار و دویست و هشتاد اتفاق افتاده است .

«کرامت بزرگ دیگر بوسیله ی این کودک»

مرحوم آیت الله خراسانی در کتاب معجزات و کرامات ضمن نقل قضیّه فوق می نویسد روی پشت بام خوابیده بودیم که ناگهان نار دست یکی از خویشان ما را گزید به طوری که بعد از مدتی مداوا هیچ اثری در بهبودی وی حاصل نشد تا آخر الامر جوانی به نام سیّد عبدالمیر نزد ما آمد و گفت : مریض مار گزیده کجاست و چون محل مار گزیدگی را به او نشان دادند با دست کشیدن به موضع ، بلافاله سلامتی او ببرگشت . سپس گفت : من نه دعایی دارم و نه دارویی فقط این کرامتها از اجداد ما به ما رسیده که هر سمی از زنبور یا عقرب و یا مار باشد اگر آب دهان یا انگشت بر آن بگذاریم فورا خوب می شود و جهتش این است که جدّ ما سید ابراهیم دمشقی موقعی که آب ، قبر شریف حضرت رقیه علیها السلام را فرا گرفته بود جسم آن حضرت را سه روز روی دست خود نگه داشت تا لحد باز سازی شد به برکت و کرامت حضرت رقیه علیها السلام این اثر در خود و اولادش نسلا بعد نسلٍ به یادگار مانده است .

 

1  . مورخ خیبر جناب عمادالدین حن بن علی ابن محمد طبرسی ،

که معاصر با خواجه نصیر الدین طوسی است در کتاب کامل بهائی این داستان را آورده .

روضه 5

انجام کار خانه مرا سخت گشته است

دیگه خودم نمی تونم برا بچه هام نون درست کنم،نمی تونم خودم لباس های بچه هام رو بشورم،بابا چند وقت ِ زینب میاد جلو بسترم،توقع داره مثل همیشه بغلش کنم،موهاش رو شونه بزنم،آخ که دیگه دستم بالا نمیآد،بابا برا علی نمیتونم بگم،بچه ها هم که طاقت ندارن،اومدم برا تو بگم بابا

انجام کار خانه مرا سخت گشته است

می دونی چرا بابا؟

ضرب غلاف بال و پرم را گرفته است

همسایه ها عیادت نمی اومدند،ای کاش نمی اومدند،وقتی می اومدند،می رفتن بیرون،زینب میشنید،هی با خودشون می گفتن،این خانم دیگه موندنی نیست،این روزها روزهای آخرشه،

همسایه ها همه فهمیده اند که مرگ

سر تا به پای محتضرم را گرفته است

فاطمه هجده ساله از دیوار کمک میگرفت،می اومد کنار قبر بابا،این روزها وقتی از بابا حرف می زدن دلتنگ میشد،می گفت:علی جان پیراهنی که بابام رو در اون پیراهن غسل دادی،بده من بوی بابام و استشمام کنم،امیرالمؤمنین علیه السلام می دونه فاطمه چقدر دلتنگه،هی امتانع میکرد،هی زهرا اصرار،پیراهن رو آورد،روایت نوشته،تا پیراهن رو بو کرد،دیدن خانم غش کرد،رو زمین افتاد،می خوام بگم بی بی طاقت نداشتی،پیراهن بابا رو ببینی،من بمیرم برا اون سه ساله ای که تا بهانه ی بابا رو گرفت،دیدن نانجیب ها از در خرابه یه طبقی دارن میارن،قول بده ناله هات تموم نشه برای باقی شعر،همچین که رو پوش رو کنار زد،بچه ترسید،عمه جان این سر کیه؟ آخه حق داره بچه،باباش این طوری نبود،همه صورت زخمی ِ،لبها ترکیده،بی بی کنار قبر بابا با باباش حرف می زد،اما این سه ساله،کنار سر بریده بابا، گفت:بابا،خیلی درد و دل دارم باهات بابا،

درشام بی کسی مرا داد می زند

زخمی که بال چشم ترم را گرفته است

اگه کسی تا حالا برا رقیه سلام اللله علیها گریه نکرده باشه،با این بیت تلافیش رو در بیاره.

هر جا زقافله عقب افتاده ام

ضجر از روی اسب موی سرم را گرفته است.

هر جا رقیه رو می زند رو می کرد به عمه جانش میگفت:اگه عموم بود،اینها جرأت نداشتن من و بزنن

دق مرگ کرده حرمله ام بس که در برم

بر نی سر عموی حرم را گرفته است

این یکی رو به اندازه ی غیرتی که پا روضه ی بی بی داری باید پاش ناله بزنی.

انگشت های طعنه امانم بریده است

خیرات شهر دور و برم را گرفته است

.....

این که بی تاب ِ

رو زمین خواب ِ

دختر شاه ِ

شده بی بابا

اما حالا

با کیا همراه ِ

اونجا اگه تو مدینه،غربت اگه بود،اما علی بود سلمان بود،اباذر بود،اینجا هر وقت سر از محمل بیرون میکرد،باید سرهای بریده رو میدید،یا باید شمر و خولی رو می دید.

شده بی بابا

اما حالا

با کیا همراه ِ

نزنید اینقدر

 بی گناهه

توی ویرونه

یه ریز می خونه

کجایی بابا

کی میگه بابا

نوی زهرا

بی کس و کاره

یتیم تنها که نشته

با لباس پاره

آخه کی گفته

خنده داره

آفتاب از کدوم طرف در اومده

که بابام با سر اومده

لب تشنه بریده حنجر اومده

که بابام با سر اومده

غریب مادر اومده

روضه 6

مقتل بخونم برات ،منتخب طُریحی،حدائق الانس مرحوم بیرجندی از این مقاتل،کاملاً دقیق هیچ چیز از خودم نمیگم،فقط برات ترجمه کنم،بزرگان من و ببخشن،: فجاؤا بالرأس الشریف و هو مغطى بمندیل سر رو گذاشتن جلوش،یه پارچه رو سر،پارچه رو زدن کنار،دید یه سر بریده جلوش گذاشتن،با تعجب نگاه کرد، ما هذا الرأس این سر کیه؟نامرد گفت:قال رأسُ اَبوک ،این سر بابات ِ،تا نگاش به سر باباش افتاد،تا فهمید سر باباش ِ، فانکبت علیه تقبله و تبکى و تضرب على راسها و وجهها حتى امتلاء فمها بالدم دیدن محکم با دست میکوبه تو صورتش،رو لباش میزنه،دو دستی میزد رو سرش، تو بابای منی. اینقدر زد،صورتش ،دهانش خونی شد،سر رو نگاه کرد،گذاشت تو بغلش،یه نگاه به محاسن کرد، کلما مسحت الدم من شیبه احمر الشیب کما کان اول مرة هر چی خونها رو پاک میکرد با دستش،میدید دوباره محاسن خونی میشه،این خون تازه چیه،هرچی محاسنت رو پاک میکنم،....وای......حسین......،تازه اینجا اولین جمله ی بی بی است،تازه اولین خطاب به باباست، مقتل اینجا یه جمله آورده، یا ابه من جز رأسک...... یا ابى و من ارتقى من فوق صدرک قابضا لحیتک،بابا چه کسی جرأت کرده رو سینه ات بشینه،محاسنت رو تو دست بگیره،از این جمله ی رقیه میشه برداشت کرد،این دختر بالای گودال دیده،دیده والشمر جالسٌ علی صدره،داد بزن حسین......یه جمله از دردای خودش نگفته،ببین به بابا چی میگه، یا ابتاه من لنساء الثاکلات، بابا با این زنهای جوون مرده چه کنیم؟ یا ابتاه من للعیون الباکیات با این چشم های پر از اشک چه کنیم؟ یا ابتاه من للشعور المنشورات، با این موهای پریشون چه کنیم؟بعد یه نگاه کرد جمله اخری آدم و میکشه،صدا زد : یا ابتاه لیتنى کنت قبل هذا الیوم عمیاء ای کاش دخترت کور می شد،نمی دید،سرت رو این طوری جلوم بذارن، حالا فرج امام زمان(عج) بگو حسین.... آی جاموندهای از قافله ی شهداء،رقیه ی ثابت کرد هر که از قافله جا بمونه،آخرش به قافله می رسه،به اربابش میرسه،رقیه هم تو بیابون از قافله جا موند،اما اول کسی که سر بابا رو بغل کرد........

روضه سید الشهدا (ع)

روضه 1

عبدالله حر جعفی است، امام با او برخورد کرد به خیمه اش قاصد فرستاد، می آیی ما را یاری کنی یا نه؟ یه جور جواب سر بالا داد، بار دوم امام خودش آمد، آقا فرمودند: نمی آیی ما را یاری بدی؟ جواب داد به آقا گفت: من از کوفه آمد بیرون جزء قاتلان شما نباشم، من نه این طرفی ام نه اون طرفی، با امامش این طور برخورد کرد، به کسی گفت که عالمی جمع شوند یه تار موی علی اصغرش نمی شوند، آقا من نمی آیم، ولی اسب و شمشیرم مال تو، حضرت فرمود من خودتو می خوام، مالت به چه درد ما می خورد.

فرمود: حالا که نمی آیی، نیا، امام فقط یه جایی برو صدای ناله ی ما را نشنوی، کدوم ناله، ناله ای که وقتی ارباب به نیزه ی غریبی تکیه دادم سر داد …

در مقابل یک پیرمرد است، اسمش انس بن حارث وقتی این دعوت را شنید، اومد خدمت آقا، گفت اجازه می دهی من جونم را فدات کنم، با پیغمبر بوده، پیرمرد عارف ابروهای بلندی داشت، آری رفت برای حسین (علیه السّلام) فدا شد … .

در زیارت ناحیه می خوانیم: السلام علی انس بن الکاهل الاسدی

 

منبع:کتاب گلواژه های روضه

روضه 2

شجاعت و جوانمردی حبیب آن حدی بود که بعد از شهادتش برای بردن سر حبیب، یکی با دیگری نزاع می کرد و هر کدام درصدد بودند خود را قاتل حبیب معرفی کنند و جایزه ی بیشتری دریافت نمایند. شخصی که حامل سر حبیب بن مظاهر به دارالعماره کوفه بود، سر را به گردن اسب آویخته بود، ناگاه نگاه کرد، دید جوانی پیشاپیش می دود و لحظه به لحظه صورت را بالا کرده به سر بریده  نگاه می کند، حتی با او داخل دارالعماره شد و خارج گردید.

آن شخص با ناراحتی پرسید: چرا مرا رها نمی کنی؟ آن نوجوان گفت:

هذا الرأس الذی معک رأس ابی فتعطینه  حتی ادفنه.

این سر که همراه توست، سر پدرم می باشد، پس آن را به من بده تا دفنش نمایم. ولی آن شخص نپذیرفت.

مقتل ابومحنف ص 146 – منظومه ی عشق ص 183

منبع:کتاب گلواژه های روضه

روضه 3

روضه ی حبیب بن مظاهر

حبیب بن مظاهر دو مرتبه جانش را فدای امام حسین (علیه السّلام) کرد و دو مرتبه هم او را زیارت می کنند، چون قبرش جلوی درب حرم است، یک مرتبه موقع رفتن و یک مرتبه موقع بیرون آمدن از حرم، یکی از علمای بزرگ در خواب، حبیب بن مظاهر را دید و طبق آیه ی شریفه ی (و هم فی الغرفات امنون)، آنان در بهترین جای جنت آسوده اند و به مصداق، (یطوف علیهم ولدان مخلدون) یعنی بهشتیان بهره مند می شوند از دست غلامانی که به انواع تمتعات بساط نشاط را گسترانده اند.

به حبیب بن مظاهر عرض کرد: چگونه شکر این نعمت را به جای می آوری که در جوانی همراه پیامبر و در پیری در رکاب فرزند امیرالمؤمنین (علیه السّلام) به شهادت رسیدی؟ چنین سعادتی برای هیچ کس نبوده، آیا هیچ آرزویی داری؟ جواب شنید: فقط یک آرزو که ای کاش بار دیگر به دنیا برمی گشتم و مانند شما در عزای امام حسین (علیه السّلام) شرکت می کردم، زیرا از پیامبر اکرم (ص) شنیدم که فرمودند: هر کس در مجلس مصیبت فرزندم حسین (علیه السّلام) حاضر شود و از روی معرفت، قطرات اشک از دیدگانش جاری شود، خداوند ثواب صد شهید را به او عطا می فرماید و درجاتش را در بهشت بالا می برد، اگر چه من در رکاب حضرت شهید شدم، اما ثواب یک شهید را بیشتر ندارم.

 

حکایاتی از عنایات حسینی، ص 139 – مقتل سالار شهیدان ص 415

 

منبع:کتاب گلواژه های روضه

روضه 4

جانباز شهید

اگر شهدای کربلا را درست بشناسی می تونی حسین را کمی بشناسی، یکی از شهدای کربلا جناب مسلم بن کثیر  جانباز جنگ جمل است در رکاب علی جنگیده و از ناحیه ی پا جانباز شده بود، بازم خودش را رسوند، تا فهمید پسر علی غریب است، با اینکه بهانه داشت، ثابت قدم بود، اومد خودش را فدای حسین (علیه السّلام) کرد … .

مقامش به جایی رسید که امام زمان (عج) در زیارت ناحیه به او سلام می دهد: السلام علیک علی مسلم بن کثیر الازدی

 

یاران حسین بن علی / مرتضی آقاتهرانی

منبع:کتاب گلواژه های روضه

روضه 5

متن روضه ی غلام سیاه امام حسین علیه السلام

امام حسین (علیه السّلام) یه غلام سیاه داره، به نام جون، آمد مقابل امام حسین ایستاد، گفت به من اجازه می دهی برم جان فدایت کنم، فرمود: من تو را آزاد کردم، برو، گفت: آقا یه عمری غلامیت را کردم، برای این که یه روز جونم رو فدات کنم، حالا امروز داری منو رد می کنی؟

منو جدا شدن از کوی تو خدا نکند.

آقا جان می دونم برای چی داری منو رد می کنی، رنگ پوست من سیاهه، بوی بدنم خوب نیست، ابی عبدالله غلام را در آغوش گرفت، باشه اگه می خوای بری برو ...

جنگ نمایانی کرد، افتاد زمین، با خودش می گفت، غلام ! تو غلامی، تو نباید توقع داشته باشی، حسین بیاد بالای سرت، سرت رو به دامن بگیره، دید سرش از خاک جدا شد، چشماش را باز کرد دید ابی عبدالله آمده، امام حسین (علیه السّلام) کاری با این غلام کرد که فقط با جوونش علی اکبر (علیه السّلام) این کار را کرده ، دیدند خم شد، صورت به صورت غلام گذاشت ... .

 

منبع:کتاب گلواژه های روضه

روضه 6

غلام سیاه

اصحاب امام حسین(ع) زمانی که به سمت میدان می رفتند یک شعار و آرمی داشتند. یک چیزی می گفتند و به میدان می رفتند. امام حسین(ع) یک غلام سیاهی داشت. این غلام یک رجز زیبایی خوانده است. معلوم است که از آن عاشقها بوده است. هر کس به میدان می رفت، می گفت: پدرم فلانی است، مادرم فلانی است، اهل فلان قبیله ام، شجاعم، رشیدم و ...   اما این غلام وقتی به سمت میدان می رفت صدا زد:

أمیری حسینُ و نِعمَ الأمیر                   سُرورٌ فواد البَشر النَّذیر

آی مردم! هر کس می خواهد مرا بشناسد بداند آقایم حسین(ع) است. من نوکر امام حسینم.

امام حسین(ع) در میان غلامها یک غلامی هم دارد که پیر است. مریض احوال و قد کمانی است. اسمش جون است. جون غلام ابوذر بود. بعد از مرگ ابوذر آمد در خانه آقا امیر المومنین(ع) و در خدمت علی (ع) تا علی (ع) را کشتند. بعد آمد در خانه امام حسن (ع) و بعد از امام حسن(ع) با حسین(ع) همه جا بود. کربلا هم آمد. عصر عاشورا شد. تمام اصحاب و جوانها کشته شدند. این پیرمرد نزد امام حسین(ع) آمد. صدا زد: حسین! اجازه بده من هم بروم. امام حسین فرمود: اجازه نمی دهم. گفت: حسین جان! می دانم لایق نیستم. چقدر مودب است! چقدر فهمیده است! گفت: حسین جان! می دانم ارزش ندارم اما حسین! بیا به من آبرو بده. بیا به من هم اجازه بده قاطی خوب شوم، من هم آبرومند شوم. این خون کثیفم را قاطی خونهای پاک شهدا کنم. هر کاری کرد آقا اجازه اش نداد. فرمود: جون! من می خواهم تو چند روز دیگر بروی آقا و نوکر خودت باشی. این محاسنت را در خانه ما سفید کردی. جون سرش را بلند کرد و عرض کرد: آقا! وقتی غذای لذیذ هست من نوکر خودت باشم حالا که شمشیر است دست از تو بردارم؟ حسین! من از آن نوکرها ی بی وفا نیستم. حسین! حسین! حسین! حسین! آقا به او اجازه داد. روانه میدان شد، و بعد از پیکارش به شهادت رسید. قبل از شهادتش چشمش را باز کرد دید حسین(ع) بالای سرش است و دارد او را دعا می کند: خدایا! او را خوش بو کن! و او را با ابرار محشور فرما.

هر کس روی زمین می افتاد حسین(ع) سرش را به دامن می گرفت. اما یک ساعتی هم زینب امد، دید حسین(ع) صورتش را روی خاکها گذاشته، از تشنگی طلب آب می کند. 

 

« صلی الله علیکم یا أهل بیت النبوة! بحق الحسین یا الله »

یا زینب صبور

روضه اول

حسین برات یه دنیا غم آوردم

گلام رو با خودم آوردم

ببخش که هدیه کم آوردم

حسین

بخدا،امشب نیازبه روضه خون نداری،من فقط بهانه میخوام دستت بدم.

حسین ستاره ی عرش برینم

بشنو صدای آتشینم

تو دست رد نزن به سینه ام

حسین

بارون رحمت من

به خواهرت نزول کن

داداش به جون مادر

بچه هامو قبول کن

بنا به بعضی از اقوال،دوتا عون و دوتا محمد کربلا بوده،یه عون و محمد برادرهای عبدالله جعفر بودند،سنین اونها بالای بیست سال بوده،بنا بر بعضی از اقوال عون و محمد آقازاده های بی بی زینب سلام الله علیها،سنشون کم بوده،زیر پانزده سال،بعضی روایات داره خانوم،اینها رو تو خیمه لباس نو به تنشون کرد،چشماشون رو سرمه کشید،به موهاشون شانه زد،به بدن هاشون عطر کشید،فرمود:حالا برید پهلو دایی تون،به دست و پاش بیوفتید،اجازه ی میدون بگیرید، مادر یادتون باشه،اگه دایی قبول نکرد،یادتون نره،دایی رو به چادر مادرم قسم بدید،

حسین برات یه دنیا غم آوردم

گلام رو با خودم آوردم

ببخش که هدیه کم آوردم

حسین ستاره ی عرش برینم

بشنو صدای آتشینم

تو دست رد نزن به سینه ام

نقل اینه :خانوم زینب دستاشون رو گرفت: آوردشون جلوی خیمه آقا سید الشهداء فرمود: من تو نمیآم،شما برید از دایی تون اجازه بگیرید من اینجا وایستادم،خود زینب بیرون ایستاده،هی میگه خدایا،نکنه من سهمی نداشته باشم،بچه ها رفتند تو و برگشتند،بی بی زینب دید خرابند،چی شد مادر،سرشون رو انداختند پایین،گفتند:مادر دایی راضی نمیشه.راضی نمیشه!چطور؟دست بچه ها رو گرفت اومد تو خیمه ی ابی عبدالله،صدا زد،من و تو یه قرارایی با هم داشتیم،چه طور وقتی نوبت اکبر میشه،فوری میگی برو،وقتی نوبت قاسم میشه،ولو سخت راضی میشی،حالا که نوبت من شده،نه تو کار میاری،باشه حسین،نمی دونید چقدر حسین گریه کرد.

نگاه به قدشون کن

ببین مرد نبردند

می خوان مثل خود من

دور سرت بگردند

اونیکه تو باید امشب با زینب بگی اینه،نشست کف خیمه:

حسین غریب مادر،حسین غریب مادر.....

حسین

بذار فدای اکبرت شن

غرق به خون برابرت شن

تا افتخار خواهرت شن

حسین

بذار نمک بریزم رو زخم دلاتون

حسین

قول میدم این گل های زیبام

اگه برن از جلو چشمام

از خیمه ام بیرون نمیآم

حسین

همه ذکر و فکر زینب حسینه

غصه نخور غریبی

فدای نیم نگاهت

من و دوتا جوونم

اینجا میشیم سپاهت

می خوام دو یاس پرپر

میون گلزارت شن

 بذار بلاگردون

چشم علمدارت شن

یه زینبی میگیم،یه زینبی میشنویم،مشهوره،محال ممکن بود،زینب بخواد نمازی بخونه،نمازهای واجب و غیر واجب،حتماً قبل نماز باید میومد،یه چند دقیقه ای حسین رو تماشا میکرد،خوب که سیر نگاه میکرد،حسین رو،بعد میرفت نماز میخوند،خانم فاطمه زهرا سلام الله علیها،تازه خدا بهشون زینب رو داده،متوجه شدن ابی عبدالله از گهواره تا فاصله میگیره،زینب شروع میکنه گریه کردن،تا حسین بر میگرده،میخنده،تا حسین میره ضجه میزنه،ابی عبدالله که کنار گهواره زینب راه میره،اگه میره چپ چشم زینب،دنبالش میره،حسین میاد به راست چشم زینب دنبالش میگرده،بی بی زهرا آمد،خدمت پیغمبر اکرم،عرضه داشت بابا یا رسول الله عشق این دختر به داداشش حیرت انگیزه،عشق این خواهر به برادرش،شگفت آوره،پیغمبر شروع کرد گریه کردن،فرمود:فاطمه جان این دخترت شریک حسینه،این دخترت کربلا میره،اون روزی که حسین کربلا میره با این خواهر،نه من هستم،نه تو هستی،نه باباش علی هست،نه برادش حسن،همه رو میکشن،این دختر و دستاشو به ریسمان ،روی شترهای برهنه سوار،پیغمبر و فاطمه نشستند برا حسین گریه کردند،ای حسین.........صل الله علیک یا مولای یا مظلوم یا اباعبدالله

روضه دوم

دید زینب چون به  دشت کربلا

گشته بی یاور حسینش از جفا

کرد بهر یاری آن ممتحن

هر دو طفل خویش را در بر کفن

بوسه زد از مهربانی رویشان

زد گلاب و شانه بر گیسویشان

آمد و آورد با افغان و آه

آن غزالان حرم را نزد شاه

گفت روزی کز مدینه با نوا

من شدم عازم به دشت کربلا

گفت عبدالله که چون دیدی ز کین

شد حسینت بی کس و یار و معین

اذن بنما حاصل آن شهریار

تا دو فرزندم کنندش جان نثار

یاری  او از دل و از جان کنند

در ره او جان خود قربان کنند

کرد اجاب این تمنا بی درنگ

دادشان رخصت پی میدان جنگ

آن غزالان از حرم بیرون شدند

سوی جلادان در آن هامون شدند

روضه سوم

 

بود زینب را دو مه سیما پسر

کز فروزان چهره هر یک چون قمر

هر دو از رخشندگی بدر تمام

وز دو گیسو لیله قدری تمام

شد به سوی خیمه زینب با شتاب

با دلی پر آتش و جسمی پر آب

با سرشک افشاند گرد از مویشان

شانه زد بر عنبرین گیسویشان

هر دو بر دست و تیغی در میان

و آن گه ایشان را  به رسم ارمغان

نزد شاه آورد و بوسیدش قدم

گفت کای شاهنشه گردون قدم

مور را از درگه خود رد مکن

بر رخش راه رجا را سد مکن

تحفه ناقابلش را کن قبول

تا نگردد مور هم از غم ملول

چشم  رحمت باز و بر خواهر نما

این دو را قربانی اکبر نما

روضه چهارم

ای برادر جان شوم ، من بلا گردان تو

دسته گلهایم شوند جملگی قربان تو

جان زهرا ردّ احسانم مکن

ای برادر دل پریشانم مکن

یا اخا یا حسین یا حسین 2

در میان دشمنان بسکه دیدم غربتت

جای دستم دسته گل ، آورده ام بر بیعتت

روز عاشورا کنم یاد غدیر

بهر یاری دسته گلهایم بگیر

یا اخا یا حسین یا حسین 2

دسته گلهای مرا ، آور خودت از قتلگاه

می کشد روی زمین ، پاهایشان تا خیمه گاه

من نمی آیم برون از خیمه ها

تا نگردی شرمسارم یا اخا

یا اخا یا حسین یا حسین 2

روضه پنجم

عمریست پای داغ شما گریه می کنیم

 با داغ های کرببلا گریه می کنیم

هر شب میان محفل تان حلقه می زنیم

یا سینه می زنیم و یا گریه می کنیم

یک شب نمی شود که در این بزم بنگری

ما هم کنار صاحب عزا گریه می کنیم

هرجا که ذکر نام شما هست،کربلاست

فرقی نمی کند که کجا گریه می کنیم

با عِطر یاس روضه ی تان گرم می شود

با زخم های علقمه تا گریه می کنیم

با گریه های مادرمان شیر خورده ایم

 تا گریه کرد دید که ما گریه می کنیم

آمد محرم و دل ما زار زینب است

آمد محرم و همه جا گریه می کنیم

دو خط از حضرت زینب سلام الله علیها برات بخونم

ملجاء اهل حرم تا ظهر اگر عباس بود

 شب نگهبان در کنار نهر علقم زینب است

مدعی دیگر مزن بیهوده لاف عاشقی

این حسین تنها یک عاشق دارد آن هم زینب است

عاشق بچه شو می فرسته،عاشق به بچه ها می گه اصرار کنید،دوتا بچه ها رو حاضر کرد،با یه بیچاره گی،با یه مکافاتی اجازه گرفتند،خون به دلشون شد،دایی راضی نیست،اینها برن،اومدن گفتند دایی،تو رو خدا،همه رفتند،ما دیگه زنده بمونیم فرقی برامون نمی کنه،اصلاً بگو ببینیم چرا بچه های دایی حسن رفتند؟چرا ما نرفتیم؟تو که بری ما به چه امیدی زنده بمونیم،معرفت رو ببین،جفتشون قهر کردن،راهشون رو گرفتند طرف خیمه،خانم زینب تو خیمه است،نیومده مبادا داداش خجالت بکشه اگه اجازه داد،نرسیده به خیمه،زینب دید صدا گریه داره میاد،مادر بین صد تا صدا ،صدا گریه ی بچه شو می شناسه،صدا شیپور و طبل میآد،حبل المبارز می کنن،سر و صدای دشمن ناله ی اهلبیت،یه وقت دید صدا آشنا داره می آد،هی داره نزدیکتر می شه صدا،همچین پر خیمه رو کنار زدند محکم،بچه است،قهر کرده،اومدن یه گوشه خیمه،نشستند شروع کردن خودشون رو زدن،مادر دو تا دست بیشتر نداره،این رو می گرفت اون خودش رو می زد،حالا به من بگید چی شده من مشکلتون رو حل کنم،با هق هق گفتند،اجازه نداد،گفت:بلند شدید،این دفعه خودم  هم باشما میام،حسین تا حالا تو عمرم رو من رو زمین نگذاشته،اما چون جون شما در میونه امکان داره بگه نه،اگر گفت نه یه رمزی یادتون میدم،یه جمله ای گفت،راه انداخت بچه هارو،کفن پوش کرد،عمامه بست براشون ،جلو داره میاره قربونی هاشو،تا حسین دید زینب داره با این هیبت میاد،تو دل خودش گفت:دیگه نمی شه به زینب گفت نه،تصمیم خودش رو گرفته،دیگه بچه ها نگذاشتند مادر حرف بزنه،همون رمز و به کار بردند،خودشون رو انداختند رو پای دایی،گفتند دایی جان مادرت،حسین نشست بغلشون کرد،فقط می گفتند:جان مادرت،جان مادرت،برا ما بده برگردیم، جان مادرت بخدا بابامون راضیه،جان مادرت،آخر دیگه حسین طاقتش طاق شد،گفت:به جان مادرم می ذارم برید،فقط گریه نکنید،گریه شما جگرم رو آتیش زد،شمشیر حمایل کردن بچه های دختر شیر خدا،سر غلاف به زمین کشیده می شد،اومدن وسط میدان،اصل و نسب بکار نبردند،صدا زدند،امیری حسین و نعم الامیر

دوباره در دل من خیمه عزا نزنید
نمک به زخم من و زخم خیمه ها نزنید
شکسته  تر زمن پیر دیگر اینجا نیست
مرا زمین زده است اکبرم شما نزنید
برای آنکه نمیرد کنارتان زینب
برای بردنتان جز مرا صدا نزنید

میان این همه لشکر کنار این همه تیغ

چگونه باز بگویم که دست و پا نزنید
خدا کند که بگوید کسی به قاتلتان
فقط نه اینکه دو بی کس دو تشنه را نزنید

اگر که در برابر چشمان مادری دل خون
 سر دو تازه جوان را به نیزه ها نزنید

هرچی سر می دید گریه می کرد،اما سر دوتا بچه هاشو که دید،گفت:مادر فداتون بشه،روسفیدم کردید،یه بار عبدالله بن جعفر سئوال کرد،خانم جان من می دونم کارهای تو حکمتی داره،تو عالمه غیر معلمه ای،بگو ببینم می گن هر کسی رو زمین افتاد،تو رفتی کمکش،اما چرا بچه هام افتادن نرفتی،گفت:ترسیدم داداشم خجالت بکشه،آی اباالفضلی ها،من سراغ دارم یه جای دیگه هم زینب نرفت،هم دور بود،اگه از خیمه می آمد همه خیمه رو غارت می کردند،دید حسین داره می آد،یه دست به کمر،یه دست عنان ذوالجناح،همچین که فهمید عباس رو کشتند،گفت:داداش برگرد هر جور شده بیارش،گفت:آخه وصیت کرده منو خیمه نبر،گفت:اگه نری الان تکه پاره اش می کنن،اومد دید هرکی داره با نیزه و شمشیر می زنه،بدن و پاره پاره کردن،ای حسین..

منبع: کتاب گودال سرخ

روضه ششم

                                 

تا هست خدا در دل من کرب و بلا هست

از درد غمت گریه ی بی چون و چرا هست

حسین جان

 این دشت زیارتکده ی منظر توست

بی روی تو عالم همه در آتشِ آه ست

 این قدر نگو یار نمانده ست و غریبم

حسین جان خواهرت بمیره،هل من ناصرت رو نشنوه

 این قدر نگو یار نمانده ست و غریبم

تا دختر زهرا و اَبر مرد خدا هست

هنوز عباس رو داری داداش،هنوز بچه های من غلام های تو هستند،حسین جان

تو تیغ بده تا که به طوفان غیورم

معلوم شود زینب تو مرده و یا هست

از هل مِن پر سوز تو فهمیده دل من

در قافله ی نیزه سواران توجا هست

 هنوز جا برا بچه های من هست،حسین،امشب شب روضه ای است که مادرهای شهدا هرکجانشتند،پای این روضه،ناله می زنند،بخدا مادر مگه می تونه داغی رو فراموش کنه،مادره با خون دل این بچه ها رو بزرگ کرده،دیدند زینب اومده تو خیمه،موهای بچه هاشو داره شونه می کنه،کفن تن بچه هاش کرد،عزیزای دلم،وقتشه آبروی مادرتون رو بخرید،دست پرورده های زینبند،گفتند:مادر نکنه دلت غصه دار باشه،ما برای همچین روزی تربیت شدیم،اما اگه ما خودمون بریم به دایی بگیم،قطعاً ردمون می کنه،تو بیا،دست مارو بگیر،مادر تو خیلی پهلو برادرت آبرو داری،بگو حسین،دو تا غلام حلقه به گوش برات آوردم،رفت پیش برادر

هر هاجر خونین جگری هدیه ای آورد

ای کعبه من حال بگو نوبت ما هست؟

 تو ناز نفرما که بمیرند به پایت

یک گوشه ی چشمی که کفن پوش دوتا هست

 من کار به برگشت پسرهام ندارم

خوش هستم از این که دو نفس با تو مرا هست

یه بزرگواری می گه هر کاری می کرد زینب تا شهادت برادر رو به تأخیر بیندازه،لذا حتی ظهر عاشورا که اومد،برادر زینب رو راضی کرد اومد سمت میدان،یه وقت دید داره صداش می آد،مهلاً مهلا،یابن الزهرا،داداش صبر کن،به این بهانه زینب می خواست شهادت ولی خدا،امام زمانشو به تأخیر بیندازه،رفتند بچه ها اجازه گرفتند برا میدان،ابی عبدالله داره نگاه می کنه،همه شاگردای دست عباسند،پروانه هاشون هم کار عباس رو می کنه تو میدون،عباس ایستاده،داره جنگشون رو می بینه،ماشاءالله می گه،لاحول ولا قوةالا بالله می گه،حسین داره دعاشون می کنه،دل تو دل ابی عبدالله نیست،آخه این خواهر کسی که میرفت میدون می اومد بدرقه،می ایستاد کنار دست حسین،یاریش می کرد،تو دل دشمن می زد،کنار بدن علی اکبر بعضی ها نوشتند،زینب پیاده از حسین زودتر رسید،اما اینجا هرچی حسین نگاه می کنه،خواهر تو خیمه مونده،یه وقت دیدند رنگ صورت ابی عبدالله تغییر کرد بچه ها رو زمین افتادند،هر دو دست گردن هم انداختند،برای بار آخر دایی مهربونشون رو صدا زدند،حسین اومد کنار بدنشون نشست،هرچی نگاه به خیمه می کنه،شاید زینب بیاد،ای وای،شایداین سئوال رو نکرد از بی بی،بعد از شهادت بچه ها،اما یه نفر بود وقتی خبر دار شد،انگار عقده ای تو سینه اش بود،گفت:باید از بی بی سئوال کنم،دیدند اومده تو مدینه،یک به یک میون محمل هارو می گرده،سئوال کرد آیا بی بی من رو ندیدید،عبدالله بن جعفره،همسر فداکار زینبه،خودش سفارش کرده،چشماش کم سو بود،ابی عبدالله نگذاشت باهاشون رهسپار کربلا بشه،مدینه به امر حسین مونده،اما شنیده زینب برا هرکدوم از شهدای بنی هاشم،اومده بالا سرشون،این عقده تو سینه اونه،آیا بچه های من لیاقت نداشتند این مادر از خیمه بیرون بیاد،اومد کنار محمل زینب ایستاد،گفت خانم زینب رو ندیدی؟یه وقت دیدند عمه ی سادات داره اشک می ریزه،فرمود عبدالله حق داری زینب رو نشناسی،زینب تو به این حال نبود،زینب تو اینقدر شکسته نبود،وقتی بی بی رو شناخت گفت بی بی جان،یه سئوالی اگر ازت نپرسم آروم نمی گیرم،چرا بالا سر بچه هامون نرفتی؟چرا گذاشتی بچه هام غریب جون بدن؟یه نگاه کرد به عبدالله فرمود: چه توقعی از من داشتی عبدالله، والله ترسیدم حسین نگاهش به من بیاُفته،از من خجالت بکشه،اما دادشم از برا من تلافی کرد عبدالله،وقتی رفتیم کربلا،اربعین رسیدیم کنار قبر حسین، گفتم:حسین ،حالا روز تلافی کردن توست،اگه می خوای زینب خجالت نکشه،سراغ رقیه رو از من نگیر حسین...........

منبع: کتاب گودال سرخ

روضه هفتم

وقتی خبر شهادت محمد و عون به مدینه رسید، ابوالسلاسل غلام آزاده شده ی عبدالله از شدت ناراحتی گریبانش را پاره کرد و با آه و ناله و گریه نزد عبدالله آمد و ناله کنان گفت: ای محمد جان، ای عون، ای عزیزانم، کیست زیباتر از شما که همچون دو گوهر درخشان بودید؟! … ولی در آخر بی ادبی کرد و گفت: این مصیبت به خاطر حسین (علیه السّلام) بر ما وارد شد. اگر آنها با حسین (علیه السّلام) نمی رفتند شهید نمی شدند. عبدالله پس از اطلاع از خبر شهادت آنها گفت: إنّا لله وِ إنّا علیه راجعون، سپس با عصبانیت بر سر آن غلام فریاد کشید.

مقتل ابی مخنف (ترجمه) ص 129، موسوعه آل النبی، ص 704

منبع:کتاب گلواژه های روضه

روضه های حضرت زینب س

روضه هشتم

پریشون ِ زینب

بی سامون ِ زینب

شلوغه تو گودال

نرو جون ِ زینب

پاشو ای برادر

جلو چشم مادر

تو خوردی زمین و

اومد شمر با خنجر

من و می دید

خنجر رو حنجر می  کشید

وحشیونه شمر پلید

سر از تن ِ تو می برید

***

خدایا پرم سوخت

خدا معجرم سوخت

زآتیش خیمه

تمام سرم سوخت

سنان نیزه داره

تنم لرزه داره

میترسم برادر

چشم هرزه داره

کو قمرم

دارن میان سمت حرم

با چی بپوشونم سرم

حالا که سوخته معجرم

حزینه ام

یه دنیا غم تو سینه ام

میترسم از این کوفیا

دلواپس سکینه ام

غوغاشده

برا سرت دعوا شده

خودم دیدم برادرم

سرت رونیزه جا شده

دلم شکست

وای از چشم خولی مست

بابام کجاست تا ببینه

دشمن تو دستم و بست

***

مادرم و نزن،نزن نزن

از کوچه خوندن دردسر داره

کی از حال حسن خبر داره

روضه نهم

یکی از آقایان اهل منبر به نام  حاج شیخ حسن علی طهرانی،در مجلس میرزای بزرگ،میرزای شیرازی(قدس الله نفس الزکیه)،یک عبارتی خوانده بود،فوراً میرزا دست برده بود عمامه رو از سرش زمین زده بود،مرحوم میرزا فرموده بود:حاج شیخ  حسن علی بسه دیگه،بگذار ما همین کلمه رو ادا کنیم دیگه نخون،آن کلمه چی بود که میزرا عمامه زد به زمین؟آن کلمه این بود گفت:دخلت زینب علی ابن زیاد....1 آن روزی که اهل بیت رو بردند دارالاماره سر مطهر هم توی مجلس بود،در این اثناء دیدن پسر ابن زیاد،گریه کنان بلند شد رفت،آمدند دنبالش،کجا میری؟ چرا گریه کردی؟گفت:اونی که من دیدم شما ندیدید، من یک منظره ی دلخراش دیدم،نتونستم طاقت بیارم،نشسته بودم دیدم سر مطهر یه نگاهی به این بی بی ها کردند،یه نگاهی به خواهراشون کردند،به عمه هاشون کردن،بعد دیدم چند قطره خون از چشم های امام حسین.. یعنی خواهرم تو کجا اینجا کجا؟

1-      (هنگامی که زینب به مجلس پسر زیاد در آمد)

روضه دهم

بنا به بعضی از اقوال بی بی این چند وقته شام بوده،حالا تبعید کردن،یا عبدالله آورده،چی میدونیم چه به سرش آوردن،هنوز نمی دونیم چه به سرش آوردن،باور کن اینقدر روضه خوند تو مدینه من بعید نمیدونم مسمومش کرده باشن،چون حکومت تبعید که میخواست بکنه.آری مثل فردا معروفه میگن گفت: عبدالله،نفسا آخرمه،حلالم کن،بگو کنیزا بسترم رو ببرند،زیر آفتاب پهن کنند،کنیزا اشاره کردن اقا نه! عبدالله گفت:من نوکر زینبم،از اولم همین بوده،شوهر چیه،هرچی خانم بگه،فقط گفت:چرا بی بی جان؟فرمود عبدالله تو میدونی،من  حسینیم یادم نمیره، دیدم داداشم آروم پنچه هاش رو خاک میکشه.

روضه یازدهم

کربلا گلزار عشق است و بهارش زینب است

باغبان داغدار لاله زارش زینب است

صبر در قاموس هستی واژه ای پر محتواست

طبق فتوای خرد آموزگارش زینب است

استقامت در مصائب نیست کار هر کسی

آنکه خواند ام المصائب روزگارش زینب است

گر حسین بن علی دین خدا را زنده کرد

آنکه شد بعد شهادت آبیارش زینب  است

کرد امضاء خون اصغر سر خط آزادگی

ضامن اجر و مهر اعتبارش زینب است

چون نبی بر چهره ماهش نظر انداخت گفت

فاطمه اصل است و رکن افتخارش زینب است

روضه دوازدهم

بعد از تو ،سالار زینب،غرق خون شد دل محزون و غمینم

میسوزم ،هر شب و هر روز، از غم تو ای مه نیزه نشینم

وای از غمت در عذابم

دوریت برده تابم

وای یک سر از نی فتاده

نگران ربابم

سالار زینب،سالار زینب

رأس تو ،به روی نیزه،من به دنبال سرت منزل به منزل

بر روی،  منبر نیزه،صوت قرآت تو برده از دلم دل

وای داغ تو صبر من برد

زینب از غصه افسرد

وای آتشم زد همان سنگ

که به کنج لبت خورد

سالار زینب،سالار زینب

بنما یک،دعا بمیرم،بی تو دیگر زنده ماندنم چه حاصل

تا دیدم،سرت به نیزه،سر شکستم از غمت به چوپ محمل

وای تو و نیزه سواری

من و اندوه و زاری

وای بنگر همچو عباس

اشک من گشته جاری

سالار زینب،سالار زینب

از یادم ،نرفته هرگز ،در میان قتلگه تنت دریدند

با یک خنجر  شکسته،لب عطشان زقفا سرت بریدند

وای سینه و تیغ و حنجر

ناله و اشک مادر

وای دست و پا میزدی تو

زیر آن کهنه خنجر

سالار زینب،سالار زینب

والله ِ،پس از فراقت،دیگر از نفس کشیدنم شدم سیر

تو بر روی نیزه ها و، من اسیر دشمنان در غل و زنجیر

وای من کجا و اسارت

من کجا و جسارت

وای در رهت ای برادر

هستی ام رفته غارت

سالار زینب،سالار زینب

روضه سیزدهم

                       

یا این دل شکسته ی ما را صبور کن

یا لااقل به خاطر زینب ظهور کن

آقام آقام،آقام آقام،آقام آقام

دیگر بتاب از افق مکه ماه من

این جاده های شب زده را غرق نور کن

امشب بیا تو روضه بخوانی برای ما

 امشب بساط گریه مار ا تو جور کن

یا چند صفحه مقتل کرببلا بخوان

یا خاطرات عمه خود را مرور کن

هم از وفای ساقی لب تشنگان بگو 

هم یادی از مصیبت سرخ تنور کن

آقام آقام،آقام آقام،آقام آقام

امشب خیلی حواست باشه،گریه کن،خیلی مشهوره توی روضه ی عموجانش قمر بنی هاشم علیه السلام میاد، اما من اعتقاد خودم و میگم،توی روضه ی عمه جانش زینب خیلی احتمال بیشتر داره،چرا؟ دلیل می گیم.می گیم:وقتی از آقا سئوال کردن برا کدوم روضه فرمودید:یا جدا اگه اشک چشمم تموم بشه خون گریه میکنم،روضه ی عموتون عباس بود؟فرمود:نه،اگه عموم هم بود خون گریه میکرد،روضه ی جد غریبتون بود؟فرمود:اگه جد غریبم بود خون گریه می کرد.کدوم روضه؟ روضه ی علی اکبر؟نه.اگه علی اکبر و قاسم همه برادر های قمربنی هاشم هم بودند،همه با من خون گریه می کردند،آقا کدوم روضه است؟فرمود: من برا اون روضه ای خون گریه میکنم، که عمه جان من زینب و سه روز و سه شب ،پشت دروازه های ساعات نگه داشتن،ای وای ای وای.. رقاص های شهر شام رو خبر کردند،امان امان...

با کوله بار غربت و اندوه خود بیا 

از کوچه های سینه زنیمان عبور کن

یا لااقل به خاطر زینب ظهور کن

***

نفس آخر است به سینه ی من

قدر یک رشته کوه غم دارم

سایه بان سرم کجا هستی؟

برسرم سایه ی تو کم دارم

آروم آروم بسوزی امشب تا برسی به روضه های طوفانی

دیر شد زودتر بیا که فقط

از من خرد نیمه جان مانده

تشبیه میکنه بی بی

آخرین روزهای زهرایم

پوستی روی استخوان مانده

پوستی مانده است اما نه

نقشی از حلقه های زنجیراست

نَفَسم بی تو با نَفَسهایم

استخوانی شکسته درگیر است

همه تقصیر زخمهای تو شد

زخم چشمم اگر نمک دارد

آه...آه

وقتی امشب با زینب آه میکشی،تمام آه کشیدنت رو ثواب تسبیح می نویسند.

آه آینه ای که می دیدیش

یاد هر سنگ یک ترک دارد

حسین بار دگر برادرانه بیا

با لب چاک خود صدایم کن

شام را گشته ام نبود امشب

بین این خانه بوریایم کن

روضه خوانی خواهرت با توست

نوبت توست وقت تلقین است

اما حسین جان

روضه ها را بخوان بلند چون که

گوشهایم هنوز سنگین است.

وقتی عبدالله سئوال کرد خانم،نشنیده بودم،دست به دیوار بگیری راه بری،دلیلش چیه؟فرمود عبدالله دست از دلم بردار،بعد خانم توضیح داد.عبدالله اینقدر تو مسیر کربلا تا شام،با تازیانه به سرم زدند،اگه می بنی چشمام دیگه،کم میبینه،اگه میبینی گوش هام سنگین شده، اینقدر سیلی زدند.

روضه خوانم بخوان که در پیشت،شاهد قتلگاه می اید

باز هم از کنار پیکر تو،شیهه ی ذوالجناح می آید

حالا  خود زینب شروع میکنه به روضه خوندن

لخته خونی که روی یالش بود

گفت با من چه بر سرم امد

کاری از من بر نمی آمد

مات بودم که مادرم آمد

غیرتیا،جوونها،آفرین به غیرت شما،شما خودتون میگردید،عزاخونه ی ابی عبدالله رو پیدا میکنید،اگه همه ی ایران هم با زینب قهر باشه،بی بی شماهارو انتخاب کرده،تماشاچی نه!برا اینکه بیایی پا به پای زینب ناله بزنی،دیگه ناله های زنب خاموش داره میشه،حالا  دیگه نوبت تواست.

تو نبودی و در نبودن تو

حرمت بین صد حرامی بود

بعد تیغ کشیده ی کوفی

نوبت نیزه های شامی بود.

***

تشنگی، سنگ،داس و سر نیزه

سخت میشد،نفس نفس زدنت

سنگ هاشان تمام شد وقتی

شد شروع پای کوبی بدنت

هرکه نزدیک تر به تو میشد

 ضربه اش را عمیق تر می زد

نقطه ضعف تو داغ اکبر بود

اولی ضربه بر کمر می زد

قاتلت سر رسید وقتی که

سینه ی نیزه خورده ات حس داشت

قاتلت رفت با سرت اما

حنجر تو هنوز خس خس داشت

حسین....بگو آروم میشی، زینبم وقتی سینه اش سنگین می شد،می گفت حسین.حسین....

این همه داغ دیده زینب،این همه روضه تحمل کرده،ما طاقت یه لحضه شنیدنش رو هم نداریم،نباید هم داشته باشیم.

اگر این است تأثیر شنیدن

شنیدن کی بود مانند دیدن

خودم دیدم زبالای بلندی

که محبوب خدا را سر بریدن

***

داره از قاتل برادرش میگه

عرقش پاک کرده بود اما

رد خون تو بر جبینش بود

حالا نوبت خنده های خونین شد

که سری بین خورجینش بود

***

روضه خوانم

دیدی روضه خونها کنار هم باشن،میگه تو روضه بخون من دیگه نفس ندارم،روضه هارو زینب خوند حالا، گفت:

روضه خوانم بخوان که با نفست،بوی پیراهن تو پیچیده

میشوم من به دستی که،بوریا تن تو پیچیده

کسی جرأت نداره،نزدیک زینب بشه،زیر آفتاب شیئی رو ،روی سینه قرار داده،مثل جونش از خودش جدا نمیکنه، همچین که دست بیجونش افتاد،جلو اومد عبدالله،دیدن پیراهن خون آلود حسین رو ،روی سینه گرفته..حسین...

روضه چهاردهم

ای زمین کربلا بودیم  ما مهمان تو

نی کفی خوردیم آب و نی لبی از نان تو

ای زمین کربلا این مهمان خوانی نبود

آب بر مهمان بستن شرط انسانی نبود

عبدالله رضیع (ع)

روضه اول

لالایی عموش بیاد،مشک و علم به دوش بیاد

گلم با بوسه ی عمو ،خدا کنه به هوش بیاد

لالایی باباش بیاد، سوار ذوالجناش بیاد

صدای خنده گلم ،برای عمه هاش بیاد

لالایی بارون بیاد، خوشی به خیمه مون بیاد

عمو نره سمت فرات، ابرا تو آسمون بیاد

وقتی بچه خوابه،میدونی چرا خوابه؟ شکمش سیره،گرسنه اش نیست،خدا کنه همه بچه ها خواب باشند امشب،میدونی چرا خوابه؟تشنه اش نیست،میدونی چرا خوابه؟ تازه تو بغل مادرش بوده، بچه ای رو نیم ساعت دست به دست کنی بیدار میشه،یه ساعت هرکی تو خیمه بغلش کرد،آروم نشد.

لالایی بارون بیاد؛ خوشی به خیمه مون بیاد

عمو نره سمت فرات، ابرا تو آسمون بیاد

همش گفتیم بیاد،بیاد،حالا این یکی نیاد،چی نیاد؟

لالایی خزون نیاد، حرمله با کمون نیاد

آتیش به جونمون بسه، آتیش به خیمه مون نیاد

ناله میزنی بگم؟یا بچه رو حسین عمودی گرفته که لشکر ببینه،یا بچه رو دو دست گرفته بغل کنه،خداحافظی کنه،در هر دو صورت:

لالایی خدا کنه ،تو خیمه سرصدا نشه

هرچی میخواد بشه بشه، سر از تنت جدا نشه

وای...حسین..

اینی که مقتل میگه،فذبحوه من اذن الی اذن،یه بچه شش ماهه رو در نظر بیار،ببین از گوش تا گوش چقدره،ببین یه سر اگه از گوش تا گوشش بریده بشه،چی میمونه؟وای حسین...شماها مَردید،این همه سال گذشته،من دارم برات تعریف میکنم،داری گریه میکنی،حالا ببین مادر چه کرده کربلا، فذبحوه من اذن الی اذن،می خوام یه جایی ببرمت،شب هفتم،خیلی از مریض ها التماس دعا گفتند،آورد علی رو پشت خیمه ها،بمونه حسین چه بلایی سرش اومد،بخدا روضه علی اصغر پاره شدن گلو نیست،اینها پاره گلو زیاد داشتند،روضه علی اصغر اینه،کسی که تکلیف عالم رو معلوم میکنه،کارش به جایی رسید،هی یه قدم میرفت،برمیگشت،متحیر،یه نگاه میکرد،میدید زنها جلو در خیمه اند،رفت پشت خیمه،نشست رو خاک،بچه رو آروم آروم گذاشت،دید علی دست انداخته تیرو گرفته،تیر و کشید بیرون،سر داره جدا میشه،سر و آروم آروم کنار بدن گذاشت،حسین.......نماز صبر خوند،استعینو بالصبر و صلوة،تا اومد علی رو بذاره،الله اکبر،اومد آروم سروچسبوند،به بدن،پارگیه گلو پیدا نشه،مادر داره میاد،رباب خودش رو رسوند،یه نگاه به علی کرد،میخوام یه حرفی بزنم باید ناله بزنی،داد بزنی،ان شاءالله که گلوی بریده رو ندید مادرش،حنجر بریده رو ندید،حسین سر رو یه جوری گذاشت،مادر نبینه سه شعبه چه کرده،ای وای،می خوام از رباب بگم،اولشم گفتم،اینجا،حنجر بریده ندید،ندید،میدونی کی حنجر بریده دید،لااله الا الله،راوی نقل میکنه،میگی وقتی داشتن با چوب میزدن رو لبها،دیدن یه زنی از تو اُسرا دوید،رفت،سر حسین رو بغل کرد،دید رگُ بریده،چقدر بریزه تو خودش،دید دیگه الان وقتشه،یه دل سیر ناله بزنه،سر بریده رو بغل کرد،رباب برات بمیره،حسین.......

///////

روضه دوم

بسم الله ،مدد میگیرم،از این آقازاده ی باب الحوائج ،شب هفتمه،از فردا قصه ی عطش شروع میشه،از فردا داستان عطش به خودش شکل تازه ای میگیره،کدوم عطش،اصلاً این عطش چیه،چیه که از آدم ابوالبشر وقتی که خمسه ی طیبه رو بهش یاد میده،جبرئیل به اسم اباعبدالله علیه السلام که میرسه،برا آدم روضه ی عطش خونده میشه،از آدم تا خاتم،پیغمبر ما هم همینطور،هنوز به دنیا نیومده،این آقا تو رحم مادرش روضه عطش میخونه،این چیه؟عطش عطش،هرکی میرسه میگه عطش،امام سجاد علیه السلام میخواد برا باباش سنگ قبر درست کنه،با انگشت مینویسه:هذا قبر حسین بن علی الذی قتلوه عطشانا،امام رضا علیه السلام به ریان بن شبیب می خواد حدیث بگه،یه جمله می گه: صغیرهم یمیتهم العطش ،همه میگن عطش،آقات ،امام زمان(عج)،وقتی تکیه به دیوار کعبه میزنه،میگه یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین قَتَلُوهُ بکربلاعَطشاناً،چرا این عطش اینقدر مهمه،این مقدمه ی روضه منه،چه خبره تو این عطش،چه سرّی تو این عطش نهفته است،اینقدر سخت و جانگدازه این عطش،از فردا آب رو میبندند،اهلبیت پیغمبر در محاصره ی بی آبی قرار میگیرند،من از شما سئوال میکنم،مگه سپاه ابی عبدالله چه سپاهیه؟یه عده زن  و بچه با حسین هستند،از روز اول دستور دادند،حسین رو از آب دور کنند،یه جایی حسین علیه السلام خیمه بزنه،یه جایی که فاصله داشته باشه با شریعه،با این راحتی نزدیک نشه،یکی از اون حرفایی که حربن یزید ریاحی رو منقلب کرد،یه مهاجه ای داره با عمرسعد روز عاشورا،باهاش حرف زد،حر به عمرسعد لعنت الله علیه گفت: عمرسعد این آبی که تو بستی به حسین،حیوانها ازش استفاده میکنند،تو چیکار داری؟ کجای دینه؟این زن و بچه باهاشن،سه روز آب رو بستی،ببین صدای گریه قطع نمیشه. اینها اینقدر پست بودند،آب رو بستند میخواستند از نظر ضعف جسمانی،وقتی آب نباشه،کم کم بدن قواش تحلیل میره،جانبازا ،بچه رزمنده ها،اگه تو جلسه باشند،تو جبهه تشنگی کشیدید دیگه،دیدید تشنگی چیکار میکنه با آدم،اونم رو بچه، بعد آدم زخمی میشه،مجروح میشه،زخمی آب بدنش تحلیل میره،نیاز به آب داره، اینها همه نشون میده عطش چه کرده،الله اکبر،اما همه ی داستان عطش برای اصحاب و یاران و لشکریان اباعبدالله،هر جوری بگی قابل توجیهه،اما برا یه نفر قابل توجیه نیست،بهتر بگم،همه رو میتونی آروم کنی،همه زبون دارن میتونن اظهار عطش کنن،آدم باهاشون حرف بزنه،راضی شون کنه،آرامشون کنه،اما من سئوال دارم،یه بچه ی شیرخواره رو چه جوری باید آروم کرد؟اگه بچه ات تشنه باشه،این بچه بیدار شده،این بچه تشنه است،تا حالا برات پیش اومده؟ راهش ببر،باهاش بازی کن،بغلش کن،رو پات بخوابونش،فایده نداره، بچه ی تشنه آب میخواد،.. یا حسین............

لالا، لالا لالا،ای گل پونه

قناریِ بی آب و دونه

خدا خودش روزی رسونه

لالا، مادر تو بدون شیره

گریه نکن صدات میگیره

این لبِ یا این که کویره

لالا، لالا لالایی

بچه رو دست نگه داریم خود به خود گردنش ،سرش ،پیدا میشه

لالا نشون نده اینقدر گلوتو

وا کن دو دست کوچولوتو

دعا بکن یه کم عموتو

لالا، لالا لالایی

 

لالا پرستوی سرخ و سفیدم

کی گفته من شیرت نمیدم

شیری نمونده ای امیدم

لالا لالا

گفتم یکی به سقا

 بگه داره میشه دیر

زودتر بیاد و گرنه

بچه ام می اُفته از شیر

لالا لالا عزیزم

گریه نکن،اینها دلشون رحم نمیاد،صدا زد داره بچه گریه میکنه،امیر پدر رو بزنم یا پسر رو،گفت:مگه سفیدی زیر گلو رو نمیبینی،وای،حسین داشت حرف میزد،یه مرتبه دید سر علی اوفتاد،ای حسین.......

ابی عبدالله اومد پشت خیمه ها،چه گذشت به دل حسین علیه السلام،ان شاءالله هیچ  پدری به روز حسین نیوفته،ان شاءالله هیچ بابایی بچه تو بغلش نمیره،روی برگشتن نداشت،یه قدم می گذاشت،لااله الا الله،نمی دونم بگم یا نه، این بچه زیر عبا،بعضی وقت ها از حال میرفت، نمی دونم ،اصلاً جونی تو بدن مونده بود،این که میگن :فذبحوه من اذن الی الاذن،مگه یه بچه چقدر گردن داره،چقدر سر داره، رفت پشت خیمه ها،خودش با دست خودش یه قبر کند،می خوام بگم،تنها شهیدی که حسین،خود ابی عبدالله دفنش کرد،این آقا زاده علی اصغره،دفنش کرد،چرا دفنش کرد؟من چند تا دلیل میگم،خودت دیگه ناله داری بزن،منم میشینم با تو ناله میزنم،شاید حسین این بچه رو دفن کرد،اولین دلیلی که من به ذهنم می رسه،میگم حسین حال روز خیمه هارو میدونست،می دونست زن و بچه چه غوغایی تو دلشونه،میدونست اینها بدن علی اکبر رو دیدند،بدن قاسم رو دیدند،از همه  بالاتر اینها داغ عباس رو دیدند،می دونست دیگه طاقت ندارند، اگه این بدن رو ببینند،اگه این حلقوم رو ببینند،همه دق میکنند، یه دلیل دیگه، ابی عبدالله شاید به علم امامت،می دونه بعد از عاشورا،اینها چیکار میکنند،زود بدن رو دفن کرد،آخه میدونه اینها آماده شدند،چرا؟ میدونه اینها اسب هاشون رو نعل تازه زدن،قراره رو بدنها برن و بیان،وای،یه دلیل دیگه،شاید به این خاطر دفن کرد،گفت:اینها خیلی نامردند،شاید به علم امامت داره میبینه،یکی یکی سرها رو به نیزه کردن،آخه یه سر شیخواره،حسین........ من و تو یه چیزی رو داریم میشنویم،مادرها خیلی گوش بدن،من و تو داریم میشنویم داریم جون میدیم،فقط امشب بگو وای از دل رباب،میدونستی رباب گریه نکرده؟ جلوی حسین گریه نکرد،ما گریه میکنیم،سبک میشیم،آدم داغ میبینه بهش میگن بذار راحت باشه،بذار گریه کنه،سبک بشه،گریه نکنه همه میترسن،میگن این گریه نکنه دق میکنه، اما بمیرم،رباب چه کرد؟گریه نکرد،میدونی کی گریه کرد،شام غریبان گریه کرد،وقتی آب آزاد شد گریه کرد،زینب گفت:حالا چرا گریه میکنی؟گفت:خانم جان آب رو ببین،یه قطره اش رو به بچه ام ندادن،فرج امام زمان(عج) رو بخواه،بدم المظلوم،دستات رو بیار بالا،الهی العفو

منبع: کتاب گودال سرخ

///////

روضه سوم

از اینجا دیگه حواس ها جمع باشه،در خونه ی شیر خواره ی اباعبدالله،باب الحوائج،گرفتارها،مریض دارها،قرض دارها،شب هفتم،اگه کسی دست خالی برگرده،فقط و فقط تقصیر خودشه،چون از هرطرفی که برای این آقازاده گریه میکنی،یه نفر دعات میکنه،یه طرف مادرش رباب دعا میکنه،یه طرف عمه جانش زینب دعات میکنه،یه طرف رقیه کنار گهواره نشسته،یه طرف بابای مظلومش دعات میکنه،گفت:

رُخت از بوسه ای بی گاه می سوخت

بچه رو دیدی،شیرخواره رو میگن،بوس نکنید،اگه احیاناً کسی بوسش کنه،اینقدر صورت لطیفه،جای لب و دهان این بوسه کننده،رو صورت این بچه می مونه.

رُخت از بوسه ای بی گاه می سوخت

نه تنها بوسه از یک آه می سوخت

علی لای لای،علی لای لای،لالایی لالایی.

چه کرده آفتاب گرم وقتی

رُخت در زیر نور ماه می سوخت

پریده رنگ و چسبیده زبانت

عطش افتاده با تاول به جانت

اکثر شیر خواره ها رو که ببینی گریه می کنند،اما این شیر خواره فرق می کنه،یه نگاه کرد،گفت:

مخند اینگونه شیرینم به بابا

هنوز هیچ اتفاقی نیوفتاده علی اصغر داره میخنده،چرا ابی عبدالله میگه نخند،لب خشکیده شده

مخند اینگونه شیرینم به بابا

که خون می ریزد از چاک لبانت

لالایی لالایی، لالایی لالایی،علی اصغرم

بچه رو روی دست گرفته ابی عبدالله،ان لم ترحمونی،به من رحم  نمی کنید، فارحموا هذا الطفل،به این بچه رحم کنید، إما تَروُنَهُ کیفَ یَتَلَظّی عَطَشاً،باید معنی کنم،معنی کنم بعد دادت دربیاد،گفت:ماهی رو از آب بیرون میندازید،تا اون موقعی که جون داره،خودش رو هی از رو زمین بلند میکنه،بالا و پایین خودش رو میندازه،دیگه جونی براش نمی مونه،این لب هاش رو بهم می زنه،عرب این لحظه رو می گه تلضی،ابی عبدالله نشون داد بچه رو،سر رو شونه می افتاد،فرمود:ببینید داره تلظی میکنه،یعنی اگه آبم بهش برسونید شاید جون بده،بعضی از پیر مردهای سپاه،گفتند:حسین راست میگه،ما که با بچه جنگ نداریم،ابی عبدالله ،علی اصغر رو آورد تو دل میدون،لباس پیغمبر رو پوشید،برا چی آقا اومد،اولاً منت نون کشیدن بده،منت آب کشیدن بد نیست،دوماً ابی عبدالله تا لحظه ی آخر،داره اینها رو هدایت میکنه،منت هدایت داره میکشه،نکنه اینها بیچاره برن تو جهنم،امامه دلش میسوزه،لذا بین لشکر،خیلی ها از پیرمردها بلند شدن گفتند:راست میگه حسین،بچه رو بگیرید سیراب کنید،ابن سعد ملعون،دید وضع سپاه داره بهم می ریزه،یه نگاه به حرمله نانجیب کرد،امتحانش رو پس داده،او چشم اباالفضلم هدف گرفته،گفت:چرا جوابش رو نمی دی،نانجیب گفت:بابارو نشونه بگیرم یا بچه رو،گفت:مگه سفیدی زیر گلوی علی رو نمی بینی،هنوز حرف های حسین تموم نشده،یه وقت دید علی داره بال بال می زنه،حالا دیگه حرف آقا عوض شد،تا حالا داشت با علی حرف می زد،حرف عوض شد،گفت:

برایم مرثیه می خواندی ای تیر

به دستم کودکم خواباندی ای تیر

تمام تارهای صوتی اش را

به هم پیچاندی و سوزاندی ای تیر

گفت:

گلویت سرخ و زیر و بم ندارد

چنان زخمی زده مرهم ندارد

بمیری حرمله با چشم دیدم

که تیر تو زنیزه کم ندارد

***

زداغت تیر هم گریان شده ای وای

نفس در سینه ات سوزان شده ای وای

خدا را شکر دستم زیر سر بود

سرت از پوست آویزان شد ای وای

***

زچشمت رفت کم کم سو بمیرم

چکد خون از سر کیسو بمیرم

خدا رحمی کند مادر نبیند

سرت یک سو،تنت یک سو بمیرم

***

امشب کسی نباشه چشمش گریان نباشه برا علی،گفت:سنگ دل ترین رو آورد بیرون مختار،گفت:جایی شد دل تو هم بسوزه بحال حسین،گفت:یک جا،همه جا هلهله می کردم،کف می زدم،خوشحال بودم،یه جا دل من سوخت،دیدم حسین بچه رو زیر عبا گرفت،بین میدون متحیر بود،نمی دونست کجا بره،یه قدم می رفت سمت خیمه ها باز برمی گشت،گفت:خلاصه چیکار کرد ابی عبدالله رفت سمت خیمه ها،گفت:نه امیر،دیدم اومد پشت خیمه ها نشست روی خاک ها،با غلاف شمشیر یه قبر کوچولویی کند.

پدر با کودکی پرپر نشسته

به روی خاک ها مادر نشسته

رباب این را فقط تکرار می کرد

سه شعبه دارد و تا پر نشسته

یه منظره ای مادر دیده،می گفت:

عطش گرد پر و بال تو می گشت

غریبی پای اقبال تو می گشت

به پشت خیمه ها ای وای دیدم

کسی با نیزه دنبال تو می گشت

لالایی اصغرم،لایی لالایی

امشب خانم ها بیشتر باید گریه کنند،ای کاش بچه ها رو امشب بغل مادرها ندن،بابا ها بیرون نگه دارن،آخه شب ربابه،هی میومد کنار گهواره ی خالی،گفت:

چگونه خاک بریزم به روی زیبایت

که تو بخندی و من کنم تماشایت

مزار کوچک تو پر شده از خونت

به خواب ماهی من در میان دریایت

مرا ببخش عزیزم که جای قطره ی آب

به یک سه شعبه برآورده ام تقاضایت

چگونه جسم تو پنهان کنم که می دانم

به وقت غارتمان می کنند پیدایت

کمی بخواب در این خاک تا کمی وقت است

که بعد از این شود آغوش نیزه ها جایت

بیا رباب که این شاید آخرین باری است

که خواب می رود او با نوای لالایت

اگر نشد که شود سایه سرت امروز

به روی نیزه شود سایه سار فردایت

حسین .....................

منبع: کتاب گودال سرخ

/////

روضه چهارم

صدای جانسوزی، زینب کبری (سلام الله علیها) را از خاطرات خویش جدا می سازد، خدایا این صدای ناله ی کیست؟ آری می شوند، صدای دل گرفته ای را که می خواند «اصغرم، کودکم» با عجله راهی خیمه ی نیمه سوخته می گردد و پرده را بالا می زند که ناگهان رباب را می بیند که زانوان خویش را بغل گرفته و گریه می کند.

با  متانت خاص خود می فرماید: همسر برادرم چه شده؟ مگر قرارمان بر سکوت نبود؟

رباب با گریه ی خویش با خواهر شوهرش تکلم می کند «امروز قدری آب خوردم، سینه ام قدری شیر پیدا کرده و یاد علی اصغر و لب تشنه افتادم که در اثر عطش بر سینه ی من چنگ می زد و تقاضای آب داشت، آن موقعی که اصغر داشتم شیر نداشتم، حالا که شیر دارم شیرخواره ندارم.

عقیله ی بنی هاشم، ص 237

منبع:کتاب گلواژه های روضه
///////

روضه پنجم

نگاه کن مقتل نوشته: من الاذن الی اذن، گوش تا گوش پاره شده، معلومه سرش افتاده است، پس اولین سری از شهدا که جدا شده سر این آقازاده است:

این اولین سر است که از تن جدا شده

                     این سیب سرخ نیست سر اصغر من است.

 

بی خود نبود رباب دائم زمزمه داشت:

گلی نشکفته از گلشن گرفتی

                 تمام عمرم و دشمن گرفتی

الهی حرمله دستت قلم شه       

                    کبوتر بچمو از من گرفتی

                       ***

ز فرط گریه نایم زخمه مادر

             دلم، چشمم، صدایم زخمه مادر

برای کندن قبرت در این خاک

              تمام پنجه هایم زخمه مادر

 

 

منبع:کتاب گلواژه های روضه

روضه ششم

آقای سازگار تعریف می کرد، یکی از روضه خونای قدیمی به نام حاج مرزوق به یکی از دوستانش، به نام سیدحسن پیغام می ده، می گه بیا حاج مرزوق کارت داره، سیدحسن می گه رفتم دیدم به هم ریخته، فرمود: من آخر عمرم است سید حسن ! می خوام یه واقعیت را بگم، دیروز مادرت زهرا (سلام الله علیها) را دیدم، تو تب داشتم می سوختم، تو بیداری دیدم نه خواب، گفتم چه جوری؟

گفت: تشنگی بر من غالب شد، سه تا دختر داشتم، راضیه و مرضیه و فاطمه دختر اول را صدا زدم، راضیه یه کم آب بده، دیدم یه بانوی مجلله روبند سبز انداخته پدیدار شد، حیا کردم، آب نخواستم، دختر دومی را صدا زدم: مرضیه ! دوباره دیدم بی بی بلند شد اومد طرف من، دختر سوم را صدا زدم فاطمه ؛ بار سوم که شد خانم فرمود: حاج مرزوق سه بار منو صدا کردی؟ چی می خوای ؟ گفتم بی بی جان ! من حیا کردم حرف بزنم، صدا زد: حاج مرزوق عمری نوکری کردی، حالا وقتشه ما جواب بدیم، سرمو پایین انداختم، فرمود: تشنته، از زیر چادر آبی آورد، خوردم، به گوارایی این آب، تا حالا نخورده بودم، طبق عادت بچگی، گفتم: صلّی الله علیک یا ابا عبدالله ... ، دیدم صدای گریه ی بی بی بلند شد، فرمود: حاج مرزوق ! دلم گرفته برام روضه بخون، گفتم خانم، دکترا منعم کردند از روضه خوندن، ولی چون شما می فرمایید چشم، چه روضه ای بخونم، فرمود: روضه ی علی اصغرِ حسین را بخوون ... .


//////

روضه هفتم


ه حضرت علی اصغر (علیه السّلام)

وقتی برای مرحوم آیت الله العظمی میرزای قمی (ره) مشکل پیش می آمد، توسل به ذیل عنایات علی اصغر (علیه السّلام) پیدا می کردند و علت آن را می فرمودند: هر کدام از شهداء می جنگیدند و یا حداقل از خودشان دفاع می نمودند، ولی حضرت علی اصغر (علیه السّلام) قدرت دفاع از خود  را نداشت.

باب الحوائج حضرت علی اصغر، ص 172

منبع:کتاب گلواژه های روضه